Υπάρχουν αρκετές περιστάσεις που η απόπειρα εξοικείωσης της κοινωνίας μας  με τη φρίκη, τη χυδαιότητα και την απύθμενη υποκρισία βασικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης ξεπερνάει ακόμη και τους πλέον κυνικούς. 

Φαίνεται μάλιστα κάποιοι να θεωρούν πως το στομάχι μας μπορεί να αντέξει άλλα τόσα Φαρμακονήσια κι άλλες τόσες Λαμπεντούζες, αρκεί να μην τύχει να δημοσιευτεί καμιά φωτογραφία, όπως εκείνη του πτώματος του 3χρονου Αϊλάν. Όσο αυτοί πνίγονται μακριά από τις κάμερες, σοβαρό πρόβλημα δεν υπάρχει για τους βασικούς εκπροσώπους του ευρωπαϊκού κατεστημένου. 

Η Γερμανία μπορεί άνετα να κλείνει με τον πλέον απάνθρωπο  τρόπο τα σύνορα της για τους πρόσφυγες εν είδει «μονομερούς ενέργειας», ενόσω τα νοτιοανατολικά σύνορα της Ενωμένης κατά τ’ άλλα Ευρώπης ξεβράζουν για πολλοστή φορά πτώματα. Κι όλοι μαζί θα προσέλθουν στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής για να αναλωθούν σε νέες κοκορομαχίες κι ατέρμονους παράλληλους μονόλογους σχετικά με το πως μπορεί ποσοστιαία να κατανεμηθεί η τραγωδία εκατομμυρίων προσφύγων…

Στο εγχώριο πολιτικό επίπεδο, καθ’ όσον βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, η πραγματικότητα δε φαντάζει καλύτερη. Είδαμε το νοσηρό κλίμα των «παράλληλων μονολόγων» να μεταφέρεται και στο θέατρο της χθεσινής τηλεμαχίας. Σε μια διαδικασία, η οποία κατέληξε σε διαμάχη σχετικά με το αν η κάμερα της ΕΡΤ «έδειχνε» τον Αλέξη Τσίπρα ισοϋψή με το Βαγγέλη Μεϊμαράκη, μπορεί ο καθένας να βγάλει σοβαρά συμπεράσματα σχετικά με την ουσία του πολιτικού διαλόγου που διεξήχθη. Όπως πολύ εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι τέτοιου είδους σόου ούτε θα μπορούσαν, αλλά πολλώ δε μάλλον δε θα έπρεπε να αποτελούν αποφασιστικό παράγοντα για την έκβαση μιας τόσο κρίσιμης εκλογικής μάχης.

Γιατί όπως και να το κάνουμε, υπάρχουν πολύ πιο καίρια ερωτήματα, τα οποία οι δυο πολιτικοί αρχηγοί δεν κλήθηκαν να απαντήσουν. Ιδιαίτερα όσον αφορά τον Αλέξη Τσίπρα, θα είχε λίγο περισσότερο ενδιαφέρον να ερωτάτο αν θεωρεί πως  «τετραγωνίζεται ο κύκλος»: αν μπορείς δηλαδή να σώσεις έναν ήδη χειμαζόμενο λαό ακολουθώντας με συνέπεια την ίδια ακραία αντιλαϊκή πολιτική απλά ομνύοντας στο όνομα της Αριστεράς. Θα ήταν επίσης πιο ουσιαστικό να διευκρινίσει αν θα υποχωρήσει σε πιθανές νέες σκληρές απαιτήσεις των δανειστών στο όνομα της «πάση θυσία παραμονής της χώρας στο ευρώ». Κι εν τέλει, να απαντήσει κατά πόσο πιστεύει πραγματικά πως σηματοδοτεί κάτι το «νέο» μια ενδεχόμενη κυβερνητική συμμαχία με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα από τη στιγμή που θα στοχεύει στην εφαρμογή του μνημονιακού δρόμου.

Από την άλλη μεριά, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αν κι εκπροσωπούσε μια παράταξη, η οποία έχοντας κυβερνήσει (ή συγκυβερνήσει) επί 16 και πλέον χρόνια τη χώρα και διαθέτοντας ως εκ τούτου ένα τεράστιο μερίδιο της ευθύνης για την τραγωδία που ζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, είχε λιγότερα ερωτήματα να τον φοβίζουν. Κι αυτό γιατί από τη στιγμή  που ο έτερος διεκδικητής της εξουσίας, ο οποίος προ λίγων μηνών αναδείχθηκε σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη με σημαία την κατάργηση των πολιτικών λιτότητας, παραδέχεται ότι «Ευρώ σημαίνει Μνημόνιο», τότε ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ έχει ελάχιστα ουσιαστικά να προσθέσει.

Μπαίνει, λοιπόν, ένας πραγματικά παράξενος χειμώνας για τη χώρα μας, παρότι ακόμη δεν έχει βγει καλά – καλά το καλοκαίρι. Ένα πρώτο δείγμα του θα διακρίνουμε στις απαντήσεις που θα δώσει ο ελληνικός λαός την ερχόμενη Κυριακή. Αν θα καταφέρει δηλαδή να ξεπεράσει το μούδιασμα, την απογοήτευση και την παραφιλολογία σχετικά με τις εναλλακτικές διεξόδους από την βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, στέλνοντας για μια ακόμη φορά ένα σαφές μήνυμα στο εγχώριο («παλιό» και «νέο») πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, αλλά και στους (ευτυχείς μέχρι στιγμής) Ευρωπαίους εταίρους μας. 

Το δεύτερο δείγμα έχει να κάνει με τον τρόπο που ο ίδιος ο λαός θα οργανώσει τις αντιστάσεις του την επόμενη μέρα απέναντι στα νέα αδιέξοδα που θα του επιβληθούν. Κι αυτός ο αγώνας, ειρήσθω εν παρόδω, προφανώς δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί ούτε από κλειστά κομματικά κονκλάβια, ούτε από συνδικαλιστικές πατρονίες, ούτε κι από τη λογική της «ανάθεσης» σε πολιτικούς αστέρες. Ας μην κρυβόμαστε, είναι ακριβώς αυτή η προοπτική συγκρότησης ενός μεγάλου, ριζοσπαστικού μετώπου αντίστασης που θα κρίνει κατά πόσο η επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση θα μπορέσει να βγάλει αλώβητη τον παράξενο αυτόν χειμώνα…