Η πολιτική βία θα έπρεπε αναμφισβήτητα να αποτελεί σε καθημερινή βάση σημείο προβληματισμού από όσους/ες οραματίζονται μια κοινωνία δικαίου, και όχι απολογία όταν πια θα αναζητούνται ευθύνες για τα αποτελέσματά της.

Ads

Κείμενο του Θοδωρή Ηλιόπουλου για τη συλλογή «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική»

Η κριτική της πολιτικής βίας είναι αυτοκριτική και μέρος της διαδικασίας αυτοπροσδιορισμού. Είναι ταυτότητα πολιτικής συνείδησης και πρέπει να τεκμηριώνεται είτε κάποιος/α συμφωνεί είτε την κατακρίνει. Εδώ η σιωπή δεν χωρά.

Από όπου και αν προέρχεται η πολιτική βία, είτε από το κράτος ως καταστολή ή πρόκληση είτε από ομάδες που συγκρούονται με αυτό ως απάντηση ή διεκδίκηση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ανθρώπινες απώλειες.

Είναι αυτές οι απώλειες που, αν όχι αυτόματα, μετέπειτα θα ευνοήσουν και θα ενδυναμώσουν το ίδιο το κράτος, όταν σε ρόλο προστάτη θα εγκλωβίσει τις μάζες στην καταστολή. Είναι τέτοιο το συμφέρον, που ο προστάτης αυτός από «θύμα» δεν θα αργήσει να γίνει θύτης, δημιουργώντας εστίες που το ίδιο θα κληθεί να σβήσει. Έτσι, ένα οπλισμένο χέρι, αν δεν είναι του κράτους, σίγουρα του το χαϊδεύει.

Στα κόκκινα ποτάμια από όπου πηγάζουν τα κράτη, τα πολιτικά συστήματα, τα ιδεολογήματα και οι ελευθερίες, πλέουν πτώματα που είτε κάποτε αποτέλεσαν εχθρό των άνωθεν είτε «παράπλευρες» απώλειες.

Η πολιτική βία είναι αυτή που σκεπάζει τις κάσες με αιματοβαμμένες σημαίες και σύμβολα. Η απελπισία και το άδικο δεν ωφελούν να οπλίζουν το χέρι, αλλά το σθένος και τη φωνή.

Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα ανθρώπων σε παγκόσμια κλίμακα που, ενώ δεν έπαιξαν με σφαίρες, έδωσαν πολλά περισσότερα στην ανθρωπότητα απ’ αυτά που περίμεναν ακόμη και οι ίδιοι. Πολλά περισσότερα από κάθε αιμοσταγή δολοφόνο που τρέφει αυταπάτες, νομίζοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο είτε θα κατευθύνει την κοινωνία είτε θα κόψει τα συρματοπλέγματα που την κρατούν δέσμια.

Ιούνιος 2010

Θοδωρής Ηλιόπουλος (Αθήνα, 1978). Ελεύθερος επαγγελματίας. Στις 18 Δεκεμβρίου του 2008 συνελήφθη από την αστυνομία επειδή κουβαλούσε ένα σακίδιο με προσωπικά αντικείμενα, του απαγγέλθηκε κατηγορία, χωρίς κανένα στοιχείο, για τρία κακουργήματα και δύο πλημμελήματα και κρατήθηκε προφυλακισμένος επί οχτώ μήνες. Αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2009 μετά από 49 ημέρες απεργίας πείνας και πολλές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Δείτε επίσης:
Πίσω Σελίδες: Θ. Ηλιόπουλος: «Πιο δυνατός και πιο τσαντισμένος…»
«Ο εφιάλτης του Θοδωρή Ηλιόπουλου πρέπει να τελειώσει»