Αν κοιτάξουμε βαθειά τους επικεφαλής πολιτικούς της Ευρώπης αυτή την ώρα, θα διαπιστώσουμε ότι στην ουσία χρησιμοποιούν και χειρίζονται φόβους που οι ίδιοι δημιούργησαν στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Ο πιο ισχυρός και αποτελεσματικός από όλους είναι ο φόβος απώλειας της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ και συνδέεται άμεσα με αυτόν του θανάτου.Η ασφάλεια του τραπεζικού λογαριασμού,της μόνιμης κατοικίας,του αυτοκινήτου, απομακρύνει ψευδαισθησιακά τον φόβο του θανάτου.Οπως είπε και ο γνωστός αμερικανός ψυχολόγος Ken Wilber. «Κάθε απόκτημα αυξάνει και τις μετοχές της αθανασίας μας!».

Μάθαμε από μικροί να εξαρτώμαστε υπαρξιακά από την ύλη και να λειτουργούμε με έντονα συμπτώματα στέρησης και φόβου όταν τη χάνουμε ή ό ταν υπάρχει ακόμα και η πιθανότητα να τη χάσουμε.Η ζωή μας όμως είναι κάτι πολύ παραπάνω από την ύλη.Είναι η χαρά που πήραμε το ηλιοβασίλεμα πετώντας βότσαλα στην παραλία,είναι η συνάντησή μας με ανιδιοτελείς και γενναιόδωρους ανθρώπους, είναι η αγάπη που δώσαμε και πήραμε, είναι η ανεξήγητη σύνδεση με τη φύση και την απίστευτη ομορφιά της…

Η ζωή κινείται με μυστήριο και αβεβαιότητα. Δεν μπορεί να μας δώσει σιγουριές και βεβαιότητες,εχέγγυα,σταθερότητα και παύσεις ανατροπών… ‘Οσοι έφτασαν κοντά στο θάνατο ή πέρασαν δύσκολη ασθένεια ,γνωρίζουν ότι η πραγματική της αξία δεν έγκειται στις κτήσεις και τα κατορθώματα αλλά στη γαλήνη ενός ανοιξιάτικου πρωινού με αγαπημένους ανθρώπους δίπλα…

Για να αλλάξουμε σελίδα ως ¨Ελληνες δεν αρκεί απλά ένα ΟΧΙ στους δανειστές  αλλά μια αλλαγή στο βαθμό  συνειδητότητάς μας.  Βιώσαμε σαν είδος τον προηγούμενο αιώνα ,την πολιτική  αυθαιρεσία  και ασυνειδησία  στο όνομα του σταλινικού κομμουνισμού.Ολοκληρωτισμός και εξουσία  κατασπάραξαν τον άνθρωπο.

Τον τωρινό αιώνα πλησιάζει  στο αποκορύφωμά της  η απληστία ,ο ατομικισμός, το βόλεμα και η αποξένωση στο όνομα της καπιταλιστικής ελεύθερης αγοράς. Φτάσαμε στην αποθέωση του” κατέχω άρα υπάρχω” στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης αγαθών.Μέσα στη δικτατορία των  καταναλωτικών επιλογών χάσαμε τις ψυχές μας.

Το βασικό αίτημα της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων της Ευρώπης είναι το εξής… θέλουμε να διατηρήσουμε πάση θυσία τη βολή μας, τον καναπέ μας, τα λεφτά μας .Η ζωή μας, παρακαλούμε  πολύ, να μείνει  ΑΔΙΑΤΑΡΡΑΚΤΗ… Αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του κάθε φιλόδοξου πολιτικού. Με την αντίδραση σε κάθε αλλαγή, εκτρέφεται το τέρας του φόβου και της διαρκούς ανασφάλειας.

‘Ετσι αποδομούνται  όλα τα δικαιώματα των πολιτών και η ελευθερία τους  με αντάλλαγμα τον μαλακό καναπέ-τάφο. Ποιο είναι το μονοπάτι λοιπόν; Να αναστήσουμε μέσα μας τη βαθειά συλλογικότητα και την Ενότητα. Να νιώσουμε την ομορφιά ξανά στα απλά και καθημερινά, να συγχωρήσουμε, να  παραδοθούμε ολοκληρωτικά στην αβεβαιότητα γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει ποτέ λόγος ουσιαστικά  για οποιαδήποτε ανησυχία.Να ενδυναμώσουμε τη συμπόνοια, το μοίρασμα, την ενσυναίσθηση,τον αλτρουισμό. Να πιστέψουμε σε ό,τι διώχνει από πάνω μας το περιττό. Να γίνουμε εμείς  φάρος θάρρους για τους άλλους.

…Να μετατρέψουμε τον φόβο σε κουράγιο.

* Ο Δημήτρης Μπέγιογλου είναι κλινικός ψυχολόγος