Κανένα στέλεχος, κανενός κόμματος, δεν είναι πάνω από κριτική ή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πιθανότητα διαγραφής του, ακόμα και οι επικεφαλείς των κομμάτων. Ωστόσο αυτές οι αποφάσεις έχουν πάντα πολιτικό κόστος και εν προκειμένω πιθανόν να έχουν και εκλογικό, διότι βρισκόμαστε πιθανόν λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές.

Η περίπτωση Πολάκη είναι περίπλοκη. Πρόκειται για τον τομεάρχη διαφάνειας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή της πολιτικής μάχης, αποκαλύπτοντας με την έρευνά του πολλές υποθέσεις απάτης εναντίον του Δημοσίου, υποθέσεις διαφθοράς κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών. Επιπλέον ο Πολάκης, με τον επιθετικό πολιτικό του λόγο, εκφράζει ένα πολύ μεγάλο τμήμα της αντικυβερνητικής κοινής γνώμης και δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ τον απαραίτητο λαϊκό ριζοσπαστικό του χαρακτήρα, που οπωσδήποτε είναι απολύτως αναγκαίος σε μια  προεκλογική μάχη.

Επίσης, ο Πολάκης προέρχεται από την λαϊκή πολιτική παράδοση του ΚΚΕ, με στενή συγγένεια προς το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, εκπροσωπώντας ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο που μετακινήθηκε μαζικά μετά το 2010 στον ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτώντας το πλειοψηφικό εκλογικό του ρεύμα στην νικηφόρα πορεία προς το 2015. Επομένως, η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει τον Πολάκη δεν θα είναι χωρίς πολιτικό κόστος.

Είναι γεγονός πως και ο ίδιος προκάλεσε εν μέρει την σύγκρουση, με τις επιθετικές αναρτήσεις του για ένα θέμα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί εσωτερικά. Παρόλα αυτά, επειδή στην πολιτική σπάνια μια εξέλιξη είναι μη διαχειρίσιμη, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενεργεί σαν να ήταν προετοιμασμένη για την σύγκρουση αυτή, σαν να φεύγει από πάνω της ένα πολιτικό βάρος.

Και πράγματι, ο Πολάκης έχει συγκεντρώσει τα πυρά όλου του πολιτικού συστήματος- πλην της αριστεράς- το οποίο στόχευσε στο πρόσωπό του και στο στυλ του για να τοποθετήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του πολιτικού «λαϊκισμού». Να τον εμφανίσει δηλαδή σαν ένα κόμμα επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα. Ο Πολάκης έγινε έτσι το εμπόδιο για την μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στον σοσιαλδημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό χώρο, καθώς η παρουσία του θύμιζε έντονα την ριζοσπαστική, λαϊκή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2010-2015.

Έτσι, κρίθηκε μάλλον απαραίτητη η διαγραφή του, ώστε αφενός να αποτινάξει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από πάνω της την κατηγορία του «λαϊκισμού» και αφετέρου να διευκολυνθεί η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του φιλελεύθερου σοσιαλισμού που εκφράζει σήμερα πανευρωπαϊκά το σοσιαλιστικό πολιτικό ρεύμα. Δεν είναι όμως πιθανόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να μην γνωρίζει πώς συγκροτείται το «αντιλαϊκιστικό» πολιτικό ρεύμα των κυρίαρχων πολιτικών ελίτ στην Ευρώπη. Συγκροτείται πάνω ακριβώς στον φόβο δημιουργίας ενός ανατρεπτικού λαϊκού πολιτικού ρεύματος, που θα είναι σε θέση να αμφισβητήσει την εξουσία τους.

Επιπλέον, το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα είναι σήμερα μειοψηφικό στην Ευρώπη, βρίσκεται σε πορεία συρρίκνωσης- στη Γαλλία το σοσιαλιστικό κόμμα κινείται πέριξ του 5%, ενώ στην Ιταλία είναι απαξιωμένο πολιτικά και στη Γερμανία συνεχώς χάνει έδαφος- ενώ έχει βρεθεί και στο κέντρο τεραστίων σκανδάλων πολιτικής διαφθοράς.

Επομένως, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως βγάζοντας από πάνω της τον Πολάκη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα διευκολυνθεί στον πολιτικό αγώνα που δίνει εναντίον της κυβέρνησης. Μπορεί να αφαιρεί έτσι ένα επιχείρημα εναντίον της, αλλά ταυτοχρόνως αφαιρεί και κρίσιμα στοιχεία του ριζοσπαστικού της πολιτικού προσανατολισμού, τα οποία, εκτός του ότι έχουν συγκροτήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πλειοψηφικό ρεύμα είναι και απολύτως απαραίτητα σε μια προεκλογική περίοδο.

Ενας ΣΥΡΙΖΑ όπως τον επιθυμεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ή ο Ανδρουλάκης δεν είναι ασφαλώς πόλος έλξης για τους κυριολεκτικά οργισμένους σήμερα ψηφοφόρους. Οι οργισμένοι ψηφοφόροι, που βρίσκονται υπό την απειλή μαζικών πλειστηριασμών και δεν έχουν να βγάλουν το μήνα, δύσκολο να ενθουσιαστούν με την διαγραφή Πολάκη και εξ΄ αυτού του λόγου να σπεύσουν ενθουσιασμένοι στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ.

Μένει ο διαβόητος μεσαίος χώρος, ο οποίος υποτίθεται είναι νουνεχής και μετριοπαθής και υποτίθεται πως αυτός ο χώρος θα σπεύσει να επιβραβεύσει εκλογικά την επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε την έννοια του «μεσαίου χώρου» και του πολιτικού κέντρου, απλώς να υπενθυμίσουμε πως το κέντρο στην Ελλάδα έχει τελειώσει από την εποχή του Γεωργίου Μαύρου .

Τέτοιο κέντρο σήμερα δεν υπάρχει. Η βενιζελική παράδοση, όση έχει απομείνει, βρίσκεται στο σημερινό ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Κανένας λοιπόν δεν πρόκειται να μετακινηθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της διαγραφής Πολάκη. Αντιθέτως. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε θέση άμυνας- βρίσκεται ήδη-έχοντας υιοθετήσει ουσιαστικά το σύνολο της κριτικής της κυβέρνησης όχι μόνον για τον Πολάκη αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ γενικώς.

Κυριολεκτικά, με την σύγκρουση Πολάκη- ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ φεύγει ένας μεγάλος πονοκέφαλος για το Μαξίμου, καθώς ο βασικός του αντίπαλος χάνει δυνάμεις και παραδίνεται στην εσωκομματική κρίση, λίγες μέρες προ των εκλογών.

Μήπως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να βρεί έναν τρόπο πολιτικής απεμπλοκής από το πρόβλημα Πολάκη και να βαδίσει ενιαία προς τις εκλογές της 9ης Απριλίου;

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι εκπαιδευτικός, οικονομολόγος και ιστορικός