Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρακολουθούν με ανάμεικτα συναισθήματα την «ιερή οργή», που διακατέχει διάφορους μεγαλοσχήμονες των ΜΜΕ με αφορμή την αναφορά του Παναγιώτη Ρουμελιώτη περί σεμιναρίων εκ μέρους του ΔΝΤ σε δημοσιογράφους με «σκοπό τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης» στα πρόσφατα χρόνια των μνημονίων. Κάποιοι αντιδρούν με τη σειρά τους με μια έκρηξη οργής, ιδιαίτερα όταν ακούνε από τα τηλεπαράθυρα μεγαλοστομίες του τύπου «το μυαλό είναι ο στόχος» ή «προσπαθούν να σιωπήσουν ακόμη κα τις λίγες φωνές που μιλάνε ελεύθερα». Την ίδια στιγμή, βλέπω άλλους να διασκεδάζουν μπροστά στις επικλήσεις κάθε Πρετεντέρη κι Ευαγγελάτου, καθεμιάς Τρέμη «να μη λοιδορείται, όταν επιχειρεί αντικειμενικά να ενημερώσει τον ελληνικό λαό».

Για να είμαστε ειλικρινείς, έχουν κι ένα δίκιο να εξανίστανται. Άλλωστε πολλοί από αυτούς που είχαν αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση της μνημονιακής πολιτικής δε χρειάζονταν δα και σεμινάρια προκειμένου να φέρουν σε πέρας τη συγκεκριμένη αποστολή. Ας μην ξεχνάμε πως είχε προηγηθεί μια 20ετία βαθιάς διαπλοκής, όπου χρειάστηκε να κάνουν το «άσπρο-μαύρο» στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, στην υπερκοστολόγηση των Ολυμπιακών Αγώνων, στο πάρτι των εξοπλιστικών. Αρκετοί απ’ αυτούς είχαν στενότατες σχέσεις με πολιτικούς που εμπλέκονταν στις μίζες της Siemens και στην υπόθεση του Βατοπεδίου. Είναι τυχαίο άλλωστε που όλες οι παραπάνω υποθέσεις παραμένουν κατ’ ουσίαν «θαμμένες» μετά από τόσα χρόνια;

Από την άλλη, είναι απόλυτα δικαιολογημένη και η ένσταση πάρα πολλών συναδέλφων ότι στην περίπτωση του δημοσιογραφικού κλάδου πολύ εύκολα πλέον «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Σε κάθε περίπτωση, εκατοντάδες είναι οι περιπτώσεις δημοσιογράφων που απολύθηκαν και πιθανότατα μένουν εδώ και χρόνια στην ανεργία, καθώς αρνήθηκαν να συμβάλουν στην επιχείρηση ακραίας χειραγώγησης της κοινής γνώμης, υπερασπιζόμενοι κατά κύριο λόγο την προσωπική τους αξιοπρέπεια.

Για να μην κρυβόμαστε, ο χώρος της ενημέρωσης είχε πέσει σε απαξία πολύ πριν να μπει ο Πωλ Τόμσεν κι οι λοιποί τεχνοκράτες στη ζωή μας. Στη μνημονιακή περίοδο η επιχείρηση τρομοκράτησης του ελληνικού λαού από τα κυρίαρχα ΜΜΕ άλλαξε επίπεδο, αφού φρόντιζαν σε κάθε δύσκολη συγκυρία να προχωρούν σε μια «πρόβα χρεοκοπίας». Με αυτή τη λογική, το πλέγμα της διαπλοκής στον πολύπαθο χώρο των ΜΜΕ πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από την λίστα των σεμιναρίων του ΔΝΤ.

Γιατί αν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θέλει να βάλει μια τάξη στον συγκεκριμένο χώρο, τώρα είναι που έχει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να το κάνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κυοφορούμενο νομοσχέδιο για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, το οποίο καλό είναι να μην καθυστερήσει περαιτέρω, καθώς ο πόλεμος εκ μέρους των βαρόνων των ΜΜΕ απέναντι της δεν πρόκειται να κοπάσει, ιδιαίτερα δε σε αυτή την ιστορικά κρισιμότατη συγκυρία. Ειρήσθω εν παρόδω, η πρόσφατη παραχώρηση δημόσιων έργων στο συγκρότημα Μπόμπολα μόνο καλούς συνειρμούς δε δημιουργεί.

Για να μην κρυβόμαστε πάντως, δεν μπορεί να μη γίνει έστω μια αναφορά στην κατάσταση ύπνωσης που δείχνει να διακατέχει τα συλλογικά όργανα των δημοσιογράφων, όσο αντιπροσωπευτικά βέβαια μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς. Ίσως πρέπει να αντιληφθούμε πως έχει περάσει προ πολλού η ώρα που θα έπρεπε να ψαχτούμε ουσιαστικά ως προς την ποιότητα της εργασίας που προσφέρουμε. Εκτός πραγματικά κι αν αποδεχόμαστε πως η κατάσταση είναι σε τέτοιο βαθμό μη αναστρέψιμη, ώστε το παραπάνω κείμενο μπορεί να θεωρηθεί κι ατέρμονη ομφαλοσκόπηση. Ίσως πάλι τότε η χθεσινή του συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη», να μην αποτελεί το ξαδερφάκι του αμερικάνικου Tea Party, αλλά ένα «γνήσιο κίνημα»…με καθοδηγητή τον Άδωνη Γεωργιάδη…