Πολλοί θυμίζουν την εκλογή Μητσοτάκη το 1986 προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο Ανδρέας και λένε: Ε όχι προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον Μητσοτάκη, να χάσουμε και την ψυχή μας!

Ε, τότε ας διατηρήσουμε το υπάρχον (17,83%), που δεν είναι και λίγο (Μπίστης), δεδομένου ότι δεν παντρευτήκαμε και την εξουσία (Δραγασάκης) κι αφού το άπαν στην ζωή είναι η αξιοπρέπεια (μάχη για την ταυτότητα, όπως διαβλέπει το πρωτοσέλιδο της Εφ.Συν).

Προ του Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε ήδη την πλάτη του Ανδρουλάκη ωστόσο επικρατούσε μια παράδοξη νηνεμία και παρέμενε αδιατάρακτη ‘η τάξη πάνω από το Βερολίνο’.

Αλήθεια τι ψάχνουμε;

Προέχει άραγε το να βγει ο πιο αριστερός, να βγει ο πιο ενωτικός ή να βγει απλώς όποιος φοβίζει περισσότερο τον Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις; Περιέργως προσήλθαν με τέτοιες ταυτοτικές αγωνίες για να συμβάλουν στην συζήτηση και τινές εκτός ΣΥΡΙΖΑ, από Αδώνιδος μέχρι Βαρουφάκη.

Αγωνιούν όμως κυρίως οικείες μορφές όπως ο Κατρούγκαλος της μεγάλης Πέμπτης, η Φωτίου του πεντοχίλιαρου, ο Παπαδημούλης που εμπλούτισε την προεκλογική συζήτηση με την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση του φράκτη όπως κι ο Φίλης με την ‘τουρκικότητα’ της μειονότητας.

Δεν ξέρω αν κι ο Ευκλείδης έχει όρεξη να συνεχίσει την συζήτηση για την «Δήμητρα». Για την συντεχνία των εμμίσθων ιδεολόγων απαξιώ να … τους κάνω έστω και μπούλινγκ.

Εκφράζουν βέβαια ανησυχία κι ανεξάρτητες φωνές από τον απρεπή Τζουμάκα έως και τον ημέτερο ευπρεπή Κούλογλου. Αυτή την φορά η αλεπού της Αριστεράς την πάτησε. Πήγε και ψήφισε ήγουν γράφτηκε πλέον μέλος κι όχι συνεργαζόμενος. Δεν σκέφτηκε τι θα συμβεί αν ξανακάνει καμιά λανθασμένη ‘ποδοσφαιρική’ πρόγνωση, όπως εκείνη με το ισόπαλο αποτέλεσμα στην ΔΕΘ. Αυτή την φορά η αυστηρή νομενκλατούρα θα καταφέρει πράγματι να τον διαγράψει.

Στο βαθμό φυσικά που δεν θα έχει η ίδια δει τα ραδίκια ανάποδα, την Κυριακή.

Παλλαϊκό αίτημα

Ωστόσο για τους πολλούς απρόσκλητους εκ των 150 χιλιάδων προσελθόντων, οι τρείς ιδιότητες της ωραίας αυτής συζήτησης συναιρούνται σε μία. Όποιος δηλαδή μπορεί να απαλλάξει την χώρα από το καθεστώς Μητσοτάκη είναι ενωτικότατος, αριστερότατος και ωραιότατος!
Δεν το λένε μόνον οι πλημμυροπαθείς του Παλαμά, οι νοικοκυρές στα super markets κι οι γιατροί του ΕΣΥ που πηδάνε από τα παράθυρα αλλά κι οι εργάτες στο Πέραμα κι οι φοιτητές που δέρνονται στις σχολές τους κι οι μετανάστες της Πύλου. Το λένε και τα πιο προνομιακά ακροατήρια (στα χαρτιά) των πούρων αριστερών.\

Είναι δηλαδή αίτημα παλλαϊκό! Ακόμη κι αν δεν ξέρει να εκφέρει την λέξη ο Κασσελάκης, φιλοδοξεί να εκφράσει την έννοια. Εξάλλου υποσχέθηκε να κάνει εντατικά μαθήματα ελληνικής γλώσσας με καθηγητή τον κ Τσακαλώτο, που ζήλωσε δόξα Μπαμπινιώτη. Αρκεί να μην προλάβει να πει μετά το ‘κρατίδιο’ και τις κάλπες, κάλτσες ο νέος αμερικανοτραφής της δημοκρατικής παράταξης.

Η «παράδοξη» επιλογή

Σε συνθήκες συντριβής το παλλαϊκό αίτημα μορφοποιείται κι εκφράζεται σε ένα πρόσωπο ασυνήθιστο, αδοκίμαστο κι ουδόλως εγγυημένο. Αυτό δεν θα έπρεπε να εκπλήττει όσους ενηλικιώθηκαν ως μαχητικοί Λαμπράκηδες πίσω από τον Γέρο, τον πιο ορκισμένο εχθρό της Αριστεράς που μόνο στο τέλος της ζωής του μετατράπηκε σε τιμημένο Γέρο της Δημοκρατίας κι η κηδεία του έφτασε να θυμίζει εκείνη του Κωστή Παλαμά στην κατοχή.

Για δε τους πιο παλιούς και με σαφώς ιερόσυλη διάθεση, έχω να προσθέσω ένα άλλο ερώτημα. Πόσοι άραγε από την τότε ηγεσία πρόβλεπαν ότι μπορούσε να φτιάξει τον ΕΛΑΣ, το αντιστασιακό καμάρι όλης της Ευρώπης, ένας 35χρονος δηλωσίας;

Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί βεβαίως κι όχι …

Η εικόνα πάντως πλήθους συνασπισμένων γερόντων εναντίον 35χρονου, να διαβεβαιώνουν ενόρκως ότι ο νέος Πρόεδρος πρόκειται να τα διαλύσει όλα, αποτελεί μια απόδειξη ότι πίσω από τον Κασσελάκη υπάρχουν μυστηριώδεις δυνάμεις. Δυνάμεις που μαγεύουν τους αντιπάλους του έτσι ώστε να τον υποστηρίζουν με κάθε λέξη τους, που τον υβρίζει. Κι όμως στα νιάτα τους έλεγαν πως ότι υπάρχει αξίζει να καταστραφεί.

Το κοινό αντιθέτως διακρίνει την άγνοια κινδύνου της νιότης και τον αφελή τσαμπουκά του ανθρώπου της διασποράς που διακρίθηκε σε πιο προηγμένα περιβάλλοντα, οικονομικώς πολιτικώς και θεσμικώς και γι’ αυτό προσπαθεί να τον προειδοποιήσει: «Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε- γέλασε!»

Εγώ δεν θα πάρω άλλο, φχαριστώ δεν είμαι φίλος

Δεν ξέρω αν η ιστορία έχει χιούμορ και γι’ αυτό διάλεξε τον Κασσελάκη προκειμένου να ψιθυρίσει στους υπόλοιπους το στιχάκι του Πανούση : ‘εγώ δεν θα πάρω άλλο, ‘φχαριστώ δεν είμαι φίλος!’ Ίσως πάλι να είναι απλώς η μοχθηρία του απείρου, όπως λέει και εις εκ των επιτελών του Κασσελάκη.