«Εκτός εαυτού» έβγαλαν, όπως μάθαμε προς ολίγων ημερών, τον Κωνσταντίνο Κατσίκη οι αιχμές που άφησε εκπρόσωπος μεταναστευτικής κοινότητας ενώπιον κοινοβουλευτικής επιτροπής σχετικά με την αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνουν τα θύματα ρατσιστικής βίας από την ελληνική δικαιοσύνη. Πιο συγκεκριμένα,  ο βουλευτής των ΑΝΕΛ επετέθη αρχικά με ιδιαίτερη σφοδρότητα εναντίον του Σαμσιντίν Ιντρίσου, μέλους του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, θεωρώντας «προσβλητικές» για τη χώρα μας τις αναφορές του, ενώ αποχώρησε εν μέσω ενός ξενοφοβικού παραληρήματος. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι οι μόνοι που έσπευσαν να στηρίξουν την εν λόγω στάση του ήταν οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής.

Δεν αξίζει προφανώς να σταθούμε στην ουσία των επιχειρημάτων του κυρίου Κατσίκη (μάλλον δε θα είχε πάρει τίποτα το αυτί για τα γεγονότα στη Μανωλάδα). Άλλωστε, ο ίδιος φροντίζει να τονίζει σε κάθε ευκαιρία τον ακραίο συντηρητισμό του, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στάση στο ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Πιθανότατα μάλιστα το εν λόγω περιστατικό να ήταν ακόμη κι ανάξιο λόγου, εάν δεν πρωταγωνιστούσε σε αυτό κοινοβουλευτικό στέλεχος του συγκυβερνώντος κόμματος. Ή μήπως κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε αυτή την παράμετρο;

Η αλήθεια, δυστυχώς, είναι πως οι τοποθετήσεις του Κωνσταντίνου Κατσίκη αποτυπώνουν με μεγάλη ακρίβεια τις πολιτικές θέσεις των Ανεξάρτητων Ελλήνων σε πολύ κρίσιμα ζητήματα. Ας μην ξεχνάμε την αρνητική στάση που τήρησαν οι ΑΝΕΛ πολύ πρόσφατα στο ζήτημα του Μουσουλμανικού τεμένους στον Βοτανικό, τη στιγμή μάλιστα που στελέχη τους (χέρι-χέρι με τη Χρυσή Αυγή) στήριζαν την κατάληψη που πραγματοποίησαν στον επίμαχο χώρο διάφοροι «αγανακτισμένοι υπερπατριώτες».  

Από την άλλη, είναι αλήθεια πως τα ερωτήματα για τη φύση της πολιτικής συμμαχίας Τσίπρα- Καμμένου δεν προέκυψαν σήμερα. Από το Γενάρη του 2015 ήταν εμφανές ότι σε πολλούς τομείς «το πράγμα δεν κολλούσε». Κι από τη στιγμή που οι προσδοκίες ότι αυτή η συμμαχία θα έβαζε φρένο στον μνημονιακό κατήφορο που είχε μπει από το 2010 η Ελλάδα διαψεύστηκαν, τα συγκεκριμένα ερωτήματα πολλαπλασιάστηκαν κι έγιναν αμείλικτα.
«Θα προτιμούσες να συγκυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ ή με το Ποτάμι;», θα αναρωτηθούν πολλοί. Προφανώς και όχι. Αλλά δεν είναι δυνατό να μην επισημάνει κανείς πως οι συνέπειες της ακολουθούμενης σήμερα κυβερνητικής πολιτικής πιθανότατα δε θα ήταν και πολύ χειρότερες για το κοινωνικό σύνολο (ιδιαίτερα για τα χαμηλότερα στρώματα) σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί υποψιάζομαι ότι στο αρχικό σκεπτικό της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν ενυπήρχε η -εις το διηνεκές- δέσμευση της χώρας στο μνημονιακό δόγμα.

Δεν ξέρω ποιες μπορεί να  ήταν οι σκέψεις του Αλέξη Τσίπρα, όταν το βράδυ της εκλογικής νίκης της 20ης Σεπτέμβρη ανέβαζε τον Πάνο Καμμένο στην εξέδρα, προκειμένου να επικυρώσουν  εκ νέου τη συνεργασία τους. Θα ήθελα να πιστεύω πως δεν υπολόγιζε ότι βρήκε το απαιτούμενο κοινοβουλευτικό συμπλήρωμα, προκειμένου να τη «βγάζει καθαρή» σε ζόρικες ψηφοφορίες με σκληρά μνημονιακά προαπαιτούμενα, όπως λόγου χάρη αυτά που φέρνει προς ψήφιση σήμερα στη Βουλή. Κι ότι ως αντάλλαγμα  παραχώρησε στον «συγκυβερνώντα» το ελεύθερο να προχωράει κάθε τόσο σε πλειοδοσία πατριωτισμού, να γαλουχεί την ελληνική κοινωνία στην ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία, καθώς και να συμμετέχει σε πολιτικά παιχνίδια με την ηγεσία της Εκκλησίας (όπως η «εκπαραθύρωση» Φίλη από την κυβέρνηση, για να μην ξεχνιόμαστε).

Δυστυχώς, στην πράξη αποδεικνύεται το αντίθετο. Έχω όμως την υποψία πως όλο και περισσότερα στελέχη της κυβέρνησής του αρχίζουν πλέον να αναρωτιούνται με βάση τι είδους τερατογένεση καλούνται πια να πορευτούν.