Αντιλαμβάνομαι την έκπληξη, την αγανάκτηση αλλά και την έκρηξη οργής πολλών, κυρίως στο εσωτερικό της ελληνικής κυβέρνησης, μετά τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Ιδιαίτερα δε η απόρριψη της (ήδη αρκετά σκληρής) πρότασης της ελληνικής πλευράς από τους δανειστές κι η επανακατάθεση της  πρότασης-Αρμαγεδδώνα των «θεσμών» έκανε ακόμη και τον Πωλ Κρούγκμαν να αναρωτηθεί δημόσια «Καλά, πλάκα μας κάνουν αυτοί;».

Το πρόβλημα είναι πως όχι απλά δεν κάνουν πλάκα, αλλά στήνουν σε αγαστή συνεργασία με τους εγχώριους συμμάχους τους, το σκηνικό της αποσταθεροποίησης κι εν τέλει της ανατροπής της νόμιμα και πολύ πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης. Η αλήθεια είναι πως το κάνουν με έναν τρόπο τόσο άγαρμπο που τελικά καρφώνονται, πάντως όλα τα δεδομένα συνηγορούν σε αυτό το συμπέρασμα.

Άλλωστε ήταν εξ αρχής γνωστό ότι ο Αντώνης Σαμαράς του success story είχε φροντίσει να αφήσει μια χώρα σε κατάσταση πιστωτικής ασφυξίας, κάτι που ήρθε να επισφραγίσει με τον πιο επίσημο τρόπο, δέκα μέρες μετά τις εκλογές, ο Μάριο Ντράγκι ανακοινώνοντας  ότι η ΕΚΤ σταματάει να δέχεται ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα. Όλα τα παραπάνω οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη στην «παγίδα» της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη. Από τότε η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές θύμιζε έντονα το «παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι», κάτι που είχε ως τελικό στόχο να φτάσει η όλη κατάσταση κυριολεκτικά στο «παρά πέντε». Με αυτή τη λογική, δεν πρέπει να προκαλεί απολύτως καμιά εντύπωση το γεγονός ότι σε αυτό το χρονικό σημείο επιλέγουν να τινάξουν τη διαπραγμάτευση στον αέρα, με τον Ντόναλντ Τουσκ να επιχειρεί να κλείσει με δραματικό τρόπο την όλη παράσταση, ανακοινώνοντας στον Αλέξη  Τσίπρα κατά τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής ότι «Το παιχνίδι τελείωσε».

Σε εγχώριο πεδίο, η τρόικα εσωτερικού δούλευε όλο αυτό το διάστημα με αμείωτους ρυθμούς. Τα συστημικά ΜΜΕ καθημερινά βομβάρδιζαν την κοινή γνώμη με αποκλειστικότητες περί της «επερχόμενης καταστροφής», τη στιγμή που οργανώθηκαν μέχρι και συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων» υπέρ του Γιούνκερ και του Σόιμπλε. Σε πολιτικό επίπεδο, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε φροντίσει εδώ και καιρό να ράψει κοστούμι «κυβερνητικού εταίρου»(καθ’ υπόδειξη βέβαια του Μάρτιν Σούλτζ), υποδεικνύοντας μάλιστα στον Αλέξη Τσίπρα να «διώξει τους ακραίους από την κυβέρνησή του», δεν είναι τυχαία άλλωστε η χθεσινή ανοίκεια επίθεση εκ μέρους του Ποταμιού εναντίον της ιστοσελίδας Iskra. Την ίδια ώρα, ο Αντώνης Σαμαράς, αφού πέρασε κάνα τετράμηνο προσπαθώντας να αποδείξει πόσο καλα τα είχε καταφέρει ο ίδιος ως πρωθυπουργός, στη συνέχεια θυμήθηκε τον όρο «μεγάλη εθνική συνεννόηση», χωρίς όμως να διευκρινίζει ακριβώς τι εννοούσε. Αυτό το έκανε (διόλου τυχαία)μόλις χτες, όταν μίλησε για σχηματισμό «μεταβατικής κυβέρνησης χωρίς της συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα και του ίδιου». Ρε τι μου θυμίζει;
Θα μπορουσε κανείς να σημειώσει βέβαια πως με το «πείραμα Παπαδήμου» μια χαρά τα είχαν καταφέρει. Θα μπορούσε όμως επίσης πολύ εύκολα κάποιος να αντιετείνει οτι αυτό αποδοκιμάστηκε εν τοις πράγμασι στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Καθώς επίσης ότι στην παρούσα συγκυρία η κατάσταση στο κεντρικό πολιτικό πεδίο είναι τόσο διαφορετική, ώστε καθίσταται ανέκδοτο και μόνο η σύλληψη της ιδέας επανάληψης ενός τέτοιου πολιτικού εγχειρήματος.

Σε κάθε περίπτωση, έχω την αίσθηση ότι πλέον έχει εξαντληθεί  η υπομονή ακόμη και των πιο καλόπιστων( και φαίνεται πως υπάρχουν αρκετοί μεταξύ των κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών) σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις των δανειστών. Κάθε ώρα παραμονής  στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ουσιαστικά «ξοδεύει» το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, καθώς κάθε νέα συζήτηση για «βιώσιμη λύση»  ξυπνά τους χειρότερους εφιάλτες της.  Αντί λοιπόν να τίθεται ως ορόσημο ένα ακόμη Eurogroup, μάλλον πολύ πιο ωφέλιμο θα ήταν να γίνει συνείδηση πως έχει φτάσει η ώρα να εκφράσει την άποψή του ο ίδιος ελληνικός λαός, μέσω της πρόωρης προσφυγής σε εκλογές.