Κανείς επί της ουσίας. Αλλά είναι δύσκολο να το υποστηρίξεις σε μη φιλικό ή απαίδευτο ακροατήριο της κομματικής «ρουτίνας» του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Δεν αποτελεί κριτική αλλά ρεαλιστική ανάγνωση συμπτωμάτων που ούτε το θέλουμε είτε όχι άρχισαν να γίνονται ορατές όταν μεγάλωσε το ακροατήριο.

Ο αρμός όμως (η μόδα δεν εγκαταλείπει ποτέ την δημοσιογραφία) είναι ισχυρός. Τόσο ισχυρός που συγκρατεί το οικοδόμημα ακόμη και στις πιο ισχυρές δονήσεις.

Όλα τα παραπάνω, εκτός του ότι τα υπογράφω, ειλικρινά είμαι διατεθειμένος και να παλέψω ώστε να παραμείνουν. Η διαφορετικότητα που δημιουργεί συνθέτει και δεν διαλύει.

Το όριο ή ως κόκκινη γραμμή μπορεί να θεωρηθεί η επίμονη και δογματική εμμονή, μέσω της διαφορετικότητας να υπερασπίζονται προσωπικές στρατηγικές μηχανιστικού χαρακτήρα που δεν παράγουν πολιτική αλλά μικροεξουσίες και μικροσυμφέροντα εντός της κομματικής καθημερινότητας. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά και να σας πω την αλήθεια μου, πιστεύω ότι θα ηττηθεί από μόνο του. Γιατί απλά δεν προκαλεί φόβο η δέος στους υπόλοιπους. Απλά δεν συγκινεί πολιτικά και προγραμματικά κανέναν.

Τουλάχιστον όχι όλους όσοι ελπίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης σελίδας.