«Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στον γιαλό…»

Εκεί στο ΠΑΣΟΚ ας μην συνεχίζουν να λένε ψέματα στον κόσμο. Η περίπτωση να γίνουν πρώτο κόμμα είναι σχεδόν μηδαμινή. Το ΠΑΣΟΚ χωρίς διακριτή ταυτότητα, χωρίς διακριτή ιδεολογία, εγκλωβισμένο μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, προσπαθώντας να απευθυνθεί σε όλους και να μην δυσαρεστήσει κανέναν, με μια παράλογη ρητορική ίσων αποστάσεων, ελπίζει σε ένα θαύμα.

Ελπίζει σε κάτι μεταφυσικό – που θα συμβεί – και θα γίνει ξαφνικά πρώτο κόμμα. Όμως θαύματα – φυσικά και δεν γίνονται – και το ΠΑΣΟΚ απλώς δρομολογεί την επόμενη μεγάλη ήττα του. Πράγμα που θα φέρει μεγάλη κρίση και εκ νέου αλλαγή ηγεσίας. Είναι λοιπόν περίπου ουτοπικό – να βαυκαλίζονται στο ΠΑΣΟΚ – ότι αυτοί θα είναι που θα διαδεχτούν τον Μητσοτάκη. Και αυτή την κοροϊδία και το αδιέξοδο, πολλά στελέχη του την έχουν συνειδητοποιήσει και δεν την ανέχονται. Κάποιοι αποχωρούν, κάποιοι αντιδρούν και δημιουργείται όλη αυτή η εσωστρεφής κατάσταση και η γκρίνια. Και όσο διατηρείται αυτή η παράλογη – πολιτικά – κατάσταση τόσο η αμφισβήτηση της ηγεσίας του θα διευρύνεται.

Όχι ότι τα υπόλοιπα κόμματα του χώρου της αριστεράς και της κεντροαριστεράς είναι σε καλύτερη κατάσταση. Απλώς κατανοούν τη θέση τους, έχουν το γνώθι σαυτόν ότι μόνα τους δεν μπορούν και δεν έχουν το απωθητικό σύνδρομο του μικρομεγαλισμού που έχει το ΠΑΣΟΚ.

Ενώ η κυβέρνηση βυθίζεται μέσα στην ανυποληψία, στη σήψη και στην παρακμή, δεν φαίνεται στον ορίζοντα ο αντίπαλος πόλος που θα προτείνει μια διαφορετική εκδοχή διακυβέρνησης, που θα κινητοποιήσει την κοινωνία, που θα της δώσει ελπίδα, όραμα και προοπτική. Για κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, κάτι υπερβατικό. Τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης αδυνατούν να συνεννοηθούν, αδυνατούν να εμπνεύσουν, ουσιαστικά είναι μέρος του πολιτικού προβλήματος και βυθίζονται όλα μαζί, χωρίς η κοινωνία να τα ξεχωρίζει από την παραπαίουσα κυβέρνηση.

Απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή κρίση απαξίωσης των πάντων, είναι όσο ποτέ αναγκαίο και λυτρωτικά απαραίτητο, κάτι καινούργιο να ξεπηδήσει μέσα από την κοινωνία – στον χώρο της κεντροαριστεράς – κάτι που θα υπερβεί τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς.

Κάτι που θα απευθυνθεί απευθείας στους πολίτες – παρακάμπτοντας ΟΛΑ τα υπάρχοντα κόμματα. Κάτι που οι ίδιοι οι πολίτες θα το κρίνουν και θα το αξιολογήσουν. Τότε θα φανεί αν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνεχίζει να παίζει σε αυτό το θόλο πολιτικό παιχνίδι, αν ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ έχει νόημα να υπάρχει και αν η Νέα Αριστερά θα συνεχίσει την αυτόνομη αδιέξοδη πορεία της.

Το πως θα οργανωθεί και θα εκφραστεί αυτό το εγχείρημα μένει να φανεί. Ότι αυτό το νέο πολιτικό σκηνικό θα περιλαμβάνει τον Αλέξη Τσίπρα μοιάζει αυτονόητο. Με όλα τα θετικά και αρνητικά του, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ο χαρισματικότερος σύγχρονος πολιτικός, απέναντι στην ομοιομορφία των μετρίων. Το αν θα είναι επικεφαλής του νέου εγχειρήματος, ή τι ρόλο θα έχει θα φανεί στην πορεία. Δεν είναι απαραίτητο να είναι επικεφαλής. Ίσως θα μπορούσε – μέσα από εσωτερικές διαδικασίες – κάποιο άλλο πρόσωπο με την αίσθηση του νέου και του άφθαρτου να βγει μπροστά ως αντίπαλος του Μητσοτάκη.

Σήμερα είναι η εποχή του απόλυτου κενού που τα πολιτικά τέρατα βρίσκουν μπόλικο χώρο να εμφανιστούν. Η ανυπαρξία των υπολοίπων και ο η αποστροφή που προκαλούν τα κάνει (προσωρινά;) ελκυστικά. Όσο δεν δημιουργείται μια προοπτική διεξόδου τόσο ο Μητσοτάκης θα επιβιώνει και τόσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου – δημοσκοπικά – θα θριαμβεύει. Μια υπέρβαση και παράκαμψη του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού μοιάζει όσο τίποτε άλλο αναγκαία. Ένα κάλεσμα στην κοινωνία να αποφασίσει. Μια πρωτοβουλία φυγής προς τα εμπρός.

Οι καιροί δεν περιμένουν. Ο χρόνος δεν μπορεί να σπαταλιέται σε αδράνεια και αμφιβολίες. Τα αδιέξοδα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Όσο κι αν αυτό μοιάζει με έναν άλυτο γρίφο. Προτού ως μοναδική εναλλακτική λύση – απέναντι στον Μητσοτάκη – παγιωθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο σύντροφός της ο Διαμαντής…