Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ ξεφεύγει από τα όρια της αμιγούς πολιτικής και αγγίζει τα όρια του αντιαισθητικού και του ακαλαίσθητου.

Όλα τα χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά, αυτό που ξεχώριζε τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, που ήταν μια από τις μήτρες που έθρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η ιδιαίτερη αισθητική της που την διαφοροποιούσε από τα άλλα κόμματα. Αυτό της το πίστωνε η κοινωνία, άσχετα αν δεν την ψήφιζε.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε και έγινε κυβέρνηση, μπορεί να μαζικοποιήθηκε και να έπαψε να είναι το μικρό κόμμα του 3%, όμως διατήρησε αρκετά από τα αισθητικά χαρακτηριστικά που τον ξεχώριζαν κυρίως από τη ΝΔ αλλά και από το ΠΑΣΟΚ.

Τον τελευταίο χρόνο από την στιγμή που κινήθηκε η διαδικασία αλλαγής προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά που σε μεγάλο βαθμό παρέμεναν ταυτοτικά στοιχεία του, άρχισαν αποδομούνται και να υπονομεύονται. Χωρίς να χρειάζεται να βάλουν το χέρι τους οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις. Το ίδιο το εσωτερικό του κόμματος παρήγαγε τοξικότητα και πολιτική απρέπεια.

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο του 2023, με ευθύνες εκατέρωθεν, ήταν η αρχή του πολιτικού και αισθητικού εκφυλισμού του. Από εκεί και πέρα αρχίζει το δράμα. Υποτίθεται ότι μετά τη διάσπαση παρέμειναν στο κόμμα όλοι αυτοί που ταυτίζονται πολιτικά και στήριξαν την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. ΄Όμως ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπαίνει σε πολιτικά καλούπια. Δεν έχει και πολύ όρεξη να τηρεί τις κομματικές διαδικασίες, που στο παρελθόν πολλές φορές εκφυλίζονταν στις διανομές κομματικών οφίτσιων και επαγγελματικών κομματικών θέσεων. Και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει και πολύ όρεξη να μοιράζεται την εξουσία με κάποιους που από ότι φαίνεται δεν τους πολυεκτιμά. Είναι παρορμητικός, απρόβλεπτος και ικανός να δημιουργεί θέματα και εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν. Και να τα κάνει όλα άνω-κάτω.

Οι δύο αναρτήσεις του για τον Αλέξη Τσίπρα οι οποίες μέσα σε πέντε λεπτά διαδέχτηκαν η μία την άλλη, είναι προϊόντα παρορμητισμού και όχι πολιτικής λογικής. Οι αναφορές του στο μαύρο χρήμα των κομμάτων, έστω και αν, μαζεύτηκαν, λέγοντας ότι δεν εννοούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, άφησαν σκιές και έδωσαν πάτημα στο επιχείρημα του όλοι το ίδιο είναι. Η «αποχαιρετιστήρια» ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Γιάννη Δραγασάκη ήταν ασεβής και προκλητική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον Οκτώβριο το καταστατικό του συνέδριο. Εκεί ο Κασσελάκης αναμένεται να κυριαρχήσει. Και να επιβάλει τις αλλαγές που έχει στο μυαλό του. Το τι ακριβώς είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και που ακριβώς πάει είναι άγνωστο και ασαφές. Δεν το λες παραδοσιακό αριστερό κόμμα αλλά ούτε και κεντροδεξιό. Είναι ένα κόμμα εν κινήσει. Ο Στέφανος Κασσελάκης με τον τρόπο που πολιτεύεται απαξιώνει το πολιτικό προϊόν ΣΥΡΙΖΑ και την όποια κυβερνησιμότητα του έχει απομείνει. Αποδυναμώνει ίσως και την δική του αποδοχή σε ευρύ φάσμα της κοινωνίας. Όμως χτίζει ένα δικό του προφίλ το οποίο μπορεί να ανταποκρίνεται στις σημερινές αλλοπρόσαλλες και ταχύτατα μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να επιβιώσει ακόμα και αν δεν επιβιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχει τα χαρακτηριστικά που ζητά η εποχή. Ταχύτητα αντίδρασης, ευελιξία, αυξημένη επικοινωνιακή ικανότητα. Με τις σημερινές συνθήκες πάντα θα βρίσκεται ένα 10-15% που θα τον προτιμά. Που θα τον ψηφίζει και ενδεχομένως το βράδυ να έχει ξεχάσει τι ψήφισε. Και κάτω από ειδικές συνθήκες αυτό το ποσοστό μπορεί να αυξηθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νεφελώδες τι κόμμα είναι σήμερα και τι κόμμα θα γίνει μελλοντικά. Ο Κασσελάκης μπορεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον ονομάσει από ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΡΙΖΑ, ή σε ΜΑΡΙΖΑ. Αυτό μικρή σημασία θα έχει για τον ίδιο. Ο Κασσελάκης θα επιβιώσει. Οι υπόλοιποι που τον αντιμάχονται είτε θα υποταχτούν στον δικό του ρυθμό και σχέδιο, είτε πολιτικά θα εξαφανιστούν. Διαλέγουν και παίρνουν.
Κι όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ…