Οι μετρήσεις έδειξαν ότι το προϊόν «αριστερή ιδεολογική καθαρότης» δεν έχει ζήτηση κι ότι ίσως έτσι επιβεβαιωθεί ο Κασσελάκης που μίλησε για 0,3%. Το «σωτηριολογικόν εγχείρημα», για την σωτηρία της όποιας αριστερής ψυχής, αναβλήθηκε.

Κατά συνέπεια όσοι είδαν τις αποχωρήσεις ως remake των κινήσεων Λαφαζάνη, ΛΑΕ , ΚΟΕ του 2015 ή των μεταγενέστερων εγχειρημάτων Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου της ίδιας μήτρας, πλανήθηκαν πλάνην οικτρά. Εδώ δεν πρόκειται για μια ακόμη φλογισμένη μάχη των ιδεών αλλά για μια αναμέτρηση υπολογιστών ένθεν-κακείθεν.

Μπερδέματα

Πλανήθηκαν κι όσοι θεώρησαν ως πιθανή την συμπόρευση ανθρώπων που βρέθηκαν στις απέναντι όχθες του μεγάλου χάσματος που δημιουργήθηκε κατά την επαύριο του δημοψηφίσματος. Ουδεμία σχέση έχει το νέο εγχείρημα με τον ζωτικό (ριζοσπαστικό) χώρο όλων αυτών ή με το ΚΚΕ. Ας διεκδικήσουν μεταξύ τους τον αλήστου μνήμης αντιμνημονιακό χώρο ενόσω το νέο κόμμα θα ανταγωνίζεται για τον χώρο της Κεντροαριστεράς με τους κκ Κασσελάκη – Ανδρουλάκη!

Στο κεντρικό ζήτημα της περιόδου, ΚΚΕ και ΠΛΕΥΣΗ βρίσκονται σαφώς εγγύτερα στα πατριωτικά προς τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ παρά προς τους αποχωρήσαντες. Εκεί συναντάμε διεθνιστές τύπου Τομέα Δικαιωμάτων, κοσμοπολίτες ευρωπαϊστές σαν τους Κόκκαλη και Κούλογλου αλλά και ρεαλιστές της εξωτερικής πολιτικής τύπου Ν. Μπίστη. Όλοι αυτοί, παρά την ετερογένεια των σκοπών τους, κινούνται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής εγγύτερα προς τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη, ακόμη και σε εκείνους που στεγάζονται πλέον στην ΝΔ ή βρίσκονται στο κατώφλι της.

Αν όμως το θέμα της Κεντροαριστεράς και τα «πατριωτικά» μπερδεύουν αρκετά τα πράγματα στον άξονα αριστερά/δεξιά, εκεί που σε πιάνει ίλιγγος είναι με τα περί παρακαταθήκης Τσίπρα και την υπεράσπιση δυσάρεστων πτυχών του κυβερνητικού έργου πχ. μαξιλαροπόλεμος. Ο Κασσσελάκης που αξιοποίησε ευθέως και υπαινικτικά το όνομα του Τσίπρα, εμφανίζεται σήμερα πολύ πιο τολμηρός στις διαφοροποιήσεις του.

Δεδομένου ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές αυτό δεν ξενίζει τους υποστηρικτές του, που το θεωρούν λογική ενέργεια κατά την ανακαίνιση της προθήκης.

Αντιθέτως ακούγεται παρανοϊκό να διεκδικούν την διαφύλαξη της παρακαταθήκης οι κκ Φίλης, Σκουρλέτης καθώς και νεότεροι απρεπέστατοι κατά τις δύσκολες στιγμές του. Αυτή η χρονική διαφορά φάσης στην επίκληση Τσίπρα, θυμίζει μια παράδοξη αντίδραση Ραν ταν Πλαν στους καιρούς της Farley.

Πρόγνωση

Φαίνεται ότι θα κληθούμε συχνά να παίξουμε το κουίζ με τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στα δύο κομμάτια της διάσπασης εφόσον τα θραύσματα παραμείνουν δύο και μετά τις ευρωεκλογές.

Η μια πλευρά έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία (επιχειρήσεις, ΜΜΕ κοκ), την σχεδόν πλήρη τετραετία μπροστά της καθώς και την ηλικία των λεγομένων «νεαρών δημογερόντων». Η άλλη πλευρά έχει την νόμιμη κατοχή συμβόλων, υποδομών, εκλογικής πελατείας, brand name και κυρίως τον 36ο της βουλευτή, τον τέως Πρωθυπουργό κ Τσίπρα (παρά τις όποιες προϋποθέσεις ο ίδιος επιβάλει).

Εφόσον επικράτησε το σενάριο της δημιουργίας ενός ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού απέναντι στον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ που κατέλαβε ο ‘ξενομπάτης’, αργά ή γρήγορα θα έχει τα ίδια άνισα χαρακτηριστικά που είχε κι η μάχη στα πλαίσια της παραδοσιακής αριστεράς πριν από μισό αιώνα και θα κριθεί στην νομιμότητα και στην κατοχή των συμβόλων. Βεβαίως στην σκληρή εκείνη μάχη νικητής βγήκε μάλλον ένας τρίτος, πράγμα που δεν μπορεί να αποκλειστεί ούτε σήμερα κι αυτός δεν δείχνει να είναι ο κ. Ανδρουλάκης.

Επίσης παραξενεύει η στρατηγική επιλογή του εκλογικά ελάσσονος να συμπέσει ως πολιτικό στίγμα με το μείζων αντί του να επιχειρήσει την οριοθέτηση ενός αποκλειστικού πεδίου, έστω και πιο περιορισμένου. Η μόνη περίπτωση να μην καταστρέψει εκλογικά μια τέτοια επιλογή τον ελάσσονα είναι το να διεκδικήσει μια μέρα τα πρωτεία από τον μείζονα. Πράγμα που φαίνεται χλωμό προς το παρόν, αν θεωρήσουμε ότι ξεκινούν από μια σχέση 1:3,5 στην πρόθεση ψήφου.

Προτάσσουν πλέον οι αποχωρήσαντες κυρίως την διαχειριστική επάρκεια, την μοντέρνα ατζέντα και την παρουσία προσώπων εκτός ΣΥΡΙΖΑ κι όχι τόσο την αριστεροσύνη ή την επανίδρυση ενός γνήσιου Συριζα. Όμως το μελλοντολατρικό επιχείρημα το έχει ήδη εξαντλήσει ο κ Κασσελάκης και μια τέτοια μετατόπιση του reason why της διάσπασης την απονομιμοποιεί περαιτέρω.

Η δε εγκατάλειψη της θεωρίας του υπαρκτού πολιτικού κενού στα αριστερά (Τσακαλώτος) κι η υποκατάσταση της από τον ισχυρισμό ότι απλώς η δικιά μας κι οι δικοί μας ήταν καλύτερη/οι, αφήνει πολιτικά κι ηθικά ακάλυπτο το όλο εγχείρημα. Ακόμη κι οι πιο διστακτικοί στο να υιοθετήσουν συνωμοσιολογίες, αναρωτιούνται ακούγοντας αυτή την νεόκοπη ναΐφ εκδοχή αν τυχόν μιλάνε τίποτε μειράκια που αφού χάσανε χρησιμοποιούν το παιδιάστικο κόλπο: «Στα ψέματα παίζαμε …»