Δεν ξέρω ποια καλή τύχη μ’ έστειλε προχθές στη Βιτόρια, μακριά από τα ποδοσφαιρικά αίσχη του ΟΑΚΑ, αλλά και του Καραϊσκάκη.

Του Φίλιππου Συρίγου, για την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, της 20ης Απριλίου του 2010

Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι είχα την ευκαιρία να ζήσω ένα άλλο αθλητικό κλίμα, στο οποίο πρωταγωνίστησαν κάποιοι άλλοι, τελείως διαφορετικοί Ελληνες, για τους οποίους ο αθλητισμός είναι χαρά και όχι βαρβαρότητα ή αλητεία.

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ Πανελλήνιος, ο ίδιος που πριν από 55 χρόνια ήταν με τον Ρουμπάνη, τον Στεφανίδη, τον Χολέβα, τον Μανιά, τον Παπαδήμα και με προπονητή τον Νησιώτη η κορυφαία ομάδα μπάσκετ στην Ευρώπη, επανήλθε στο διεθνές προσκήνιο, παίζοντας στο φάιναλ φορ του Europa Cup.

ΓΙΑ ΝΑ χάσει και τα δύο ματς χρειάστηκε να βάλει λίγο το χεράκι της η διαιτησία, αλλά και τι μ’ αυτό; Οι καμιά πενηνταριά φίλοι του, που τον συνόδεψαν με πανό, ταμπούρλα και τρομπέτες στη χώρα των Βάσκων, δεν παρασύρθηκαν από την πικρία τους. Αντίθετα, την Κυριακή σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν τόσο την ομάδα όσο και τους χιλιάδες φίλους της Μπιλμπάο, για να ακολουθήσει το εξής εκπληκτικό: όλοι οι Βάσκοι που ήταν στις εξέδρες στράφηκαν προς τη μεριά τους και ανταπέδωσαν το χειροκρότημα, υποκλινόμενοι παρακαλώ!

ΜΕΓΑΛΕΙΟ. Ενας άλλος κόσμος, μια άλλη αντίληψη περί αθητισμού, ένας άλλος πολιτισμός που δυστυχώς, όλο και λιγοστεύει στα ελληνικά γήπεδα, αλλά και γύρω από αυτά. Και να φανταστεί κανείς ότι ενώ εδώ, όταν οι οπαδικοί στρατοί δεν «σκοτώνονται» μεταξύ τους, διεξάγουν πολεμικές ασκήσεις με αντίπαλο την αστυνομία, στη Βιτόρια δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός στο γήπεδο! Εστω για δείγμα…

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του Γ. Παπανδρέου, παρά τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει με την οικονομία, έδειξε πολύ πρόσφατα πως είναι αποφασισμένη ν’ αντιδράσει και να διώξει την αλητεία από τα γήπεδα. Δεν πολυπιστεύω ότι θα τα καταφέρει, αλλά μακάρι. Ομως, για να φτάσει στον στόχο της, χρειάζεται καθαρά μέτρα και ανιδιοτελείς συμπαραστάτες.

Γιατί το λέω αυτό; Μα διότι μπορεί να ακούγεται θετική, ως μέτρο, η διακοπή της οικονομικής επιχορήγησης των ομάδων από τον ΟΠΑΠ, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας αμφιβόλου αποτελεσματικότητας εκβιασμός, τον οποίο είναι εντελώς αβέβαιο αν θα «φάνε» οι αποδέκτες του.

ΟΙ Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες έχουν υπογεγραμμένα συμβόλαια με τον ΟΠΑΠ, γεγονός που τις κάνει να νιώθουν ισχυρές, τόσο απέναντι στην Πολιτεία όσο και απέναντι στους όψιμους συνοδοιπόρους της, που προσπαθούν να αδράξουν την ευκαιρία για να εκμεταλλευθούν το ποδοσφαιρικό τηλεοπτικό θέαμα, με λιγότερο κόστος και καλύτερα αποτελέσματα.

ΜΕ τέτοιες, όμως, πρακτικές ο στόχος απομακρύνεται. Γιατί τα παλληκαράκια των ΠΑΕ δεν είναι άμαχος πληθυσμός που θα κιοτέψει μπροστά σ’ αυτή τη συνδυασμένη επίθεση, η οποία κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι αποτέλεσμα ευκαιριακών συμμαχιών και επιδιώξεων.

ΤΟ πρόβλημα της βίας στα γήπεδα, κύριε Γερουλάνε, είναι πολύ σοβαρό για να μπει κι αυτό στο ζύγι των επιχειρηματικών συμφερόντων. Γι’ αυτό προσέχτε αυτούς που τρέχουν δίπλα σας…