Αυτή ήταν η κραυγή του Άλκη που άκουσε μια γυναίκα μάρτυρας της ανεγκέφαλής επίθεσης που στοίχισε τη ζωή στον 19χρονο. Αυτή θα μπορούσε να είναι η κραυγή μιας ολόκληρης πόλης. Η Θεσσαλονίκη παρακμάζει και φαντάζει μια πόλη σκοτεινή. Μια πόλη μίσους, μια πόλη ντροπής.  Τα παιδιά μας θα βιάζονται ή θα δολοφονούνται.

Η δολοφονία του Άλκη δεν είναι το πρώτο περιστατικό δολοφονίας που προκαλείται από οπαδούς. Ο Τόσκο Μποζατζίσκι πέθανε πέρσι τέτοιο καιρό πάλι από τυφλή οργανωμένη επίθεση οπαδών. Δεν είναι οπαδικά περιστατικά όπως περιγράφονται, αλλά άνανδρες επιθέσεις. Η σχέση οργανωμένων οπαδών με τις ιδιοκτησίες των ομάδων είναι συχνά αμαρτωλή.  Για να σπάσει το απόστημα χρειάζεται πολιτική βούληση, αλλά και βούληση από τις ίδιες τις ομάδες.  Ένα άλλο υπόδειγμα είναι αναγκαίο. Ο ΗΡΑΚΛΗΣ δείχνει τον δρόμο.

Η είδηση για τις τοξικολογικές της Γεωργίας Μπίκα χαροποίησε όσους έλεγαν τι έκανε εκεί; Το θέμα ότι οι τοξικολογικές της ήταν αρνητικές αποτέλεσε για ορισμένους μεγαλύτερη είδηση από το γεγονός όταν συνέβη. Η αστυνομία και οι ιατροδικαστικές αρχές  έδειξαν τρομερά αντανακλαστικά να αποποιηθούν κάθε ευθύνη. Κανείς δεν μου είπε δώσε δείγμα τώρα ανταπάντησε το θύμα. Γιατί σε μια ευνομούμενη κοινωνία είναι δυνατόν το θύμα να διαφωνεί για τα διαδικαστικά με τις αρχές;

Ο Άλκης ήταν το παιδί μας. Ένα παιδί που ήρθε να δει τους φίλους του και δολοφονήθηκε.  Η Γεωργία είναι η κόρη μας. Διηγούνται την ιστορία τους λανθασμένα για να δείξουν ότι είναι μεμονωμένα περιστατικά.  Το αφήγημα της ατομικής ευθύνης ξεπλένει τα πάντα. Συστήματα διαφθοράς, παρακράτους, trafficking μπορεί να λυμαίνονται την χώρα, αλλά ας πρόσεχες…

Πότε όμως θα έρθει η ώρα να οργιστούμε; Υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη. Αυτή είναι η κοινωνία που διαμορφώνουμε. Όταν την Γεωργία της επιτίθενται σεξουαλικά στο λεωφορείο σιωπούμε και κοιτάμε μακριά και με απόσταση το συμβάν σαν να μην μας αφορά. Κλείνουμε τα αυτιά στις φωνές της. Επιτρέπουμε στους θύτες να  βλέπουν τον κόσμο με μια αηδιαστική δικαίωση στο βλέμμα τους. Όταν την Γεωργία θα την βιάσουν στο Σειχ Σου, θα προτιμήσει να σιωπήσει για να μην λοιδορηθεί. Όταν τον Άλκη θα τον δείρουν θα δικαιολογήσουμε το γεγονός ότι έτσι συμβαίνει στα αγόρια της ηλικίας του. Πότε θα ζητήσουμε κάτι άλλο για τα παιδιά μας;

Η parallaxi στις 31/01 ανέδειξε ένα περιστατικό Bullying σε μια 12χρονη. Κάποιοι άνοιξαν διαδικτυακούς λογαριασμούς με τα στοιχεία της και ανέβαζαν γυμνές φωτογραφίες, που είχαν φτάσει στο σημείο να δείχνουν ακόμα και στους καθηγητές. Η 12χρονη, που κινείται στο φάσμα του αυτισμού, πήγε σε μια παιδική χαρά με μια συμμαθήτρια της, μόνο και μόνο όπως αποδείχθηκε για να την τραβήξει μία φωτογραφία, την οποία αργότερα θα έβαζε στον επίμαχο διαδικτυακό λογαριασμό. Άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό;

Καλλιεργούμε το μίσος. Ο δήμαρχός της πόλης καταδίκασε την βία και το μίσος που οδήγησε στην δολοφονία του Άλκη, αλλά δεν είχε πρόβλημα να διορίσει αντιδήμαρχο έναν ομοφοβικό που είχε αποκαλέσει τους ομοφυλόφιλους “ανθρώπους με κουσούρι”. Ο Μητσοτάκης ζήτησε να λυθεί η εν λόγω δολοφονία κατά προτεραιότητα, αλλά την επόμενη μέρα που βρέθηκε στην πόλη αδιαφόρησε και βρέθηκε σε μια εταιρεία όπου του δώρισαν «και μερικά σουγιαδάκια της εταιρείας αν δεν κάθεται καλά ο Πολάκης ή ο Τσίπρας».

Τα παιδιά μας δεν πρέπει να μάθουν πολεμικές τέχνες, αλλά να μάχονται για να δομήσουν μια άλλη κοινωνία. Και αυτή η μάχη δεν πρέπει να δοθεί με μίσος, αλλά με άλλα υποδείγματα. Πρέπει να τα μάθουμε πρώτα να σέβονται και να αγαπάνε τους άλλους  και δεύτερον ότι αν σφάλλουν δεν θα κουκουλώσουμε το λάθος, αλλά πρώτοι από όλους θα ζητήσουμε να τιμωρηθούν.

Ας δούμε στις φωτογραφίες του Άλκη και της Γεωργίας τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.