Το πόρισμα του Αρείου Πάγου για τις υποκλοπές ήταν κομβικό. Ήταν η κυνική δήλωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το πως αντιλαμβάνεται τη λειτουργία της δημοκρατίας και το κράτος δικαίου. Ήταν η ξεκάθαρη υπενθύμιση της για το ποιος και με ποια μέσα και όρους κάνει κουμάντο σ’αυτόν τον τόπο.

Τα πάντα είναι υπό έλεγχο και η δικαιοσύνη είναι ουσιαστικά το δεξί χέρι της κυβέρνησης και της εξασφαλίζει την ατιμωρησία και τη δυνατότητα να παρανομεί χωρίς συνέπειες.

Είναι απορίας άξιο πως αντιλαμβάνονται αυτή την κατάσταση στον ΣΎΡΙΖΑ-Π.Σ και στο ΠΑΣΟΚ. Τι αντιλαμβάνονται και πώς το αξιολογούν οι κύριοι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης.

Πώς σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν αυτό το σύστημα εξουσίας που βρίσκει ανοιχτό δρόμο και συνεχώς απλώνεται.

Εκμεταλλευόμενο την ανυπαρξία πειστικού και πιεστικού αντιπάλου.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα εκφράζεται όλο και πιο έντονα η ανάγκη ενός προοδευτικού-δημοκρατικού μετώπου που θα τοποθετηθεί ξεκάθαρα απέναντι στο σύστημα εξουσίας της κυβέρνησης της ΝΔ.

Φαινομενικά αυτήν την προοπτική δεν την αρνούνται ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης, ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Επί της ουσίας όμως και οι δύο την απαξιώνουν και δεν την ενθαρρύνουν. Ο Στέφανος Κασσελάκης όταν μιλά για συνεργασία αφήνει υπονοούμενα ότι την προωθεί η διαπλοκή.

Προκειμένου να διεμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης όταν μιλά για το ΠΑΣΟΚ μιλά με έναν διδακτισμό και ένα καλυμμένο υποτιμητικό τρόπο που δεν παραπέμπει σε δημιουργία κλίματος συνεργασίας. Είναι ένας ασφαλής τρόπος η πρόταση αυτή να καεί.

Παρόμοια καλυμμένα αρνητική συμπεριφορά έχει και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Μιλά με έναν μαξιμαλισμό για το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, όταν πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές έδειξε ότι δεν έχει ιδιαίτερη δυναμική και ήρθε τρίτο κόμμα.

Παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και έναν χρόνο έχει τεράστια εσωτερικά προβλήματα. Και ούτε από πουθενά προκύπτει ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει ιδιαίτερες μελλοντικές προοπτικές.

Άραγε ο Νίκος Ανδρουλάκης, θύμα των υποκλοπών ο ίδιος, που παρακολουθούνταν από την ΕΥΠ για λόγους εθνικής ασφάλειας, είναι ικανοποιημένος με το σημερινό κουκούλωμα;

Δεν αγανακτεί και δεν εξοργίζεται; Δεν πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά;

Απέναντι σε αυτό το αδίστακτο χωρίς ηθικές αναστολές σύμπλεγμα κυβέρνησης, δικαιοσύνης, ιδιωτικών συμφερόντων πρέπει να υπάρξει ένα δημοκρατικό τείχος. Που θα το σταματήσει.

Είναι λογικό της ουσιαστικής συζήτησης να προηγηθεί η εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Είναι λογικό πρώτα να γίνει τον Οκτώβριο το καταστατικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ και μετά να υπάρξει διάλογος.

Αυτό που δεν είναι λογικό είναι το δήθεν ρεαλιστικό αφήγημα των κυρίων Ανδρουλάκη και Κασσελάκη ότι τα κόμματα τους μπορούν αυτόνομα να σταματήσουν αυτή την εκτροπή. Γιατί δεν μπορούν.

Το καταλαβαίνουν δεκάδες στελέχη των δύο κομμάτων. Το καταλαβαίνουν οι πολίτες. Μόνοι οι κύριοι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης προσποιούνται ότι δεν το κατανοούν.

Το ραντεβού με την ιστορία, για το ΠΑΣΟΚ, ήταν την δεκαετία του 1980.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ την δεκαετία του 2010. Τότε που κατάφεραν, αν και μικρά κόμματα, κάτω από ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες να γιγαντωθούν και να γίνουν μεγάλα κόμματα.

Που κυβέρνησαν.

Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ. Όμως σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες κοινωνικές συνθήκες που θα τα επιτρέψουν να γιγαντωθούν. Και είναι καταδικασμένα και τα δύο να βράζουν στο ζουμί τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και κάθε άλλη ερμηνεία των δύο πολιτικών αρχηγών κρύβει πίσω τις προσωπικές φιλοδοξίες και προσωπικές ατζέντες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καίρια τραυματιστεί. Το 28% των ευρωεκλογών ούτε τυχαίο ήταν, ούτε περιστασιακό, ούτε συγκυριακό. Ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή της κοινωνίας.

Το δείχνουν και οι μετέπειτα δημοσκοπήσεις.

Ο ένας όρος πολιτικής αλλαγής υπάρχει. Είναι η ταχύτατη φθορά της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει ο άλλος όρος. Ποιος θα απορροφήσει αυτήν τη φθορά. Στο χέρι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός ο όρος να υπάρξει. Εάν οι ηγεσίες τους δεν το αντιληφθούν, ή κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται, είναι πιθανό η κοινωνία να τους ξεπεράσει. Κάτι καινούριο να δημιουργηθεί ερήμην τους.

Η κοινή κάθοδος των κομμάτων της κεντροαριστεράς είναι επιτακτική. Είναι όμως και γόρδιος δεσμός. Το ζήτημα είναι ποιος ή ποιοι θα έχουν τα κότσια και το πολιτικό μέγεθος να τον λύσουν. Και αυτοί που θα το κάνουν θα το πιστωθούν.

Οι επόμενοι μήνες θα έχουν ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον και θα επιβραβευτούν οι πολιτικοί των συνθέσεων.

Όχι οι μεμψίμοιροι που κοιτούν την πάρτη τους.