Ο γιορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου, και τα 46 χρόνια, δεν θυμάμαι να γίνεται σε ένα κλίμα ηρεμίας. Ο εξεγερτικός χαρακτήρας των γεγονότων εκείνων φαίνεται, λιγότερο ή περισσότερο, να επηρεάζει και το κλίμα  στο οποίο οι γιορτασμοί έχουν συντελεστεί καθ΄ όλο το διάβα της μεταπολίτευσης. Όχι βεβαίως κατά ένα μεταφυσικό τρόπο, αλλά εξ αιτίας του τρόπου που κυβερνώντες και κυβερνώμενοι- πρώτα και κύρια στο χώρο της νεολαίας-  αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν τις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου.

Έτσι και εφέτος, ο Νοέμβρης συναντά την  μεγάλη έξαρση της πανδημίας του COVID-19 και ο  γιορτασμός της επετείου  το αυταρχικό απαγορευτικό της κυβέρνησης της ΝΔ. 

Μιλώντας για το περιεχόμενο και το μήνυμα της εξέγερσης του ’73, οφείλω, πρώτα απ΄όλα, και μια ξεκάθαρη τοποθέτηση για το σήμερα.

Υποστηρίζω ότι: ΠΟΛΙΤΙΚΑ, πέραν από τις ένθεν και ένθεν ερμηνείες, η απόφαση του αρχηγού της αστυνομίας για απαγόρευση των συγκεντρώσεων, πάνω από τρία άτομα, σε ολόκληρη τη χώρα επί 4ήμερον, 47 χρόνια μετά, είναι ΟΝΕΙΔΟΣ για την κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη.

Το Πολυτεχνείο της Αθήνας ήταν ο «τόπος» όπου εκφράστηκε η συμπυκνωμένη αντίδραση των φοιτητών απέναντι στην χούντα των συνταγματαρχών. Αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μαζικής αντίστασης ενός τμήματος του ελληνικού λαού, της φοιτητικής νεολαίας-και μάλιστα ενός πολύ μικρού μέρους της-, ενάντια στην δικτατορία και  προκάλεσε τη συμμετοχή και άλλων στρωμάτων του ελληνικού λαού, νέων κυρίως.

Ο ηρωισμός, τα θύματα, οι νεκροί, η κτηνώδης επέμβαση και η ωμή βία των στρατοκρατών αλλά κυρίως η γνώση και η ενημέρωση χιλιάδων πλέον πολιτών στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα, στην Πάτρα, για το τι ακριβώς συνέβαινε, μέσα από το ραδιοφωνικό σταθμό, συνετέλεσαν ώστε η εξέγερση, από εκείνες τις στιγμές,  να καταλάβει στη συνείδηση του δημοκρατικού λαού την κορυφαία θέση μεταξύ όλων των αντιστασιακών ενεργειών ενάντια στην Απριλιανή δικτατορία.

Το Πολυτεχνείο όμως δεν θα ήταν αυτό στο οποίο εξελίχθηκε τότε και που σήμερα γνωρίζουμε, αν δεν μετεξελισσόταν τη δεύτερη ημέρα της κατάληψης, μέσα από την σταθερή βούληση της πλειοψηφίας των συγκεντρωμένων φοιτητών εντός του χώρου, να συμπυκνώσουν τους στόχους της εξέγερσης στα δύο καίρια αιτήματα  ευρύτερης κατανόησης και αποδοχής: – Πτώση της δικτατορίας, απαλλαγή από τα στηρίγματά της και την εξάρτηση της χώρας.

Αυτό ακριβώς  μετέτρεψε την φοιτητική έκρηξη σε παλλαϊκού χαρακτήρα ξέσπασμα ενάντια στη δικτατορία.

Ο συγκλονισμός ολόκληρης της Ελλάδας και της διεθνούς κοινής γνώμης ήταν καταλυτικός. Την απέχθεια και το μίσος του ελληνικού λαού απέναντι σ’ αυτούς, που και με τα τανκς σκόρπισαν το θάνατο στα παιδιά του, τίποτε πλέον δεν επρόκειτο να την εκτονώσει… Το ηθικό κέρδος ήταν μέγα.

*Δημήτρης Χατζησωκράτης, Μέλος της Γραμματείας της Συντονιστικής Επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου