Φυλλομετρώντας χθες τον Καβάφη έπεσα σ’ένα αγαπημένο μου ποίημα «Απ’τες εννιά». Ο τελευταίος στίχος είναι «…πως πέρασαν τα χρόνια». 47 χρόνια μετράμε από την ημέρα που η νιότη εξεγέρθηκε απέναντι σ’ένα σύστημα που το πρώτο που επιδίωκε ήταν η στέρηση της ελευθερίας. Και σκέφτομαι λοιπόν πως τόσα χρόνια χρειάστηκαν για να γυρίσουμε στην ίδια «ζαγοριανάκεια» ανακοίνωση του τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Αυτό που έγινε προχθές από τον αρχηγό της ΕΛΑΣ, με αρχιτέκτονα τον Χρυσοχοίδη και βέβαια κατ’επίνευση του Μαξίμου δείχνει ότι κάποιοι στον τόπο μας έχουν πάρει διαζύγιο από τις δημοκρατικές αρχές και ακόμη ακόμη από το Σύνταγμα, όσο κι αν κάποιοι συνταγματολόγοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Τα λέω αυτά εισαγωγικά χωρίς να αναιρώ κατ’ελάχιστον την αναγκαιότητα της ατομικής ευθύνης απέναντι σ’αυτήν την λαίλαπα που μας κυριεύει. Μακριά από μένα, μακριά από κάθε σκεπτόμενο, εκδηλώσεις που μπορούν να λειτουργήσουν ως πυροκροτητές σ’αυτό το ολοκαύτωμα της πανδημίας. Πολύ σωστά όλοι μας θα έπρεπε να απέχουμε από συγκεντρώσεις και συγχρωτισμούς για να μη ρίχνουμε λάδι στη φωτιά.

Όμως απ’το σημείο αυτό μέχρι του σημείου να περιστέλλονται ατομικές ελευθερίες, να καταλύονται θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος, υπάρχει μια απόσταση. Και είναι η απόσταση αυτή που οφείλεται στη δημοκρατικά ασπόνδηλη κυβέρνηση. Και το λέω αυτό μετά λόγου γνώσεως, γιατί αυτό το συνονθύλευμα προσώπων που την αποτελούν δεν μπορεί να έχει σχέση με την αστική δημοκρατία του ευρωπαϊκού κεκτημένου του διαφωτισμού. Να το πω αλλιώς, έχουμε μέσα στην κυβέρνηση ακροδεξιές αποφύσεις γνωστές σε όλους. Γιατί σε ποιο σημείο της πολιτικής γεωγραφίας μπορεί να κατατάξει κανείς ανθρώπους σαν τον Βορίδη, τον Αδωνι, τον Μπογδάνο κ.α. Κι απ’την άλλη έχουμε πολιτικά ρετάλια μιας ξεφτισμένης σημιτικής παρέας.

Σκληροί οι χαρακτηρισμοί αλλά συνεπείς με την ανθρωπογεωγραφία της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που οι υπουργοί τύποις υπουργούν. Στην ουσία υπάρχει ένα άτυπο διευθυντήριο πέριξ του πρωθυπουργού, που αγνοώντας χαρτοφυλάκια υπουργών, κυβερνά.

Ο τρόπος με τον οποίο εξαγγέλθηκε αυτή η απαγόρευση προσβάλλει όχι μόνο το Σύνταγμα αλλά και τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά. Πώς θα όφειλε λοιπόν μια υπεύθυνη κυβέρνηση, που δεν τελεί υπό το κράτος πανικού και υπό το κράτος ελλείμματος πολιτικής εντιμότητας, να χειριστεί αυτό το θέμα? Πέρα από την ετσιθελική συμπεριφορά, υπάρχει ο δρόμος της πειθούς.

Κι επειδή τα μεγέθη στη ζωή μας είναι συχνά δυσανάλογα, το πρόβλημα της πανδημίας ετούτη τη στίγμη είναι υπερκείμενο όλων των άλλων προβλημάτων. Που σημαίνει ότι ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός σε χρόνο εύθετο θα έπρεπε να καλέσει τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων και έχοντας επίγνωση τόσο της κρισιμότητας των στιγμών, όσο και του  ιστορικού εκτοπίσματος της επετείου, ώστε να διαχειριστούν με τρόπο συναινετικό τις εκδηλώσεις μνήμης με τη μέγιστη δυνατή κοινωνική, πολιτική και ιστορική ευθύνη.

Όμως οι άνθρωποι που μας κυβερνούν σήμερα έχουν αλλεργία σε εκδηλώσεις μνήμης με προοδευτικό πρόσημο, γιατί αυτές δεν τους βολεύουν. Μπορείς απ’όλους να κρυφτείς, δεν μπορείς να κρυφτείς απ’τον εαυτό σου. Και μέσα τους οι κυβερνώντες νιώθουν αυτό το έλλειμμα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το ξορκίσουν. Συμμερίζομαι πραγματικά την οδύνη του Βορίδη, του Αδωνι, του Μπογδάνου και των ομογάλακτών τους που δεν θα μπορέσουν να πρωτοστατήσουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο. Αραγε θα το αντέξουν? Και κάτι ακόμη. Στην πολιτική ζωή δεν υπάρχει διακόπτης, ώστε να περιστέλλονται ατομικές ελευθερίες όπως το δικαίωμα του συνέρχεσθαι για 3 – 4 μέρες. Η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς. Και σύμφωνα μ’αυτούς την επομένη της επετείου του Πολυτεχνείου, άνθρωποι θα στοιβάζονται στα ΜΜΜ. Οι κυβερνώντες είναι προφανές ότι βρίσκονται υπό το κράτος πανικού. Πανικός που έχει φωλιάσει μέσα τους, γιατί ξέρουν πολύ καλά τι δεν έκαναν, όταν έπρεπε να το κάνουν και τι έκαναν, όταν δεν έπρεπε να το κάνουν.

Δυστυχώς πέρασαν 47 χρόνια και μέσα στο πέρασμα αυτό ματαιώθηκαν προσδοκίες και οράματα. Αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας κρατήσουμε σπίθες απ’αυτήν και ας εμφυσήσουμε στα νέα παιδιά, που τα έχουμε καταδικάσει σε ένα μέλλον χωρίς ανοιχτό ορίζοντα, αυτή τη φλόγα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης απέναντι σε όλους. Το Πολυτεχνείο παραμένει πάντα ασφαλής οδοδείκτης έντιμης ζωής.

*Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι πρώην βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ