Κι έτσι,για πρώτη μου φορά το φρύδι το ζερβί μου
δεν έχει πια διαφορά καμιά απ’το δεξί μου

Χρ.Τσουράκης, Η πληγή

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι μόνον η αμερικανική Coca Cola «πήγαινε με όλα». Εσχάτως συνειδητοποιήσαμε ότι ένα αριστερό [;] κόμμα, όπως ήταν αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να προσαρμοστεί σε όλες τις καταστάσεις και να τα βρεί με όλους τους ισχυρούς της Γης, χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία του. Με άλλα λόγια έχει ανακαλύψει τον τρόπο για να ξεγελάει το σύστημα χωρίς να περιγελάει τους δικούς του.

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι υποχωρήσεις αρχών και αξιών περισσεύουν. Παράδειγμα τα λεγόμενα «ανοίγματα». Η αναγκαία πολιτική διαφωνία των στελεχών μετεξελίχθη σε παραπολιτική παραφωνία των «προσκληθέντων» και κατέληξε σε ..αφωνία πάντων – λόγω πολιτικού κόστους- σε φαινόμενα αστοχιών, παρακμής ή ανεπίτρεπτου αριστερού[;] λαϊκισμού.

Το κόμμα και οι διανοούμενοι της κριτικής των παθών της κοινωνίας και των λαθών της Ιστορίας κάθονται βουβοί αγναντεύοντας τις δημοσκοπήσεις.
Η Αριστερά,τόσο στη θεωρία, ιδεολογία και ηθική,όσο και στην πράξη,δεν είναι συμβατή με όλες τις συμπεριφορές, όλες τις «μεταμέλειες»,όλες τις σκοπιμότητες. Η ιδεολογικοπολιτική ρευστοποίηση του σκληρού πυρήνα της αριστερής ελπίδας, δηλαδή της συνέπειας,της εντιμότητας,της ειλικρίνειας,της εμπιστοσύνης, μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει.

Με ευρωψηφοδέλτιο τουρλού-τουρλού, όπου οι κεντροαριστεροι χαριεντίζονται με τους δεξιοκεντρώους κι όπου οι μαριονέτες νομίζουν ότι είναι παίκτες, οι μετεωρισμοί ανάμεσα στο αριστερό [του λαού] και το αρεστό [των παραγόντων], η σβησμένη λόγω συνεχών παραβιάσεων κόκκινη[;] γραμμή ανάμεσα σε φίλους κι αντιπάλους δεν παρέχουν καλό παράδειγμα διακυβέρνησης.

Μία εγκωβισμένη Αριστερά των ρουσφετιών,των διορισμών και των υπο-σχέσεων, με το «τα πάντα όλα» στο προεκλογικό πανέρι της,όχι μόνον έχει χάσει τον οραματικό της χαρακτήρα,όχι μόνον  έχει περιοριστεί στο να καταγγέλει τους χθεσινούς «άλλους» [αντί να ελέγχει τους σημερινούς «δικούς της»], αλλά δίνει και την εντύπωση πως παίζει όλα τα χαρτιά της σ’ ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες.

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει και δεν νοείται Αριστερά των εφφέ, της ατάκας, της ψευτομαγκιάς, της αλαζονείας, του «Εγώ είμαι…». Δεν υπάρχει και δεν νοείται  μία οιονεί-θεολογική Αριστερά των τσιτάτων και των Ιερατείων.Δεν υπάρχει και δεν νοείται Αριστερά η οποία απλώς εκτελεί  εύκαμπτες ιδεοληψίες σαν νάναι συνταγές Grand Chef, χρησιμοποιώντας μάγειρες και τεντζερέδες κάθε είδους και προέλευσης.

Εν κατακλείδι δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνεί με όλους και να ταιριάζει με όλα και να θέλει να λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Αν το κάνει,με όποιο πρόσχημα ή άλλοθι,ή δεν είναι πλέον αριστερό κόμμα ή κάτι άλλο κυκλοφορεί στο μυαλό ορισμένων και στους διαδρόμους του Μαξίμου.