Και ο πιο κακοπροαίρετος πολίτης θα περίμενε πως το 2019, πρώτο, με όποια προβλήματα, μεταμνημονιακό έτος, θα ήταν ένα έτος επανεκκίνησης του τόπου μας. Πολύ περισσότερο που είναι έτος με τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, η μία με σχεδόν πρωτόγνωρο εκλογικό σύστημα, και που μας δίνει τη δυνατότητα για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, να ορίσουμε μόνοι μας τις τύχες μας.

Όμως σε όποια εφημερίδα, τυπωμένη ή ηλεκτρονική, σε όποιο περιοδικό ή οπουδήποτε αλλού προσπαθήσει κανείς να αποκομίσει αξιόπιστες πληροφορίες για να κατασταλλάξει στο τι κάνει καλό και στο τι κάνει κακό στον τόπο, για να αποφασίσει να στηρίξει αυτά με τα οποία συμφωνεί ή να αποκυρήξει όσα διαφωνεί, θα πάθει παράκρουση.

Αυτά του προσφέρονται ως πληροφόρηση, που δυστυχώς είναι και η καθημερινή πραγματικότητα, είναι:

• οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, θα στηρίξει ή θα αποσύρει την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, και τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές ή θα προσπαθήσει να δημιουργήσει νέες συμμαχίες,
• η τακτική της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ σεχτικά με την πρόταση μομφής ή όχι και αν οι ΑΝΕΛ αποχωρίσουν από την Κυβέρνηση τότε αυτή πρέπει να πιέσει να προκηρυχθούν εκλογές, οι πρόσφυγες να μείνουν ή να φύγουν, ή αναθεώρηση να γίνει ή όχι και άλλα,
• το ΚΙΝΑΛ να κάνει ενδοσκόπηση και αυτοψυχανάλυση αν είναι ενιαίο και κεντροααριστερό,
• το ΠΟΤΑΜΙ  επίσης αν είναι ενιαίο ή έχει τόσους παραπόταμους όσους τα μέλη του,
• και όλα τα μικρά κομματα να ψάχνουν την «ουσία» της επανάστασης ή του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, αλλά όχι της ίδιας της ζωής,

Έχει κανείς την αίσθηση πως δεν ζει σε ενιαίο κράτος αλλά σε ένα κράτος κομμάτων-θυλάκων όπου ο κάθε θύλακας ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του, μόνο για τα προνόμιά και την καλοπέρασή του. Νιώθει πως δεν είναι πολίτης φίλαθλος, αλλά οπαδός, που πρέπει, ακόμη και με τη ζωή του, να στηρίξει την ομάδα που διάλεξε.

Μήπως όμως πρέπει να σκεφθεί πως η ζωή είναι δική του, πως το κράτος είναι και δικό του; Μήπως πρέπει να αντιληφθεί πως όλα τα κόμματα είναι εδώ, αλλά πάντα η Ελλάδα απουσιάζει.