Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδικό παράδοξο. Δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν και είναι σχεδόν απίθανο να ξανασυμβεί στο μέλλον. Παρακολουθούμε την ταχύτατη εξαέρωση ενός κόμματος που φιλοδοξούσε μέχρι πριν ενάμιση χρόνο να γίνει κυβέρνηση. Αυτό που παρακολουθούμε καθημερινά είναι η ταχύτητα της αποσύνθεσης. Είναι ο πάτος του βαρελιού που μόλις θεωρείς ότι προσεγγίστηκε, αυτός απομακρύνεται και μετακινείται όλο και πιο κάτω.

Παρακολουθούμε μια μοναδική κινηματογραφική ταινία που δεν μπορείς να την κατατάξεις ανάμεσα στην κωμωδία, στο δράμα, ή σε κάτι άλλο. Το σίγουρο με αυτήν την κινηματογραφική τα ταινία είναι ότι δεν μπορείς να ταυτιστείς με κανέναν από τους ήρωες της. Όλοι τους είναι απωθητικοί.

Σήμερα οι 87, που έγιναν 100 και μετά 138 αποφάσισαν να μην έχει δικαίωμα να είναι υποψήφιος, για πρόεδρος, ο Στέφανος Κασσελάκης. Με απαρτίες οριακές, με ερμηνείες αμφισβητούμενες, με διαδικασίες που κινούνται στα όρια της νομιμότητας.

Ο Στέφανος Κασσελάκης στον ένα χρόνο που ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να συνθέσει και να δημιουργήσει μια ομαλή πολιτική διαδικασία για το κόμμα. Δεν είχε την ωριμότητα και την πολιτική ικανότητα να διαχειριστεί ένα κόμμα, που του παραδόθηκε άνευ όρων. Ενώ προφανώς αυτό δεν έπρεπε ποτέ να έχει συμβεί. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν υπήρξε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε στέλεχος της αριστεράς, δεν συμμετείχε σε κοινωνικούς αγώνες. Ένας περαστικός ήταν που βρήκε ανοιχτή την πόρτα και μπήκε. Τον καλωσόρισαν και του παρέδωσαν τα κλειδιά του κόμματος.

Όλοι αυτοί που σήμερα τον μάχονται με πρώτους τον Παύλο Πολάκη και τον Νίκο Παππά, τον στήριξαν καθοριστικά. Δεν αρκεί η σημερινή αυτοκριτική τους. Το «ένα λάθος κάναμε», δεν είναι ικανό να τους ξεπλύνει για τον καιροσκοπισμό τους. Ή ακόμα χειρότερα δεν είναι ικανό να τους ξεπλύνει για την ανικανότητα τους να αντιληφθούν σε τι μονοπάτια οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος ήθελε κάποιον μάγο που θα εξαφάνιζε τον Μητσοτάκη. Κάποιον που θα τους έδινε πίσω την κομματική περηφάνεια τους. Που είχε τρωθεί μετά τις συνεχείς επώδυνες ήττες. Και ψήφισε τον αμφιλεγόμενο από μηχανής Θεό. Όμως τα πολιτικά στελέχη δεν είναι το ίδιο με τον απλό κόσμο.

Οφείλουν να έχουν κομματική υπευθυνότητα και να συμπεριφέρονται με τρόπο που να περιφρουρεί πρώτα από όλα την παρουσία του κόμματος. Όχι να στηρίζουν κάποιον χωρίς εχέγγυα, μόνο και μόνο στα πλαίσια των εσωκομματικών συσχετισμών. Στα πλαίσια προσωπικών συμφερόντων.

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχασε την ευκαιρία στον ένα χρόνο που ήταν πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ, να εδραιώσει τη θέση του και να τραβήξει το κόμμα σε νέες δημιουργικές πολιτικές οδούς. Είχε τέτοιο προφίλ. Επέλεξε μια απολίτικη δήθεν αδιαμεσολάβητη επαφή με τον κόσμο. Λες και ήταν πολιτικός Μεσσίας. Οι αγκαλιές και οι selfies δεν παράγουν πολιτική, παράγουν μόνον εικόνα. Έκανε συνεχή πολιτικά λάθη. Έμπλεξε ελαφρά τη καρδία, τον ΣΥΡΙΖΑ σε λογικές μαύρου χρήματος. Άρα σε δρόμους ανηθικότητας. Την ίδια στιγμή που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χρωστάνε ένα δισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες. Άσχετα αν μετά προσπάθησε να τα μπαλώσει. Ήταν πλέον αργά.

Δεν σεβάστηκε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι τα νυν στελέχη του, στέλνοντας εξώδικο. Λες και το κόμμα ήταν εταιρία. Δεν είχε δίπλα του ικανά στελέχη να τον συμβουλεύουν και να τον συγκρατούν, με αποτέλεσμα να κάνει συνεχή λάθη. Το τελευταίο στρατηγικό λάθος του να μην προκηρύξει ο ίδιος εσωκομματικές εκλογές για πρόεδρο και να αφήσει να τρέξουν οι διαδικασίες της πρότασης μομφής στην κεντρική επιτροπή. Αν είχε κάνει την πρώτη επιλογή θα παρέμενε πρόεδρος και δεν θα ήταν σήμερα ένας έκπτωτος πρόεδρος. Έτσι θα έπαιζε με άλλους όρους στο εσωκομματικό «παιχνίδι». Πράγμα βέβαια που αφορά τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και δεν αφορά την κοινωνία.

Σήμερα υπάρχει η φιλολογία και η παραφιλολογία, αν θα γίνει το συνέδριο, αν το συνέδριο είναι πάνω από την απόφαση της κεντρικής επιτροπής που απέκλεισε την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη, αν τελικά και πότε και με ποιους συμμετέχοντες θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές ανάδειξης προσέδρου.

Ο Στέφανος Κασσελάκης βρήκε την πόρτα ανοιχτή και μπήκε. Από την ίδια πόρτα θα πρέπει να βγει. Αν ο Κασσελάκης «αποβληθεί» από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πρέπει να γίνει με εκλογές από την βάση του κόμματος. Αυτή που τον εξέλεξε. Δεν θα αποβληθεί με απόφαση της κεντρικής επιτροπής. Αυτό επιτάσσει η κοινή λογική.

Το μόνο που καταφέρνουν αυτές οι αποφάσεις αποκλεισμού, είναι να τον θυματοποιούν και να τον ηρωοποιούν. Και δίνουν το δικαίωμα σε εκείνον, στο περιβάλλον του και στη δεξιά, να μιλάνε για πραξικοπήματα, φασιστικές μεθόδους, αντιδημοκρατικές ενέργειες.

Προφανώς το πραγματικό πρόβλημα όσων προκρίνουν τον αποκλεισμό του Στέφανου Κασσελάκη, είναι ο φόβος τους ότι αν του επιτραπεί η συμμετοχή, μπορεί και να κερδίσει. Αυτό είναι μια πιθανή πραγματικότητα. Αυτά έπρεπε να τα σκέφτονταν πριν ένα χρόνο. Όταν τον στήριζαν. Τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε έχει πάψει να υπάρχει. Εδώ και έναν χρόνο. Στο μέλλον ίσως δίπλα στον όρο Pasokification να προστεθεί και ο όρος Syrizafication. Πως ένα κόμμα της αριστεράς, του 31,5%, κατάφερε μέσα σε ενάμιση χρόνο να ρευστοποιηθεί, να εξαερωθεί και προπαντός να γελοιοποιηθεί.

Και αυτό είναι το χειρότερο…