Και το αν λέω τούτο ή το άλλο ή το παράλλο, πολύ λίγη σημασία έχει αλήθεια. Λέω θα πει επινοώ. Λάθος, πολύ σωστά λάθος. (Σ. Μπέκετ, Μολλόυ)

Άτιμο πράγμα η πολιτική. Μπλέκει τις επιθυμίες με τη γνώση, το φαντασιακό με την πραγματικότητα, το αφήγημα με την ιδεολογία. Και πορεύεσαι όπως πορεύεσαι, με τις παραδοχές και τις βεβαιότητές σου, μέχρι που γίνονται στραπάτσο κάποιο βράδυ. Το ζήσαμε, το χωνεύουμε, προχωράμε.

Δύο τα επίπεδα του στραπάτσου: ένα για την εκλογική και πολιτική ήττα ως τέτοια, αλλά ακόμη χειρότερα, σε δεύτερο επίπεδο, για το πόσο λάθος, πόσο τραγικά λάθος, ήταν η εικόνα που είχαμε για τη δύναμή μας. Επομένως και η εικόνα εαυτού.

Αφενός λοιπόν μία μεγάλη πολιτική ήττα της Αριστεράς (κι ας λένε…) που έχει να κάνει με μία σειρά λάθη, αστοχίες και κακές επιλογές. Από ζητήματα πολιτικής ταυτότητας και ερμηνείας του άλλου, μέχρι ζητήματα αυτοκριτικής κ.ο.κ. Λάθη που συνυπήρξαν με θέματα συγκυρίας, θέματα βαθύτερης πολιτικής αδυναμίας, με την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία της Δεξιάς στο ιδεολογικό επίπεδο τα τελευταία πολλά χρόνια -εδώ και παγκοσμίως.

Και αφετέρου, το στραπάτσο της ανύπαρκτης επαφής μας με την πραγματικότητα (κατ’ άλλους με τον «λαό» ή τον κόσμο). Το τι πιστεύαμε για την εκλογική δύναμή μας, τι περιμέναμε και ελπίζαμε, τι βεβαιότητες είχαμε. Εκεί ήταν όλα λάθος. Τα βλέπαμε όλα λάθος.

Στο αμιγώς πολιτικό μέρος υποθέτω θα λεχθούν τα πάντα μετά τις δεύτερες εκλογές και εκεί βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας…

Στην απώλεια όμως της πραγματικότητας τι να πρωτοπείς; Ότι δεν είχε κανείς καμία απολύτως αίσθηση αυτού που ερχόταν; Ότι στηριχτήκαμε στα αποτελέσματα των δεύτερων εκλογών του ’19, ενώ η «σωστή» εικόνα ήταν των ευρωεκλογών; Ότι άλλο η αισιοδοξία της βούλησης κι άλλο ο βολονταρισμός; Ότι κόμμα χωρίς φοιτητές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, κομματικές οργανώσεις και χωρίς λεφτά, συνιστά παράδοξο; Ένα κόμμα χωρίς κόμμα;

Ο άυλος Σύριζα υπέστη μία πολύ υλική ήττα.

Παραταύτα, πέρα από ναρκισσισμούς και πληγωμένους εγωισμούς, κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα διεθνώς, ο Σύριζα, ναι έστω και αυτός ο Σύριζα, φάνταζε ως πολυτέλεια μπροστά στην alt -right που επελαύνει. Ο δυνατός Σύριζα, ναι έστω και αυτός ο Σύριζα, ήταν όντως μία ανάσα στο πολιτικό πεδίο της Ευρώπης, όπου η συνήθης πλέον μάχη γίνεται μεταξύ παραδοσιακής δεξιάς και ακροδεξιάς. Αυτός είναι και ο λόγος, εν ολίγοις, που πρέπει να επιμείνουμε. Με τα λάθη μας και τα στραβά μας. Να αφήσουμε την ηδονή της αυτοκαταστροφής για μετά!

Πρόσφατα , πριν τις εκλογές, μιλώντας για τα γκάλοπ και την επιτυχία τους, θυμήθηκα το Γκραμσιανό «το μόνο που μπορούμε να προβλέψουμε είναι ο αγώνας». Αυτός μας μένει και ενόψει των εκλογών που έρχονται. Θα είμαστε και πάλι εκεί. Με τα λάθη μας και τις πληγές μας. Ξέρουμε κι αλλιώς;

ΥΓ σε όσους αισθάνονται δικαιωμένοι, αφιερώνεται η υπέροχη Δικαίωσις του Καρυωτάκη από την Ηδύλη της εφηβείας μας…

*Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών – Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.