Παρακολουθήσαμε με ανάμικτα συναισθήματα τη συγκέντρωση των παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, με την ευκαιρία της συνάθροισης των ‘’58’’, όλους μαζί, αγελαίους, άλλους αμήχανους, άλλους έντρομους, σε μία εικόνα που βάραινε από τη σήψη και αναρωτηθήκαμε όλοι μας εύλογα: ‘’Τι είναι αυτό που οδηγεί τα κουρασμένα βήματά τους να συναθροίζονται πάλι, χωρίς να έχουν το σθένος να τραβήξουν το δρόμο τους, να ξεχωρίσουν, χωρίς καμία ικανότητα να ξεφύγουν από το τέλμα που οι ίδιοι έφτιαξαν, λέγοντας τα ίδια και κάνοντας τα ίδια;

Ads

Ποια κίνητρα, ποιοι ανεκπλήρωτοι πόθοι εξακολουθούν να τους βασανίζουν, να τους κρατάνε δέσμιους στο ίδιο το μέλλον με το παρελθόν;’’
 
Ο ένας, ο νεότερος, θέλει να παραμείνει στα πράγματα γιατί αλλιώς τι θα κάνει στη ζωή του; Πως θα προχωρήσει μόνος του; χωρίς το κόμμα; έτσι έμαθε, δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς, το κόμμα τον έφτιαξε, αυτή είναι η ζωή του.
 
Ο άλλος, λίγο μεγαλύτερος, θέλει να παραμείνει με κάθε θυσία σε θέσεις επιρροής και ισχύος, για να μην αποκαλυφθούν οι ευθύνες του και λογοδοτήσει, ενώ ο διπλανός του απλά θέλει μία τρίτη και τέταρτη ευκαιρία, όσες μπορέσει μέχρι να αποδείξει ότι ‘’δεν είναι ανεπαρκής, ήταν άτυχος, τον πολέμησαν, του ήλθαν όλα στραβά και δεν μπόρεσε να δείξει τις ικανότητες του, να δείξει ότι αξίζει ακόμη’’.
 
Ο τρίτος ο πιο μεγάλος τις να σκέφτεται άραγε; Ποιο είναι το κίνητρό του, ποιοι δαίμονες τον βασανίζουν ; Θέλει να σώσει τη χώρα; Να δημιουργήσει; Να πετύχει; Η μήπως είναι η υστεροφημία; Μήπως θέλει να διορθώσει την εικόνα του, να φτιάξει  μια καλύτερη, όχι αυτή την αμαυρωμένη από τη βρωμιά και τα σκάνδαλα, να διώξει τις ερινύες που θα τον κυνηγούν αιώνια; 

Η ιστορία είναι πολύ βαριά για να αφήσει τα πράγματα έτσι, χωρίς μία τελευταία προσπάθεια. Η ιστορία ξυπνάει όλα τα συναισθήματα που είχε ξεχάσει όταν ήταν δυνατός, ισχυρός, αλαζών και δεν τον άγγιζε τίποτε. Τι θα πουν οι άλλοι γι αυτόν; Τι θα μείνει πίσω γι’ αυτόν στο μέλλον; Πως θα τον θυμούνται οι άλλες γενιές;
 
Και ξαφνικά η δυσαρέσκεια έγινε οίκτος, λύπη, μπορεί και  λίγο συμπάθεια για αυτά τα ανθρώπινα ερείπια που αγωνιούν, αγωνιούν και τρέμουν για την εικόνα που θα αφήσουν πίσω τους, για την υστεροφημία τους, για την αδυσώπητη γραφίδα της ιστορίας.
Το μέλλον δεν μας επιτρέπει πισωγυρίσματα, μόνο οίκτο μπορούμε να δείξουμε.
 
Το χθες δεν είναι δικό μας για να το διορθώσουμε, αλλά το αύριο είναι δικό μας για να το κερδίσουμε ή να το χάσουμε.

* Στέλιος Φενέκος Αντιπρόεδρος της ‘’Kοινωνίας αξιών’’