«Με χίλια ονόματα μια χάρη, ακρίτας είτε αρματωλός, αντάρτης, κλέφτης, παλληκάρι πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός…»

Ο Διγενής Ακρίτας και ο Κατσαντώνης την γλύτωσαν στο τσακ από το προσκλητήριο του κ. Πολάκη, αν και ο ύμνος του ΕΛΑΣ τους υπαινισσόταν κι αυτούς. Βλέπετε όσοι στην κατοχή πήραν τα βήματα του γιού της Καλογριάς στα βουνά της Ευρυτανίας (Τυμφρηστός ή λαικιστί Βελούχι), δεν αρκέστηκαν μόνο στις προφανείς ομοιότητες (Γοργοπόταμος- Αλαμάνα). Το προεκτείνανε «αυθαιρέτως» και στα προηγούμενα, πράγμα που δεν τόλμησε ο κ. Πολάκης. Ο βουλευτής Χανίων δείχνει μονίμως ως από άλλο ανέκδοτο ερχόμενος, σαν το σαλό του χωριού. Γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο δημοφιλής. Γιατί ο σαλός λέει αλήθειες, ενοχλητικές.

Δεν ξέρω ποιά «άλλη» παράταξη είναι παράταξη δοσιλόγων και μαυραγοριτών. Γίνονται έρευνες … (επιστημονικές πλέον) Πάντως από το ιστορικό «Οι Άλλοι Καπετάνιοι» που επιμελήθηκε ο κ Μαραντζίδης μέχρι και το μυθιστορηματικό «ΣΟΦΟ ΠΑΙΔΙ» του κ Χωμενίδη, περισσεύουν οι προσπάθειες της σημερινής κοινωνίας να πραγματευτεί την πικρή αλήθεια, που επανέφερε πρόσφατα στην συζήτηση ο κ. Πολάκης. Η ιθύνουσα τάξη αυτής της χώρας φιλοξένησε διάφορα αποφάγια της κατοχής, λόγω της ανωμαλίας που  ακολούθησε, και το άγος αυτό την κατατρέχει ακόμη.

Για πολλές δεκαετίες, υπήρξε και μια ενοχλητική σύμπτωση με τα ονόματα. Δεν είχε μέχρι να αναλάβει ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, ποτέ έναν αξιωματούχο που να τον λένε Κλάρα ή Σαράφη ή Βιδάλη ή Μπελογιάννη, πράγμα ίσως φυσικό μετά από έναν εμφύλιο. Είχε όμως τόσους πολλούς με ονόματα Κουίσλινγκ πρωθυπουργών, αρχηγών των τότε σωμάτων Ασφαλείας, διακεκριμένων ταγματασφαλιτών και παρακρατικών συμμοριών. Τυχαίο;

Ορθά επισημάνθηκε ότι όλα αυτά πληρώθηκαν πολιτικά πριν πολλά χρόνια, κατά την μεταπολίτευση, όταν και αποτέλεσαν το βασικό βάθρο της ανάδειξης του ΠΑΣΟΚ. Σωστά επίσης, άνθρωποι με βιώματα υπενθύμισαν ότι το νοσηρό φαινόμενο δεν επαναλήφθηκε στην Χούντα. Γι’ αυτό εξάλλου σήμερα υπάρχουν σε αυτή την παράταξη Πνευματικοί και Μπακογιάννηδες ενώ λείπουν οι Ρουφογάληδες και οι Θεοφιλογιαννάκοι. Γι’ αυτό ακόμη και ο ηλικιωμένος γιός της Φρειδερίκης, συγχωρέθηκε από τους Έλληνες.

Ωστόσο η κοινωνία δεν χωράει όλη στο περιστύλιο της Βουλής ούτε είναι μόνο «πολιτική». Η κοινωνική πραγματικότητα επέμεινε βοώσα. Ένα καθεστώς ολόκληρο που οικοδομήθηκε μετεμφυλιακά, δεν εξαυλώθηκε δια μαγείας ούτε ξεπλύθηκε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της μεταπολίτευσης. Δυστυχώς, η ιστορία του κάθε τόπου είναι ευεργετική αλλά με την αψάδα και την πίκρα του φαρμακιού κι όχι με τις ιδιότητες του αφεψήματος ή του καταπλάσματος.

Υ.Γ.: Την αγία τριάδα του φιλελευθερισμού, Βορίδη – Γεωργιάδη – Πλεύρη, ποιος την κουβάλησε στην ιερή αίθουσα της Δημοκρατίας; (μπλα, μπλα, μπλα μας ψηφίσανε, μπλα, μπλα, μπλα μας εκλέξανε …) Αν δεν είναι μια σκοτεινή πλευρά της παρατάξεως, που έχει τάσεις βαμπιρισμού, τότε τι είναι; Γιατί και η Ελλάδα του δοσιλογισμού ευάριθμος ήταν και επιζητεί ακόμη την εκπροσώπηση της.