Από τη μια παράνομη υποκλοπή συνομιλιών, λες και υπάρχει και νόμιμη υποκλοπή! Δεν είναι και κάτι πρωτοφανές! Από την άλλη ο κ. Μιωνής (επί το ελληνικότερο!) και τα κεφάλαια που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, γιατί υποψιαζόμαστε ότι μάλλον απλά μεσίτης είναι – αν δεν είναι κάτι περισσότερο – που παίρνει μια προμήθεια για τις ιδέες του, τις συμβουλές του και τις διαμεσολαβήσεις του. Φυσικά να υποθέσουμε ότι πρόκειται για προμήθειες εξαψήφιων ή εννιαψήφιων αστρονομικών, για μας τους κοινούς θνητούς, ποσών. Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να είναι απλά αεριτζής, που έκανε το όνομά του στην πλάτη της γνωστής Λίστας. Δεν θα ήμασταν λάθος να ισχυριστούμε ότι ακόμα κι αν τα είχε δεν θα έβαζε ποτέ τα δικά του λεφτά να αγοράσει τη ΛΑΡΚΟ ή να προσπαθήσει να διαχωρίσει το νικέλιο από το κοβάλτιο που περιέχει το σχετικό ορυκτό. Πρακτορεύει, έναντι αμοιβής, τα συμφέροντα άλλων. Αυτό έλειπε τώρα να λερώσει τα χέρια του στην παραγωγή. Αλλά αυτό είναι θέμα επιλογής του. Το δικό μας θέμα είναι άλλο.

Το κοβάλτιο, μαζί με το λίθιο, εξελίσσεται σε στρατηγικό προϊόν. Γραμμάρια 9 (εννέα) εμπεριέχονται στις μπαταρίες των κινητών και περί τα 9 κιλά στις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Οι πέντε μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν αποφασίσει το 2030 το 30% των αυτοκινήτων που παράγουν να είναι ηλεκτροκίνητα (λεπτομέρειες στο [email protected]). Η γνωστή Apple αναζητεί παραγωγό που να της εξασφαλίσει σταθερές τιμές κοβαλτίου για τα επόμενα 5 χρόνια. Περίπου το μισό κοβάλτιο της Γης είναι σε αυτό που ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Το άλλο μισό εμπεριέχεται στο νικέλιο. Η φτωχή(;) Ελλάδα είναι 4η σε παραγωγή νικελίου στον κόσμο. Την τελευταία φορά που είχα κοιτάξει το νικέλιο πωλείτο ως ορυκτό περίπου 4 χιλιάδες ευρώ ο τόνος και το κοβάλτιο περίπου 90 χιλιάδες. Η ΛΑΡΚΟ, αν αυτά που διάβασα είναι σωστά, πουλούσε τον τόνο νικελίου 8 χιλιάδες ευρώ, διότι εμπεριέχει κοβάλτιο! Πάνω-κάτω, χοντρικά, αυτή είναι η εικόνα. Και ακόμα σώζεται το κτίριο με την επιγραφή “Ηλεκτρόλυση” όπου ο Μποδοσάκης έκανε διαχωρισμό του κοβαλτίου από το νικέλιο πριν τόσα χρόνια.

Σήμερα, όμως, η ΛΑΡΚΟ παρουσιάζει κάθε χρόνο ζημιές από 50 έως 70 εκατομμύρια ευρώ. Έχει χρεώσει τη ΔΕΗ περί τα 400 εκατομμύρια. Παρόλα αυτά το κατά κεφαλή μέσο κόστος μισθοδοσίας διαμορφώνεται γύρω στις 4 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Και τα χρέη συσσωρεύονται. Και φυσικά δεν θα είναι μόνο η μισθοδοσία που επιβαρύνει την κατάσταση αλλά και οι αποφάσεις της διοίκησης, η έλλειψη επενδύσεων, η αδράνεια των κυβερνήσεων, οι ύποπτες υπεργολαβίες. Στην τελική, μέσω της ΔΕΗ και άλλων συναλλαγών, τη ζημιογόνο ΛΑΡΚΟ την πληρώνουμε όλοι όσοι ακόμα μπορούμε να πληρώνουμε φόρους και όσοι βάζουμε την υπογραφή μας κάτω από νέα χρέη για τις επόμενες γενιές.

Συμπερασματικά, το “σκάνδαλο Παππά” δεν είναι οι συνομιλίες του με τον όποιο Μιονή, αλλά το γεγονός ότι ούτε αυτός, αλλά ούτε και οι προηγούμενοί του κατάφεραν να μας απαλλάξουν από μια βιομηχανία που μας επιβαρύνει – και μας επιβαρύνει όχι επειδή ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά διότι αυτό το συγκεκριμένο κράτος δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Μια αριστερή (αν ακόμα έχει ο όρος κάποια σημασία) λύση, για τις δεκαετίες που διανύουμε (κι όχι για πάντα), θα ήταν η πώληση αυτής της πληγής με ένα ελάχιστο ποσό σε κάποιον που θα ήταν υποχρεωμένος να τη λειτουργήσει και να επενδύσει και να πληρώσει ένα μέρος των χρεών και να διατηρήσει την πλειοψηφία των εργαζομένων. Αλλιώς η ΛΑΡΚΟ θα παραμένει παιχνίδι των διοικητικών της, των υπερ-εργολαβιών της και ένας ωραίος τρόπος υποτίμησης της αξίας της ΔΕΗ. Εκτός αν όλο αυτό το σύστημα εξουσίας αυτό το στόχο έχει.