Τι αξίζει περισσότερο σε ένα ταξίδι; Ο προορισμός ή η διαδρομή; Κάποιοι πιστεύουν το πρώτο. Κάποιοι, πιο ρομαντικοί, το δεύτερο. Όμως, υπάρχει ο τρόπος να συνδυάσεις και τα δυο: το ταξίδι με ναυλωμένο ιστιοπλοϊκό. Πέρασα τρεις μέρες σε ένα τέτοιο σκάφος, 18 μέτρων, παρέα με άλλους δέκα ανθρώπους. Δυο μέλη πληρώματος και οκτώ επιβάτες. Κάναμε μια βόλτα στην Ύδρα, για να συναντήσουμε τα προεόρτια ενός ρώσικου γάμου, στον Πόρο για να συνειδητοποιήσουμε την απόσταση μεταξύ Πελοποννήσου και νησιού, και τέλος στην Αίγινα, για τα φιστίκια της και για την συντροφιά των παιδιών από το Χαμόγελο του Παιδιού, που επισκέφθηκαν το νησί. Τρεις μέρες και δυο νύχτες στην θάλασσα, για να αποδείξω ότι όντως, εάν κανείς είναι ρομαντικός αλλά θέλει να πατάει και το πόδι του στην γη, λύση υπάρχει. Ρεπορτάζ / Φωτογραφίες: Νίκος Μίχος

Ads

Μαρίνα Αλίμου  

Η παρέα περιμένει στην πρώτη προβλήτα. Φτάνοντας, με καλωσορίζει ο Πάρις Λουτριώτης, ο ιδιοκτήτης του ιστιοπλοϊκού σκάφους S/Y Gemini. Αμέσως, μετά συστήνεται ο κυβερνήτης. “Γεια σας, είμαι ο Μπάμπης Ψαρόπουλος, ο κυβερνήτης σας”.

Επιβιβαζόμαστε, αμέσως. Το σκάφος έχει ξύλινη επένδυση στο κατάστρωμα, σαλόνι  – κουζίνα και πέντε καμπίνες. “Θα σας παρακαλούσα να σεβαστείτε το πλοίο, όπως σας σέβεται και εκείνο”, λέει ο κ. Λουτριώτης, σαν να αναφέρεται στο παιδί του. “Το σκάφος σας καταλαβαίνει. Σας νιώθει. Κινείται μαζί σας στους ρυθμούς σας. Αν χρειαστεί θα σας προστατεύσει. Θα το καταλάβετε μετά αυτό”, συμπληρώνει. 

Μεσοπέλαγα

Ο Μπάμπης Ψαρόπουλος, ο καπετάνιος, παραδίδει μαθήματα ιστιοπλοΐας. Αναλύει το σκάφος και μας εξηγεί πως λειτουργούν τα πανιά. Μας δείχνει πως να τα ανοίγουμε, πως να αξιοποιήσουμε τον άνεμο. Προορισμός μας η Ύδρα. Τρεις ώρες μακριά. 

Σε λίγο συννεφιάζει και η αγριάδα μαζί με την μουσική, που ακούγεται από τα μεγάφωνα, δημιουργούν κάτι απόκοσμο. “Με την θάλασσα έχεις έντονα αισθήματα. Την αγαπάς, την ερωτεύεσαι και την μισείς”, ακούω τον καπετάνιο να λέει σε κάποιον από την παρέα. Ο Μπάμπης Ψαρόπουλος ασχολείται πολλά χρόνια με την ιστιοπλοΐα, ενώ μόλις πρόσφατα αιτήθηκε σύνταξης από το πολεμικό ναυτικό, με τον βαθμό του υποπλοιάρχου, και με μεγάλο ιστορικό αποστολών. 

Λίγο έξω από την Ύδρα, σταματάμε σε έναν κολπίσκο που δημιουργούν τρεις βραχονησίδες. Καθώς δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί στην μυρωδιά της θάλασσας, βουτάμε. 

Στην Ύδρα

Με την αλμύρα πάνω μας λειτουργώντας σαν πλήρωμα πια, φτάνουμε στην Ύδρα. 

Σε μια πλαγιά, στα αριστερά του λιμανιού, το τοπίο είναι μαυρισμένο. Εκεί γίνεται η καύση των σκουπιδιών του νησιού. Σύμφωνα με τον κ. Ψαρόπουλο και τον κ. Λουτριώτη πρόκειται για συντέλεση οικολογικής καταστροφής, καθώς η λυματολάσπη που προκύπτει δεν αξιοποιείται πουθενά. 

Ένα μαύρο σύννεφο είναι πάνω από το νησί και προμηνύει βροχή. “Θα βρούμε θέση;”, ρωτάμε. “Εάν ξέρεις τον Παντελή, πάντα έχεις θέση”, είναι η απάντηση του καπετάνιου. 

Μπαίνουμε στο λιμάνι, και ο Πάρις Λουτριώτης πηγαίνει στην πλώρη του σκάφους για να χειριστεί την άγκυρα. “Η ιστιοπλοΐα είναι ομαδική δουλειά και χρειάζεται συντονισμό. Με μια κίνηση μπορώ μέσα σε δευτερόλεπτα να του καταστρέψω το δέσιμο. Εάν κάνω όμως ότι λέει ο κυβερνήτης μπορώ με μια κίνηση να του το φτιάξω”, μου λέει.

Μετά το δέσιμο – όντως ομαδική δουλειά – στην προβλήτα μπροστά μας φτάνει ένας άνθρωπος, σωστός πειρατής. Ο Παντελής. Λευκή μακριά γενειάδα και μακρύ μαλλί. Σκισμένα ρούχα και καλή καρδιά. Αγκαλιάζεται σφιχτά με τον καπετάνιο. Ο Παντελής μεγάλωσε στην Ύδρα, αλλά έχει δυο υπηκοότητες: αμερικανική και ελληνική. Πολέμησε στο Βιετνάμ και μετά έμεινε εδώ. Για τρεις μήνες το χρόνο πηγαίνει στην Φλόριντα, στις ΗΠΑ, για να δει τους δυο γιους του – ο ένας 35 ετών και ο άλλος 6! “Ο μεγάλος είναι νόμιμο παιδί! Ο μικρός όχι και τόσο…”, μου λέει χαμογελώντας – κυριολεκτικά – κάτω από τα μουστάκια του. 

Η ταβέρνα μας είναι σε μια κρυφή πλατεία. Εκεί δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα είναι τουλάχιστον 50 Ρώσοι και γιορτάζουν τον γάμο που θα γίνει το επόμενο πρωί. Ο γαμπρός και η νύφη, μάλιστα, είναι ηθοποιοί και παίζουν στην ταινία “Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι”. Όπως μας λένε, τους άρεσε η Ελλάδα και θέλησαν να παντρευτούν στην Ύδρα. Λίγο μετά στην μικρή πλατεία, ο γαμπρός και ο κουμπάρος τραγουδούν το Ochi Chernie στην νύφη. 

Στον Πόρο μέσω… Δοκού

Το επόμενο πρωί σαλπάραμε για Πόρο. Σταματάμε, όμως, στην Δοκό, ένα μικρό νησί λίγα ναυτικά μίλια έξω από την Ύδρα. Προσεγγίζουμε μια βραχώδη παραλία του. Γαλάζια νερά, ηρεμία και πράσινα ξερόδεντρα. Δένουμε σε ένα βράχο και πέφτουμε από την κουπαστή στην θάλασσα. Ο Μπάμπης περνά στην στεριά, κόβει ξύλα και ψήνει κρέας. 

Πριν βραδιάσει φεύγουμε από τον ήσυχο μικρό ορμίσκο και κατευθυνόμαστε γρήγορα στον Πόρο. Πρέπει να φτάσουμε πριν χαθεί το τελευταίο φως της ημέρας. “Κανόνες ασφαλείας”, τονίζει ο κυβερνήτης. 

Με το τελευταίο φως βρισκόμαστε ανάμεσα στο νησί του Πόρου και την Πελοπόννησο. Πλαγιοδετούμε στο λιμάνι και αποβιβαζόμαστε. Το χτισμένο σε μια πλαγιά χωριό υποδέχεται κάθε καλοκαίρι τουλάχιστον 10.000 σκάφη, ενώ κάθε Μάιο διεξάγει το Διεθνές Σαλόνι για σκάφη. 

Παρόλα αυτά, ο καπετάνιος σημειώνει ότι εδώ και δυο χρόνια κανείς δεν έρχεται να ζητήσει ενοίκιο για την θέση στην προβλήτα. Οι τοπικές αρχές αναφέρουν ότι είναι ευθύνη του λιμενικού σώματος. Όμως, ακόμη και το αμελητέο ποσό που χρεώνεται για νερό, ρεύμα και θέση (πέντε με δέκα ευρώ συνήθως), δεδομένου του αριθμού των σκαφών που δένουν στον Πόρο, θα ήταν ένα σημαντικό έσοδο για το κράτος. Αντ’ αυτού, το λιμάνι του νησιού αναφέρεται στην λίστα με τα λιμάνια προς μερική ιδιωτικοποίηση.  

Πορεία για Αίγινα

Νωρίς το πρωί, ο καπετάνιος ζητά να λύσουμε τους κάβους και να μαζέψουμε τα προστατευτικά μπαλόνια από το πλάι, την ώρα που ο ίδιος ξεκινά τις μανούβρες για να βγούμε από την προβλήτα. “Πρέπει να είμαστε σύντομα στην Αίγινα. Μας περιμένουν”, εξηγεί.

Πλέουμε αργά στο στενό του Πόρου. Από το ιστιοπλοϊκό φαίνεται όλο το χωριό. Ακολουθούμε την διαδρομή πίσω από το νησί για να βρεθούμε απέναντι από την Αίγινα, και όχι την κυκλική που ακολουθεί το πλοίο της γραμμής. 

Στην Αίγινα θα συναντηθούμε με άλλα οκτώ σκάφη που έρχονται από την Αθήνα μεταφέροντας παιδιά από το Χαμόγελο του Παιδιού. Αυτή η δράση είχε γίνει από τους πλοιοκτήτες και πέρυσι. “Δεν είναι μόνο χρήμα η ζωή. Πρέπει κάποτε να κάνεις κάτι για τους άλλους. Ελπίζουμε αυτό να προσφέρει χαρά στα παιδιά και να γίνει θεσμός”, λέει ο Πάρις Λουτριώτης.

Έξω από την Αίγινα ένας στολίσκος από ιστιοπλοϊκά ετοιμάζεται να ξεκινήσει έναν αγώνα στην θάλασσα. Λίγα λεπτά μετά το δέσιμο στο λιμάνι αρχίζουν να φτάνουν και τα σκάφη από τον Άλιμο. Γύρω στα 20 παιδιά κατεβαίνουν χαρούμενα, σχολιάζοντας ποιό οδήγησε, ποιό θα οδηγήσει στην επιστροφή και ποιό έδεσε σωστά τους ναυτικούς κόμπους. 

Περιπέτεια

Νωρίς το απόγευμα ξεκινάμε το ταξίδι της επιστροφής. Στα ανοιχτά του Αργοσαρωνικού το ιστιοπλοϊκό αρχίζει να κουνάει. “Τέσσερα με πέντε μποφόρ Σορόκος [νότιος άνεμος]”, εξηγεί ο Μπάμπης Ψαρόπουλος που είναι όρθιος πίσω από το τιμόνι για να διορθώνει την πορεία. “Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Είναι πολύ καλό σκαρί. Είναι βαρύ και ταξιδεύει ακόμη και με οκτώ και εννιά μποφόρ”, συμπληρώνει, προτρέποντας όλοι να μαζευτούμε στο εξωτερικό σαλόνι του σκάφους. 

Εκεί, άλλοι καθισμένοι και άλλοι όρθιοι να γεύονται την αλισάχνη, παρατηρούμε την γαλήνη και την σιγουριά με την οποία ο κυβερνήτης οδηγεί ανάμεσα στα κύματα. Η άγρια φύση είναι ένα συνταρακτικό θέαμα. Φόβιο μεν, αλλά εντυπωσιακό δε. 

Θαλάσσιος Τουρισμός

Τουρισμός στην θάλασσα. Με ανεξαρτησία κινήσεων, με περιπέτεια, με παρέα και με ήλιο σε ένα ξύλινο κατάστρωμα. Είτε για μια μέρα, είτε για τρεις, είτε για μια εβδομάδα, το καλοκαίρι ή τον χειμώνα. Και μόλις δέσει το σκάφος πίσω στο λιμάνι αναχώρησης, επιστρέφει ο θαλασσοπόρος στην πραγματικότητα.