Μέσα στο τρέξιμο των εκλογών-express διαβάζοντας κάπου για το νέο πραξικόπημα στην Μπουρκίνα Φάσο το μυαλό μου πήγε στον Τομά Σανκάρα, τον “Τσε της Αφρικής”, πρόεδρο της χώρας από το 1983 έως το 1987. Θα μου πείτε τώρα τη σχέση έχει η Ελλάδα με τη Μπουρκίνα Φάσο της δεκαετίας του ’80; Κατά την ταπεινή μου γνώμη αν κάποιος δει προσεκτικά τα γεγονότα μπορεί να βρει αρκετές ομοιότητες και να κάνει ενδιαφέροντες παραλληλισμούς.

Η Μπουρκίνα Φάσο (Άνω Βόλτα παλιότερα) ήταν η φτωχότερη χώρα της Αφρικής και από τις φτωχότερες στον κόσμο. Παράλληλα είχε ένα χρέος προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) το οποίο διογκωνόταν, φτάνοντας σε σημείο να μην μπορεί πλέον να εξυπηρετηθεί. Στα περίπου 20 χρόνια της ανεξαρτησίας, η χώρα κυβερνήθηκε από διεφθαρμένους πολιτικούς, πιόνια των παλιών αποικιοκρατών. Το 1983, ο 35χρονος Τομά Σανκάρα, ένας νέος άνθρωπος έξω από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ηγήθηκε ενός επαναστατικού κινήματος που σάρωσε το παλιό πολιτικό σκηνικό και έγινε πρόεδρος της χώρας. Το 1984 άλλαξε και το όνομα της χώρας, από το γαλλικό Άνω Βόλτα σε Μπουρκίνα Φάσο, δηλαδή η «Χώρα των Τίμιων Ανθρώπων».

Ο Σανκάρα δεν ήταν ένας κλασικός πρόεδρος αφρικανικής χώρας, πιόνι των νεοαποικιοκρατών ιμπεριαλιστών. Η επαναστατική κυβέρνηση αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών, έφτιαξε μικρές νοσοκομειακές μονάδες και δωρεάν σχολεία. Κατάφερε να εξασφαλίσει δύο γεύματα και πέντε λίτρα πόσιμο νερό τη μέρα, για κάθε οικογένεια.  Πούλησε τις υπουργικές και κρατικές λιμουζίνες Mercedes και τις αντικατέστησε με οικονομικά Peugeot 5cv. Ο Σανκάρα αρνήθηκε να μετακομίσει στην προεδρική κατοικία και παρέμεινε στο ταπεινό σπιτάκι του, ενώ καθόρισε τον μισθό του στα 120 δολάρια. Οι παρεμβάσεις του ίδιου του Σανκάρα στα Ηνωμένα Εθνη άφησαν εποχή και ανησύχησαν επικίνδυνα εκείνους που επωφελούνταν ακόμα από τη νεοαποικιοκρατία. Κατήγγειλε τον τρόπο με τον οποίο οι χώρες της Αφρικής παγιδεύονται από το ΔΝΤ με δυσβάστακτα χρέη που υποδουλώνουν τους λαούς, ενώ τα δανεικά χρήματα τα επωφελείται μια διεφθαρμένη ντόπια ολιγαρχία που συνεργαζόμενη με τους ξένους δανειστές και πολιτικούς, φτιάχνει έργα άχρηστα και μη παραγωγικά.

Η μεγαλύτερη στιγμή του Τομά Σανκάρα ήταν όταν στη Γενική Συνέλευση των Αφρικανικών Χωρών είπε: «Δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε το χρέος μας… Αυτό είναι αδύνατον, δεν είναι θέμα ηθικής τάξης, ούτε αθέτηση υποσχέσεων… Εάν δεν πληρώσουμε, οι πιστωτές μας δεν θα πεθάνουν, αυτό είναι βέβαιο. Εάν όμως πληρώσουμε, ο λαός μας θα εξοντωθεί. Οι πιστωτές έπαιξαν όπως κάνουν στα καζίνα. Κέρδισαν πολλά, πολλές φορές… Ας χάσουν και μια φορά… Η ζωή θα συνεχιστεί…»

Μόλις 2 μήνες μετά, στις 15 Οκτωβρίου του 1987, ένοπλοι ένστολοι με επικεφαλής τον στενό συνεργάτη του Σανκάρα, Μπλεζ Καμπαορέ, εισέβαλαν στο προεδρικό γραφείο και τον εκτέλεσαν. Επρόκειτο για μια καλά οργανωμένη διεθνή συνωμοσία, στην οποία πρωτοστάτησαν η Γαλλία και οι ΗΠΑ, υποβοηθούμενες από τον Λιβεριανό εγκληματία και μετέπειτα πρόεδρο Τέιλορ, που ήταν συνέταιρος του γιου του Γάλλου “σοσιαλιστή” προέδρου Μιτεράν σε σκοτεινές επιχειρήσεις. Η επιχείρηση χρηματοδοτήθηκε από τη Γαλλία και εκτελέστηκε από τη CIA.

Η διαταραγμένη “σταθερότητα” επανήλθε στη χώρα των «τίμιων ανθρώπων». Ο Μπλεζ Καμπαορέ έγινε πρόεδρος και τον αναγνώρισε πρώτη η Γαλλία. Η χώρα των εξαθλιωμένων αλλά «τίμιων ανθρώπων» από τότε μέχρι και σήμερα εξοφλεί κανονικά τις δόσεις του χρέους προς το ΔΝΤ που είναι απόλυτα ικανοποιημένο! Το τίμημα; Τα νοσοκομεία και τα σχολεία έκλεισαν και όλα τα δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιήθηκαν, ακόμα και το νερό. Ο πληθυσμός ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και τα παιδιά πεθαίνουν από τις  επιδημίες και την έλλειψη τροφής και πόσιμου νερού…

Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 2010 βρεθήκαμε σε ένα καθεστώς νεοαποικιοκρατίας με την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης. Ο πληθυσμός φτωχοποιήθηκε ραγδαία, η ανεργία έφτασε κοντά στο 30% και το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 27%.

Επαναστατικό κίνημα δεν είχαμε αλλά ο ελληνικός λαός ποτέ δεν αποδέχτηκε τα μνημόνια. Από το 2010 αγωνίστηκε πολύ σκληρά. Συνολικά εκατομμύρια εργαζομένων, νέων, λαού συμμετείχε στις μεγάλες κινητοποιήσεις. Όλη αυτά τα γεγονότα γκρέμισαν τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά) και έφεραν στις 25/1/2015 στην πρώτη θέση των εκλογών και στην κυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και στη θέση του πρωθυπουργού τον Αλέξη Τσίπρα. Έναν νέο άνθρωπο που διακήρυσσε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, δε θα πληρώσει το χρέος, θα διώξει τους νεοαποικιοκράτες της τρόικας και πολλά ακόμα…

Οι ομοιότητες με την προηγούμενη εξιστόρηση σταματούν κάπου εδώ (με μια παρένθεση το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου). Πολύ σύντομα στις 20/2/2015 η κυβέρνηση υπέγραψε ότι θα αποπληρώνει απαρέγκλιτα τις δόσεις προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, θα είναι δέσμια των δανειστών και της ΕΚΤ για 4 μήνες και ότι δεν θα κάνει καμία μονομερή ενέργεια χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της πάλαι ποτέ τρόικας… Επί ένα τετράμηνο τα κρατικά ταμεία στραγγίστηκαν και όλα τα αποθεματικά και τα έσοδα του δημοσίου δόθηκαν για την αποπληρωμή χρεών προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ!

Τον Ιούνιο με το τέλος της παράτασης του προηγούμενου μνημονίου, η κυβέρνηση φαινόταν έτοιμη να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο, τσαλαπατώντας την νωπή λαϊκή εντολή που είχε από τις 25/1. Στις 29 Ιούνη μετά από ένα ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών η κυβέρνηση κατέφυγε στο δημοψήφισμα σε ερώτημα το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών. Κάτω από καθεστώς πρωτοφανών εκβιασμών και με το πιστόλι στον κρόταφο ο ελληνικός λαός φώναξε με 61,3%, αυτό που 5 χρόνια κρατούσε στα χείλη του αλλά κανείς δεν τον ρώτησε, φώναξε ΟΧΙ.

Για εκδίκηση ενάντια στον ελληνικό λαό που τολμά και τους αψηφά οι δανειστές αύξησαν τους εκβιασμούς και πρότειναν ένα ακόμα σκληρότερο μνημόνιο. Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας είχαν την επιλογή με την στήριξη του λαού να αντισταθούν, να σταματήσουν να πληρώνουν το ληστρικό χρέος για να μην εξοντωθεί ο λαός, να έρθουν σε ρήξη με τους εκβιαστές, να σεβαστούν τη λαϊκή κυριαρχία. Δεν το έπραξαν. Ούτε καν παραιτήθηκαν, πέταξαν στα σκουπίδια το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και υποτάχθηκαν πλήρως στις ορέξεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Έφεραν μέσα στο κατακαλόκαιρο, με διαδικασίες κατεπείγοντος, και ψήφισαν με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ενάντια στην εκφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού το τρίτο μνημόνιο μαζί με όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Και στην Ελλάδα η διαταραγμένη “σταθερότητα” επανήλθε. Οι δανειστές παίρνουν κανονικά τις δόσεις τους, οι τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθούν και θα μείνουμε Ευρώπη! Ταυτόχρονα τα παιδιά θα συνεχίσουν να λιποθυμάνε στα σχολεία, οι νέοι να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι άστεγοι θα αυξάνονται, η αξιοπρέπεια μας θα τσαλαπατιέται από υπαλλήλους της ΕΕ και του ΔΝΤ, εκατοντάδες ή και χιλιάδες θα συνεχίζουν να αυτοκτονούν…

Οι παραλληλισμοί και οι ομοιότητες είναι όντως πολλές. Δεν ξέρω αν σήμερα οι ηγέτες της ΕΕ θα έφταναν στο σημείο να ανατρέψουν την κυβέρνηση με πραξικόπημα. Όλα είναι ανοιχτά, άλλωστε η Ουκρανία δεν είναι πολύ μακριά. Σίγουρα όμως η κυβέρνηση και ο Τσίπρας είχαν περισσότερες δυνάμεις και σίγουρα λιγότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν από ότι ο Τομά Σανκάρα και οι “τίμιοι άνθρωποι” του.

Μετά από όλα αυτά, χωρίς καμία ντροπή ο Τσίπρας διακηρύσσει ότι παρά τον πόλεμο και τις πιέσεις παρέμεινε όρθιος! Επιτρέψτε μου να ρωτήσω, ρητορικά πάντα. Αλήθεια ποιος τελικά παρέμεινε όρθιος; Ο Τομά Σανκάρα με δυο σφαίρες καρφωμένες στην καρδιά, παντοτινό σύμβολο των καταπιεσμένων όλου του κόσμου ή ο Αλέξης Τσίπρας, όρθιος όπως λέει ο ίδιος, μελλοντικό μέλος της ομάδας “έφυγα νύχτα” των Καραμανλή, Παπανδρέου, Βενιζέλου και Σαμαρά…    

ΥΓ. Θεωρείστε της προσβολή της αναφοράς στο ίδιο κείμενο του νάνου Αλέξη Τσίπρα και του γίγαντα Τομά Σανκαρά σαν ποιητική αδεία. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους αναγνώστες.