2.3.23  Η πορεία «των παιδιών του δρόμου, για τα παιδιά του τρένου»

Ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε το Κουκάκι, με ένα μικρό (τι άλλο;) χαμόγελο, για την τύχη μας που βρήκαμε να παρκάρουμε σχεδόν απέναντι από την Hellenic Train.

Είναι μια μόδα τώρα, ό,τι ξεπουλιέται από το δημόσιο πλούτο της χώρας, να έχει εθνικού χαρακτήρα λογότυπο. Όπως οι Αμερικανοί στα εισιτήριά τους: freedom ticket, democracy ticket, liberation family pass. Φαίνεται όσο πιο ψεύτικη είναι η υπηρεσία, τόσο πιο αληθοφανές το όνομα. Λες το «φαίνεσθαι» στο σύγχρονο marketing, να αντισταθμίζει την κοροϊδία;  Μπορεί.

Πλήθος ανθρώπων συγκεντρωμένων βρίσκονταν από νωρίς έξω από τα γραφεία της εταιρίας, που «δεν φταίει σε τίποτα», μόνο τις υποδομές χρησιμοποιεί, που συντηρούνται από το ελληνικό δημόσιο και εισπράττει. Ένα σύνθημα ένωσε γρήγορα τις φωνές όλων, «εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές κι εμείς ανθρώπινες ζωές», θυμίζοντας πως ακόμα κι ο καπιταλισμός ντρεπόταν παλαιότερα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Σήμερα ούτε οι καλές υπηρεσίες μετρούν, ούτε ο ανταγωνισμός και η ικανοποίηση του πελάτη. Μόνο τα κέρδη και τα όλο και αυξανόμενα bonus των CEO.

Βαρεθήκαμε σύντομα τους συντρόφους, που παρέμεναν ως συνήθως χώρια σαν άλλοι Ιεχωβάδες και ξεκινήσαμε για την πλατεία Συντάγματος, που θα συγκεντρώνονταν τα παιδιά. Φοιτητές, ηθοποιοί, αλληλέγγυοι. Μια παράξενη βροχή ξεκίνησε πάνω στην ώρα, που συναντούσαμε τους χιλιάδες νέους να περιμένουν στωικά, την έναρξη της πορείας από το Σύνταγμα στον ΟΣΕ. Κίνηση συμβολική, ως φόρος τιμής, στο σημείο εκκίνησης των παιδιών που σκοτώθηκαν στο τρένο. Φοβηθήκαμε πως όλος αυτός ο κόσμος θα φύγει, όσο η βροχή γινόταν μανιασμένη, γελώντας πικρά (πως αλλιώς;) με την Θεανούλα, που ρωτούσε αν πιστεύαμε πως… κι ο Θεός είναι δεξιός;

Όσο σκοτείνιαζε με τα φώτα της πλατείας σβηστά και η βροχή δυνάμωνε, τόσο τα παιδιά της πλατείας αγκαλιάζονταν σφιχτά δύο-δύο κάτω από τις ομπρέλες τους, ώσπου έγιναν ένα συμπαγές σώμα, στην πιο συγκινητική πορεία των τελευταίων ετών.

Ένα μαύρο κύμα τύλιξε τους δρόμους της πόλης, με τα συνθήματα μιας αλήθειας, που όλο το πολιτικό crisis management των τελευταίων ημερών στα κανάλια, με τίτλο «για όλα φταίει ο σταθμάρχης», δεν μπόρεσε ούτε για μια στιγμή να ξεγελάσει!

«Δεν ήταν δυστύχημα ήταν δολοφονία»

«Οι ζωές μας μετράνε»

«Σκάι, ΝΔ και Καθημερινή, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί»

«Το έγκλημα αυτό να μην συγκαλυφθεί. Όλων των νεκρών θα γίνουμε η φωνή»

Η πορεία σταμάτησε συμβολικά στην κατάληψη του Rex, πέρασε από την Ομόνοια και την Γ’ Σεπτεμβρίου κι έστριψε για τον ΟΣΕ, με εκατοντάδες ανθρώπους να γίνονται μέρος της, όσο περνούσε η ώρα. Τι κι αν τα ΜΑΤ ήταν παρατεταγμένα και κλούβες τους έκλεισαν τον δρόμο για τον σταθμό. Τι κι αν ειδικές δυνάμεις με πολιτικά και αναρχικοί προσπάθησαν να παρεισφρήσουν;

Αγνοώντας την παρουσία τους, με την περιφρούρηση άριστη, τα παιδιά προχώρησαν προς τον σταθμό της Αττικής κι έφυγαν ήσυχα και αθόρυβα. Όπως πρέπει σε μια κηδεία. Αυτή που έκαναν συμβολικά την Πέμπτη 2.3, «τα παιδιά του δρόμου για τα παιδιά του τρένου».

Ήταν η ώρα που σταμάτησε η βροχή. Και τότε καταλάβαμε πως δεν ήταν ο θεός δεξιός, αλλά ο ουρανός που έκλαιγε, μαζί με τα παιδιά.

Στο ταξί της επιστροφής, ο ταξιτζής μας είπε για τα επεισόδια, που έγιναν στην πορεία. Τον συμβουλεύσαμε να μην ακούει τόσο Σκάι…να το γυρίσει τουλάχιστον σε BBC. Εκεί που δεν έχουν την Γκάγκα αλλά έχουν την τσίπα, να μην μεταδίδουν σαφείς οδηγίες, για το πως θα κηδέψουν οι γονείς, τα σκοτωμένα από την αδιαφορία παιδιά τους!

Κάλεσα το παιδί μου που ήταν κι αυτό στην πορεία, για να δω που είναι και μου απάντησε, σπίτι. Πώς έφτασες τόσο γρήγορα τον ρώτησα, για να ακολουθήσω το παράδειγμά σου;

Με το τρένο, μάνα. Πάρε με, όταν φτάσεις…

*Οι φωτογραφίες είναι της Μάρθας Καραγιλάνη