Ομιλία του επιζώντα του Ολοκαυτώματος, Σιμόν Γκρονόφσκι, στην εκδήλωση μνήμης για τον Μανώλη Γλέζο, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από τη γέννηση του.

Νιώθω πολύ οικεία με τη μνήμη του Μανώλη Γλέζου, καθώς και οι δυο πέσαμε θύματα της ίδιας βαρβαρότητας.

Οι ναζί σκότωσαν τη μητέρα μου και την αδερφή μου στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. Ο πατέρας μου πέθανε από τη λύπη του τον Ιούλιο του 1945.

Εγώ, ο ίδιος 11 ετών τότε, συνελήφθην από τη Γκεστάπο, και φυλακίστηκα στη Kazerne Dossin στο Μάχελεν, από όπου, στις 19 Απριλίου του 1943 με το τρένο νούμερο 20, με έστειλαν στο Άουσβιτς.

Από θαύμα, πήδηξα από το τρένο και κατάφερα να ξεφύγω.

Έζησα, κατόπιν, για το παρόν και το μέλλον, αλλά ποτέ δε ξέχασα το παρελθόν.

Για 60 χρόνια, δε μίλησα πολύ για την παιδική μου ηλικία.

Το 2002, οι δικοί μου με πίεσαν να γράψω την ιστορία μου και να μιλήσω στους νέους. Αυτό μου άλλαξε τη ζωή.

Μίλησα για να αντιμετωπίσω τους αρνητές, για να ευγνωμονήσω τους ήρωες, που με κίνδυνο της ζωής τους, μου έσωσαν τη ζωή, και στο όνομα όλων των θυμάτων αυτής της βαρβαρότητας.

Το 2012, γνώρισα τον γιο ενός ναζί, που δεν ήταν παρά έξι χρονών το 1940, και ο οποίος είχε απεκδυθεί τις ιδέες της οικογένειας του. Έγινε φίλος μου και αδερφός μου.

Το 2013, ο στρατιώτης των Waffen SS, που ήταν ο φύλακάς μου στη Kazerne Dossin, ήρθε και μου ζήτησε συγχώρεση. Τον συγχώρεσα.

Σήμερα δε μιλώ με πικρία, αλλά με ελπίδα και χαρά.

Ναι, η ζωή είναι ωραία, αλλά όπως και η δημοκρατία, είναι μια καθημερινή μάχη.

Παρά τις τραγωδίες του χθες και του σήμερα, διατηρώ την πίστη μου στο μέλλον γιατί πιστεύω στην ανθρώπινη καλοσύνη.

Όπως και ο Μανώλης Γλέζος, λέω:

Ζήτω η ειρήνη και η φιλία μεταξύ των ανθρώπων!