Καλοκαίρι 2014, λίγο μετά την συντριβή των δυνάμεων της συγκυβέρνησης στις ευρωεκλογές, και οι ηττημένοι των εκλογών τα «δίνουν όλα» σε επίπεδο αυθαιρεσιών για να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο τους λίγο πριν φύγουν οριστικά από το πολιτικό προσκήνιο. Ξεπούλημα του παράκτιου μετώπου, εκποίηση σε φίλια συμφέροντα της «μικρής ΔΕΗ», σήμερα και της υπόλοιπης σε λίγο καιρό, νησίδες, νησιά, νερό, ορυκτός πλούτος δωρίζονται για μια μπουκιά ψωμί για να ξεπληρωθούν τα χρέη της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν. Όλα αυτά στα θερινά τμήματα της Βουλής, με ελεγχόμενες συνθέσεις και κατευθυνόμενες ψηφοφορίες. Όλα αυτά λίγο καιρό πριν την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας για την οποία εκλογή θα θελήσουν να υφαρπάξουν, ποιος ξέρει με ποια μέσα, τις ψήφους μερικών βουλευτών για να συμπληρώσουν τον αριθμό των 180.

Από την άλλη μεριά, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και τα αξιόλογα ποσοστά που κατέγραψε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ήταν διδακτική, αφενός γιατί επιβεβαίωσε τον ρόλο του ως  πρώτης πολιτικής δύναμης στην χώρα, από την άλλη όμως έδειξε την απαίτηση του ελληνικού λαού για πιο μεγάλη προγραμματική εμβάθυνση, για μεγαλύτερη συσπείρωση στρωμάτων της κοινωνίας και για την ανάπτυξη μετωπικών σχημάτων συνεργασίας για την μεγάλη ανατροπή, για την συγκρότηση της νέας, ριζοσπαστικής, αριστερής, δημοκρατικής και πατριωτικής κυβέρνησης της χώρας.

Τώρα τα στοιχήματα είναι προς την πλευρά της αριστεράς, θα καταφέρει να βγει νικήτρια από το στοίχημα της Περιφέρειας Αττικής, ως άσκησης κυβερνητικής εξουσίας; Θα αναπτύξει την πολιτική της «άλλης» πλευράς, όπου καλέστηκε, μετά τα αυτοδιοικητικά αποτελέσματα, να διοικήσει μικρότερους ή μεγαλύτερους Δήμους; Θα καταφέρει, ενωτικά, με γενναιότητα και χωρίς υποχωρήσεις στις προγραμματικές του κατευθύνσεις να δημιουργήσει και να ενισχύσει τις απαραίτητες συμμαχίες νίκης;

Τα δείγματα γραφής μέχρι σήμερα είναι θετικά, όπως αυτά προδιαγράφηκαν στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, μένει να δούμε όμως την επόμενη μέρα, την επόμενη μέρα των βηματισμών του παλλαϊκού μετώπου για την ΔΕΗ και για το ξεπούλημα κάθε μορφής δημόσιας περιουσίας, από τους αρχιερείς της διαπλοκής που καλά κρατεί.

Η πρόταση για συγκέντρωση 120 βουλευτών για πρόκληση συνεδρίασης της ολομέλειας της Βουλής, μπορεί να αποδειχτεί σοφή αν υποστηριχθεί από τα άλλα, κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην ΧΑ. Βέβαια η στάση των κομμάτων στην πρόταση αυτή θα δείξει και την ευθύτητα με την οποία αντιμετωπίζουν την υπόθεση της ανατροπής στην χώρα μας.
Μένει να δούμε αν το ΚΚΕ, για παράδειγμα, θα θελήσει να υπερβεί την αυτοαναφορικότητα του και αν θα συντρέξει με το μεγάλο κίνημα της αλλαγής και της ανατροπής, η αν θα μείνει κλεισμένο στα τείχη της αριστερής μεν, πλην ανέξοδης φρασεολογίας. Ελπίζω το ΚΚΕ να μην μείνει ακόμα μια φορά, θεατής και πολλές φορές αρνητής της πορείας για την ανατροπή. Η στάση των ψηφοφόρων του στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα έπρεπε να λειτουργήσει ως καταλύτης.

Μένει να δούμε αν η ΔΗΜΑΡ θα τολμήσει επιτέλους το βήμα της επιστροφής στην αριστερή κοίτη του ποταμού, αν θα τολμήσει την συνεργασία της με την ριζοσπαστική αριστερά, μόνη ελπίδα που της έχει μείνει αν θέλει να επιβιώσει στο πολιτικό σκηνικό. Η δειλά θετική  στάση της στο κάλεσμα για το παλλαϊκό μέτωπο ήταν ένα πρώτο βήμα, η ανταπόκριση της, όπως φαίνεται, στην πρόσκληση για την σύγκληση με 120 βουλευτές της ολομέλειας της Βουλής είναι ακόμα ένα βήμα, αρκεί να μην μείνουν όλα αυτά στον χώρο της αμφισημίας και του μετεωρισμού. Ο ρόλος της για παράδειγμα, με τον αριθμό των βουλευτών που έχει για την εκλογή ή μη του προέδρου της Δημοκρατίας, είναι σημαντικός και θα έλεγα και ιστορικός. Είναι πρώτιστο δημοκρατικό καθήκον για την ΔΗΜΑΡ, από τώρα να ξεκαθαρίσει ότι δεν θα συναινέσει στην εκλογή προέδρου από αυτή τη Βουλή, δεν τολμώ να σκεφτώ ότι θα εναντιωθεί για μια ακόμη φορά στην λαϊκή θέληση για αλλαγή και ανατροπή.

Η στρατηγική που επεξεργάζεται η ηγεσία της σε ευθεία, βέβαια, αντίθεση με τους συμμάχους του Βενιζέλου που ακόμα υπάρχουν στις γραμμές της, πρέπει να έχει καθαρά και κρυστάλλινα χαρακτηριστικά. Είναι άλλο πολιτικό μέγεθος η ανάγκη, όπως από την ΔΗΜΑΡ προσδιορίζεται, της συσπείρωσης των δυνάμεων της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, που βέβαια δεν περιλαμβάνει την συνιστώσα της δεξιάς που λέγεται ΠΑΣΟΚ, και άλλο πολιτικό διακύβευμα η συμπόρευση, αναγκαία παρόλες τις δυσκολίες, με τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή η αποσαφήνιση πρέπει να γίνει από την ΔΗΜΑΡ, έγκαιρα και πειστικά γιατί οποιαδήποτε άλλη εκδοχή της θα επαναφέρει στην επικαιρότητα την κατηγόρια της διγλωσσίας για το κόμμα αυτό.

Τέλος είναι πολύ σημαντικό όλες οι δυνάμεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες που έχουν μεμονωμένα στρατευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε στις ευρωεκλογές, να βρουν κοινό βηματισμό, το παράδειγμα της επιτροπής στήριξης της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να αποτελέσει τον οδηγό για μια νέα ποιο συγκροτημένη πρωτοβουλία, με γενναιότητα, συνεργατικό πνεύμα και αποφασιστικότητα χρειάζεται.

Ανδρέας Νεφελούδης, μέλος της γραμματείας της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ