Όταν ξεφυλλίζουμε τις εφημερίδες ή όταν περιηγούμαστε στο διαδίκτυο, συχνά βλέπουμε στατιστικά στοιχεία που μερικές φορές κοσμούνται με γραφικές αναπαραστάσεις. Πάντα λοιπόν αναζητούμε τη χώρα μας, την πόλη μας ή τη γειτονιά μας. Και μετά κάνουμε συγκρίσεις με άλλες χώρες που λίγο πολύ γνωρίζουμε. Και μελετάμε την ταξινόμηση, την κατάταξή μας στη λίστα. Είμαστε καλύτεροι από τον διπλανό μας; Ποιος βρίσκεται στην κορυφή της λίστας; Ποιος είναι τελευταίος;

Τα στατιστικά, δηλαδή οι αριθμοί, τα ποσοστά, οι λίστες, οι τάξεις, οι καμπύλες… μπορεί να είναι οπτικά ενδιαφέρουσες, αλλά τελικά είναι αφηρημένες και ασαφείς. Δεν αγγίζουν την ατομική κατάσταση. Τις περισσότερες φορές αντιπροσωπεύουν τη γενική τάση, δηλαδή την τάση της εξουσίας.

Για τον αναγνώστη, έναν πολίτη που έχει οικονομικές δυσκολίες από τις 15 του μήνα, το γεγονός ότι η χώρα του τοποθετείται στις επίσημες λίστες ως η 10η μεγαλύτερη οικονομία στη γη δεν σημαίνει πολλά.

Αυτές οι στατιστικές μελέτες, πρέπει να ομολογήσουμε, μας πληροφορούν αόριστα για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας, και κυρίως σε σύγκριση με άλλες χώρες.

«Η Δύση ζηλεύει την Τουρκία» είναι μια κάλτ φράση που είπε ο πρόεδρος Ερντογάν τον Μάιο του 2021.

Δεν έδωσε ούτε μια συγκεκριμένη απόδειξη, που μπορεί να δικαιολογήσει αυτό τον ισχυρισμό, αλλά οι οπαδοί του ήταν ήδη έτοιμοι να πιστέψουν ότι η Τουρκία είναι ισχυρότερη, μεγαλύτερη, πλουσιότερη από την Ευρώπη!

Ο Ερντογάν ηγείται και ελέγχει περισσότερο από το 90% όλων των μέσων ενημέρωσης στη χώρα. Ελάχιστοι πολίτες, ψηφοφόροι του Ερντογάν, διαβάζουν τον ξένο Τύπο. Ανάμεσα τους, η πίστη μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει σε απόρριψη των κοινωνικοοικονομικών πραγματικοτήτων. Η αντίφαση μεταξύ του λόγου της κυβέρνησης και της τρέχουσας κατάστασης της τουρκικής οικονομίας μόλις που αρχίζει να γίνεται αντιληπτή από κάποιους υποστηρικτές του Ερντογάν.

Οι Τούρκοι μετανάστες εργαζόμενοι, που επιστρέφουν στην Τουρκία για καλοκαιρινές διακοπές, παραδέχονται ότι η ζωή στις ευρωπαϊκές χώρες είναι σημαντικά φθηνότερη.

Στην Τουρκία, συναντά κανείς ολοένα και περισσότερους πρώην ψηφοφόρους του Ερντογάν, που βρίσκονται πια στην πλευρά της αντιπολίτευσης. Τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Ερντογάν χάνει όλο και περισσότερες ψήφους. Αλλά όσο περισσότερη υποστήριξη χάνει, τόσο περισσότερο υπερβάλλει για την ισχύ της χώρας.

Αυτή την εβδομάδα, τουλάχιστον πέντε στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο Διαδίκτυο έρχονται σε αντίθεση με τη φράση του Τούρκου Προέδρου.

1) Το ποσοστό του πληθωρισμού

Η Τουρκία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με 61%, αν και οι ειδικοί διαψεύδουν αυτό το επίσημο ποσοστό και εκτιμούν ότι είναι 110%!

Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα είναι στο 2,7%. Η Ελβετία έχει το χαμηλότερο ποσοστό, 1,3% σύμφωνα με την έρευνα που δημοσίευσε το World of Statistics.

2) Δείκτης αύξησης ενοικίου

Η Τουρκία ηγείται της λίστας με 663 μονάδες, ενώ ο δείκτης στην Ελλάδα είναι γύρω στις 110 (ο μέσος όρος των χωρών της ΕΕ), σύμφωνα με το World of Statistics.

3) Νέοι χωρίς απασχόληση, χωρίς σπουδές ή κατάρτιση

Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η Τουρκία με 27,9% ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι 16%. Στην Ολλανδία είναι μόνο 4,5%, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, ο οποίος λαμβάνει ως βάση τους νέους μεταξύ 15 και 29 ετών.

4) Νέοι (μεταξύ 20-29 ετών), που ζουν με τους γονείς τους

Η Τουρκία έχει σκορ 56%, ενώ η Ελλάδα 78% και νούμερο 1 σε αυτή την κατηγορία είναι η Νότια Κορέα με 81%. Η Δανία έχει το χαμηλότερο ποσοστό: 10% σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ που δημοσιεύτηκε το 2022.

5) Ελευθερία του Τύπου

Ανάμεσα στις 180 χώρες, η Τουρκία βρίσκεται στην 158η θέση, η Ελλάδα στην 88η. Πρωταθλήτρια αυτής της κατηγορίας είναι η Νορβηγία και η Ερυθραία, είναι η τελευταία σύμφωνα με την ετήσια έκθεση των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα.

Θα έπρεπε να αναφερθούμε και στα στοιχεία για για τον πληθωρισμό στον τομέα της ενέργειας, για την επίδοση στα εκπαιδευτικά τεστ PISA και για την ανισότητα στα εισοδήματα, όπου η Τουρκία δεν είναι να περηφανεύεται για τη θέση της.

Ένα μεγάλο μέρος του τουρκικού πληθυσμού δεν γνωρίζει αυτές τις στατιστικές. Αν και υποφέρουν καθημερινά λόγω τεράστιων οικονομικών δυσκολιών, η πλειοψηφία φαίνεται να χαίρεται που είναι Τούρκοι και Μουσουλμάνοι.

Ο ιδρυτής της Δημοκρατίας (1923) Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ είχε ήδη ανακοινώσει τα καλά νέα το 1933:

«Πόσο χαρούμενος είναι αυτός που αποκαλείται Τούρκος!»

Η χαρά φαίνεται θα είχε πολλές εκφάνσεις.