Η χώρα φλερτάρει ξανά με την οριακότητα καταστάσεων σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ενώ η διάθεση του πρωθυπουργού να παίξει με περίσσια ελαφρότητα προσωπικά παιγνίδια εν μέσω μίας πρωτοφανούς γεωπολιτικής αναταραχής, προσθέτει ασύμμετρους κινδύνους σ’ ένα εύφλεκτο κοκτέηλ.

Ακόμη κι ένας κοινός νους το επισημαίνει στα καφενεία ότι, αν δεν γίνει κάτι, η φθορά και ο μαρασμός μπορεί να πάρουν τον χαρακτήρα ιστορικής παρακμής. Αυτό το κάτι δεν μπορεί, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες, να είναι μία άλλη διαχείριση, αλλά ΥΠΕΡΒΑΣΗ.

Δεν αρκεί η άσκηση μικροπαραλλαγών πολιτικής, αλλά μία νέα νοηματοδότηση της πολιτικής, που θα έβαζε στο παιγνίδι νέες δημιουργικές δυνάμεις, ώστε να ανοίξει ένας δρόμος για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κοινωνική ανόρθωση.

Μέσα σ’ αυτή την συγκυρία, θα ήταν ιστορικά οπισθοδρομικό και ζημιογόνο να επικρατήσουν συνθήκες τοξικότητας, όπως πήγε να συμβεί προσφάτως στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, την στιγμή μάλιστα που δεν αρκεί ούτε κάν η λογική ενός μετώπου, αλλά πρέπει να δημιουργηθούν συνθήκες πανδημοκρατικού συναγερμού και ανάτασης, ώστε να κινητοποιηθούν και δυνάμεις που αδράνησαν ή απογοητεύθηκαν στα χρόνια της μνημονιακής περιπέτειας. Αντί της εκατέρωθεν αυτοκριτικής και της έντασης της πάλης ιδεών και προτάσεων για έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο, δεν μπορεί να επικρατήσουν απλές ασκήσεις δημοσκοπικής ετοιμότητας.

Δεν μπορεί η πολιτική αντιπαράθεση να οδηγεί, λ.χ., την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ σ’ ένα face control υποψήφιων πρωθυπουργών, που εισάγει στοιχεία τοξικότητας στις σχέσεις των κομμάτων και αντικαθιστά την πολιτική με πολιτικά καπρίτσια.

Θεμιτές οι προσπάθειες των κομμάτων να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους στην πορεία προς τις εκλογές, αλλά αυτό μπορεί να γίνεται με τρόπο που οδηγεί σ’ έναν, έστω σκληρό, διάλογο και όχι σε τοξική αντιπαράθεση, που είναι έξω από τις ανάγκες της ιστορικής συγκυρίας. Η καρέκλα, αυτό το άγιο δισκοπότηρο των πολιτικών, είναι μέσον προς σκοπόν και όχι ιδεολογία και αυτοσκοπός, ιδιαίτερα μέσα στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες.

Η καλλιέργεια εχθροπάθειας μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης διευκολύνει τις κινήσεις της σημερινής αποτυχημένης διακυβέρνησης, που δεν έχει καμμία αναστολή στο να επιδιώξει την εκ νέου επικράτησή της, ακόμη και επί ερειπίων. Μία τέτοια εχθροπάθεια θα απογοήτευε κοινωνικά στρώματα που επιθυμούν διέξοδο επιβίωσης από το σημερινό υπαρξιακό αδιέξοδο και θα έδινε άλλοθι σε ζωντανές δυνάμεις που βρήκαν “θαλπωρή” στο καταφύγιο της αδράνειας.

ΥΓ: Διάβασα τον Γιάννη Πρετεντέρη να θεωρεί ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης προτιμάει να μείνει άλλη μία τετραετία στην αντιπολίτευση και μετά ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ να διεκδικήσει την αξιωματική αντιπολίτευση. Ας βγει, δηλ., ο Μητσοτάκης ξανά και μετά θα ακολουθήσουν όλα τα καλά….

*Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.