Όταν οι εγκλωβισμένοι στη σύγχρονη μικρογραφία του Άουσβιτς, με την επίσημη ονομασία “Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Μόριας”, βγήκαν έξω στους δρόμους για να φωνάξουν οι ίδιοι ότι ζουν στην κόλαση και να ζητήσουν έλεος, όταν αυτοί οι κολασμένοι αναγκάστηκαν να μπουν μέσα στο χωριό, τότε ο φόβος των ντόπιων για την τόσο κοντινή επαφή μ’ αυτούς τους άλλους, τους ξένους, μεταμορφώθηκε αντανακλαστικά σε οργή για την παραβίαση των ορίων που πιστεύουν ότι αδιαπραγμάτευτα πρέπει να χωρίζουν τους ανθρώπους ακόμα και μέσα σ’έ να τόσο μικρό χωριό. 

Όταν τους είδαν αποφασισμένους να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ζουν σε στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες, τότε ανασύρθηκε αντανακλαστικά μέσα τους, ερήμην κάθε ελάχιστης συνειδητότητας, μια έτοιμη ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς ως αχάριστη. Πως ν’ αντέξουν την απελπισμένη αποφασιστικότητα αυτών που θεωρούν σαν κατώτερούς τους, αφού οι φτωχοί νιώθουν ανακούφιση να πιστεύουν ότι υπάρχουν ταξικές διαφορές ακόμα και μέσα στη δική τους τάξη; Πως ν’ αντέξουν το απελπισμένο σθένος αυτών για τους οποίους πιστεύουν ότι πρέπει να τους χρωστάνε χάρη, μόνο και μόνο επειδή είναι, τουλάχιστον, ζωντανοί στα χώματα που θεωρούν ως δική τους ιδιοκτησία;

Τότε ήταν που κατέφυγαν ξανά στην αποδοχή κάθε άποψης που θα τους απάλλασσε από κάθε δική τους ευθύνη γι’ αυτήν τη φρικτή εικόνα που αντίκρισαν κατάματα σ’ αυτή τη μεγάλη έκταση. Ξαναπίστεψαν την εξήγηση για υποκινούμενα επεισόδια. Ξαναπίστεψαν τα σκοτεινά σχέδια που έχουν σαν υποτιθέμενο στόχο της αλλοίωση της εθνικής τους ταυτότητας και της πληθυσμιακής τους σύνθεσης. Είναι πικρή αλήθεια, που δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε όσοι ζούμε μακριά, ότι τα τελευταία χρόνια ζουν μια όλο και χειρότερη καθημερινότητα στο νησί τους. Όμως, όπως πάντα στην ανθρώπινη ιστορία, ένας τρομοκρατημένος ψυχολογικά άνθρωπος λειτουργεί με το θυμικό του όταν η υπομονή του να καταπίνει την καταπίεση, πρέπει πια ν’ αποσυμπιεστεί – προσωρινά, μέχρι να τροφοδοτηθεί και πάλι το επόμενο ξέσπασμά του. Τότε έχει την ακαταμάχητη ανάγκη να νιώσει ότι έχει κι αυτός δύναμη, ότι μπορεί κι αυτός να φοβίσει κάποιον άλλον και στρέφεται εναντίον του πιο αδύνατου αντί να θέσει επιτέλους κάποια απλά ερωτήματα και να τα διερευνήσει με τη δική του κρίση για το ποιος στ’ αλήθεια ευθύνεται για την όλο και χειρότερη καθημερινότητά του. Και τότε χτύπησαν οι καμπάνες της εκκλησίας για να κηρύξουν το μίσος. Κι οι κάτοικοι οπλίστηκαν με καραμπίνες και καδρόνια. Έδωσαν όπλα και στα παιδιά για να εξασφαλίσουν ότι θα κατέστρεφαν μέσα τους κάθε φυσική συμπόνια γι’ αυτούς τους καταραμένους. Ο άλλος, το ανθρώπινο ράκος, είχε γίνει ο επικίνδυνος εχθρός τους. Τότε πια αναδυόταν ένας άλλος εαυτός τους, που κρυβόταν κάτω από εκείνον που χόρταινε τόσο καιρό με την ανακουφιστική επιβεβαίωση της δυνατότητάς τους να μπορούν να νιώθουν κάτι σαν φρίκη, να νιώθουν ότι δεν έπαψαν να είναι ανθρώπινες υπάρξεις (φτιάχνοντας μιαν ωραιοποιημένη εικόνα στη θέση του κατεσταλμένου τους εγώ) όταν διάβαζαν για τον εγκλωβισμό 20.000 ανθρώπων σ’ ένα χώρο με μέγιστη χωρητικότητα 2.500 ατόμων, για την έλλειψη φαγητού τους, για την άρνηση των 5χρονων παιδιών να τρώνε, για τις απόπειρες αυτοκτονίας των εφήβων, για την επιλεκτική βωβότητα, για τη διαβίωση σε σκηνές μέσα στο καταχείμωνο, για τις κρίσεις πανικού και τις εκρήξεις επιθετικότητας όσων ζουν εκεί μέσα, για τις λοιμώξεις που μεταδίδονται κι υποτροπιάζουν, για την έλλειψη πρόσβασης στην ιατρική φροντίδα ακόμα και για τα επείγοντα περιστατικά, για τη βία εντός του καταυλισμού, για τη σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και παιδιών. Ως τότε, άκουγαν μόνο τη δική τους φωνή κι όχι τη φωνή των ίδιων των θυμάτων. Τότε, όταν οι καταραμένοι βγήκαν στο δρόμο, ο ντόπιος ιδιοκτήτης αυτών των χωμάτων άρχισε να συντάσσεται σιωπηλά τόσο με τον αστυνόμο που έχει την εντολή να χτυπάει απρόκλητα όσο και με τον παρακρατικό, τον ακροδεξιό, το φασίστα, έστω και σαν αναγκαστικό σύμμαχό του.

Είναι ηδονικό όταν σε πλημμυρίζει το θυμικό από την κορφή ως τα νύχια κι αποστρέφεσαι κάθε δικό σου ερώτημα, κάθε δική σου απάντηση, κάθε συζήτηση κι επικοινωνία με τον άλλον. Είναι μεθυστική η ψευδαίσθηση της δύναμης μπροστά στον πιο αδύναμο αντί να διακινδυνεύσεις, μαζί του, την διεκδίκηση των λύσεων από τους πιο ισχυρούς: τη μεταφορά στην ενδοχώρα και την ένταξη των προσφύγων και των μεταναστών στον κοινωνικό ιστό της χώρας μας για όσους θέλουν να ζήσουν εδώ και την άμεση παροχή όλων των αναγκαίων εγγράφων για την μετάβαση στις χώρες που επιθυμούν για όσους θέλουν να φύγουν. Την παύση των βομβαρδισμών και των ξεριζωμών στα χώματα αυτών των καταραμένων ανθρώπων που έχουν εγκλωβιστεί εδώ. Είναι ανακουφιστικό ν’ αποφεύγεις κάθε αμφιβολία για την παγιωμένη άποψή σου περί εθνικών κινδύνων όταν, στην πραγματικότητα, η μεγάλη πλειοψηφία των προσφύγων δεν θέλει να μείνει στον τόπο σου, όταν ο αριθμός των προσφύγων που θέλουν να φύγουν για τις ακμαίες χώρες της ηπείρου μας, είναι ελάχιστος μπροστά στον πληθυσμό της των 500 εκατομμυρίων.

Και κάπου μακριά, σε απόσταση ασφαλείας απ’ όλη αυτήν την ταραχή, πάλι οι πολιτικοί μας τρίβουν ικανοποιημένοι τα χέρια τους βλέποντας καταπιεσμένους ανθρώπους να επιτίθενται, ασκώντας εξουσία, πάνω σε κάποιους άλλους καταπιεσμένους, πιο αδύναμους. Ο διαχωρισμός και το αλληλοφάγωμα της σάρκας μεταξύ των ανθρώπων σε τοπικό επίπεδο, εξυπηρετεί την συσκότιση του λαού. Έχοντας οργανώσει παρασκηνιακά κι έχοντας χρησιμοποιήσει, όπως πάντα, σαν μαριονέτες τους ανθρώπους. Έχοντας σχεδιάσει κι εφαρμόσει με διαχρονική αποτελεσματικότητα, ήδη από την ώρα που ερχόμαστε στη ζωή, τις μεθόδους εκείνες που μας ευνουχίζουν ώστε να μην έχουμε εμπιστοσύνη στα δικά μας συναισθήματα, στη δική μας κρίση. Ώστε μεγαλώνοντας, να παραλύουμε από το φόβο ότι δεν έχουμε το σθένος να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε, για εμάς και για τους άλλους, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει. μέσα στη διαμορφωμένη αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα.

Και κάπου μακριά, σε απόσταση ασφαλείας απ’ όλη αυτήν την ταραχή, ευχόμαστε να μην χτυπήσει και τη δική μας πόρτα αυτή η ταραχή, χορταίνοντας με την ανακουφιστική επιβεβαίωση της δυνατότητάς μας να μπορούμε να νιώθουμε κάτι σαν φρίκη γι’ αυτά που διαβάζουμε ότι συμβαίνουν μέσα σ’ αυτήν τη σύγχρονη μικρογραφία του Άουσβιτς.

Πηγή: Facebook