Την χαρά του ελληνικού λαού για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παύουν να διανθίζουν ερωτηματικά και φόβοι, που είτε οικοδομήθηκαν στοχευμένα από το απερχόμενο μοντέλο διακυβέρνησης, τους ελεγχόμενους διαύλους επικοινωνίας –προπαγάνδας του και τις οικονομικές δυνάμεις που τα προωθούν, είτε λειτουργούν από μόνα τους.

Ο λαός έκανε την επιλογή του, αλλά οι φόβοι και οι αμφιβολίες, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις μεγάλες ανθρώπινες αποφάσεις, παραμένουν.

Θα δοθεί το απαραίτητο «τράτο» στον  ΣΥΡΙΖΑ για την υλοποίηση, μέρους έστω του προγράμματος του, έστω χωρίς θεαματικές οικονομικές επενδύσεις ή μεγάλες συνταγματικές τροποποιήσεις, παρά μόνο με αναγκαίες αναδιαρθρώσεις; Στο περιβάλλον του αδιάφορου και ανάλγητου κοινωνικά εδάφους, που κληροδότησε η απερχόμενη διακυβέρνηση για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αρκεί καταρχάς έστω η επέλευση μιας χρηστής, μα και δίκαιης κρατικής διαχείρισης.

Πως θα πάει η «πυγμαχία» με τα μεγάλα ευρωπαϊκά και οικονομικά θηρία; Θα κάνει συμβιβασμούς η νέα κυβέρνηση; Τι συμβιβασμοί θα είναι αυτοί; Πως ο νέος πρωθυπουργός θα διαχειριστεί το ίδιο το προφίλ των συμβιβασμών και των συγκρούσεων του;  Κανείς δεν ξεχνά, αλλά και δεν επιθυμεί την εικόνα του ηττημένου πρωθυπουργού, ενός άλλου Γιωργάκη, που ουσιαστικά «αντικαταστάθηκε» βίαια και εξαναγκάστηκε στην πτώση της κυβέρνησης του, μπροστά στα αδιέξοδα…

Είναι προφανές, πως η άμεση επιλογή μιας συντηρητικής συμμαχίας στο εσωτερικό της χώρας από τον νικητή των εκλογών, όπως και η πιθανή επιλογή Αβραμόπουλου, ως Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελούν απόπειρες ενωτικής πολιτικής και σηματοδοτούν πολιτικό άνοιγμα, προς τον μεσαίο ακροατήριο, ενώ ταυτόχρονα συνιστούν πλαγιοκόπηση στην αντιπολίτευση του Σαμαρά. Μένει βεβαίως να αποδειχθεί η μακροπρόθεσμη διατήρηση των  ισορροπιών της συγκυβέρνησης αυτής.

Η προώθηση συνεργατών του Α.Τσίπρα στην θέση του Ευρωπαίου Επιτρόπου (αν επιλεγεί για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ο Δ. Αβραμόπουλος) θα συμβάλλει στην οικοδόμηση των εξωτερικών συμμαχιών, ούτως ώστε όπλα, όπως η αξίωση των πολεμικών αποζημιώσεων, που κραυγαλέα υπενθύμισε στην Γερμανία η προτεραιότητα της επίσκεψης Τσίπρα στην Καισαριανή να μην χρειαστεί να βγούνε απ’ το θηκάρι… Ίσως να κάνω λάθος, αλλά η καθυστερημένη ανακοίνωση Μέρκελ για τις ελληνικές εκλογές ακολούθησε χρονικά την επίσκεψη αυτή…

Πως θα πορευτούν οι συμμαχίες και οι οικοδόμηση τους στο ευρωπαϊκό πεδίο;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και η Αγγλία, όπως φανερώνεται και από το πρωτοφανές  δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για το μοντέλο Τσίπρα παρακολουθούν εναγώνια το φαινόμενο. Κοινωνικές ομάδες από πολλές χώρες, προσβλέπουν στο «μοντέλο Τσίπρα», για την αντικατάσταση του ήδη καταρρέοντος ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Είναι βέβαιο πως η αποφυγή –υπερπήδηση του μοντέλου Τσίπρα ή και η στοχευμένη «κατάρρευση» του μοντέλου Τσίπρα θα προκαλούσαν παρενέργειες ανεξέλεγκτες στο εσωτερικό των χωρών τους και πρωτίστως στην Γερμανία, ενώ θα άνοιγαν τον «μονόδρομο» στην ανάδειξη και επικράτηση ενός πανευρωπαϊκού μοντέλου τύπου Λεπέν …  Η αποτυχία Τσίπρα δεν θα αποτελέσει απλώς την αποτυχία μιας αριστερής διακυβέρνησης ή ενός εναλλακτικού και ανθρώπινου έστω κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου για την Ευρώπη αλλά  θα σημάνει αυτόματα την ανεξέλεγκτη άνοδο της ακροδεξιάς –παντοτινής και αναγκαίας εφεδρείας του κεφαλαίου για την επιβίωση του.

Βεβαίως η άσκηση της εξουσίας, καθορίζεται πρωτίστως και από τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Στο ερώτημα: Και τώρα τι θα κάνουμε ως νικητές, που φυσικά ταλανίζει κάθε νικητή, μοιάζει, όπως αποδεικνύουν οι πρώτες κινήσεις και η νέα σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου του να απαντά τάχιστα και εύστοχα ο νέος πρωθυπουργός.

Αντίθετα,  παντελώς αμήχανος και φοβικός αποδεικνύεται (για μια ακόμη φορά) ο πρώην πρωθυπουργός. Είναι τόση η πολιτική του αμετροέπεια του, που διολισθαίνει στην θεσμική αμετροέπεια, δια της μη παράδοσης του πρωθυπουργικού γραφείου στον νικητή της εκλογικής αναμέτρησης…

Ο καταστροφέας εγγράφων –προάγγελος μιας ήττας που υπαγόρευσε και η φοβική του προεκλογική εκστρατεία –που φέρεται να παρήγγειλε ο απερχόμενος πρωθυπουργός, μοιάζει να κονιορτοποίησε μαζί με τα «έγγραφα μυστικά του» την αστική του ευπρέπεια και την πολιτική του καλλιέργεια, ενώ φανέρωσε «παλινδρόμηση» στο στάδιο μιας πολιτικής εφηβείας, της περιόδου των Ρέιτζερ και των Κενταύρων…

Τυχερός ο Τσίπρας! Γιατί στο προφανές ερώτημα και στην αγωνία του νεοεκλεγμένου πρωθυπουργού: «Και τώρα τι θα κάνουμε ως νικητές;», έσπευσε να απαντήσει άτσαλα και με προφανή σαστιμάρα ο απερχόμενος πρωθυπουργός, διερωτώμενος δημόσια: «Και τώρα τι θα κάνουμε ως ηττημένοι;»