Η πρόσφατη αποχώρηση τεσσάρων βουλευτών του Συνασπισμού και πλειάδας συνέδρων της λεγόμενης Ανανεωτικής πτέρυγας από το συνέδριο του κόμματος έχει πυροδοτήσει μια παραφιλολογία περί ενδεχόμενων συνεργασιών, συμπράξεων, ομοσπονδιακών σχημάτων κλπ. Καταρχήν οποιοσδήποτε θέλει να σέβεται το δικό του άρα και τους άλλους πολιτικούς χώρους οφείλει να παρακολουθεί με προσοχή τις όποιες κινήσεις στο εσωτερικό ενός άλλου κόμματος και να μην λειτουργεί κατά τρόπο που να εντείνει τις οποιεσδήποτε διαφωνίες ή διαμάχες.

Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει έχει τεθεί σε σαθρή βάση έτσι ώστε να προδιαγράφεται ή η αποτυχία του όποιου εγχειρήματος από τα γεννοφάσκια του ή η δημιουργία ενός θνησιγενούς, καιροσκοπικού σχηματισμού που θα περάσει στην πολιτική ιστορία της χώρας μας ως μια ακόμα ατελέσφορη προσπάθεια (βλέπε προδικτατορική ΕΔΑ, μεταδικτατορική Ενωμένη Αριστερά, ενιαίος Συνασπισμός του 1989, μετέπειτα Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ). Παράλληλα βεβιασμένες κι αγχωτικές κινήσεις τείνουν να θέσουν σε κίνδυνο μια βασική μας επιδίωξη – και θέλουμε να πιστεύουμε μιαν επιδίωξη ενός μεγαλύτερου των εκλογικών ποσοστών μας κομματιού της ελληνικής κοινωνίας – αυτή της ανάδειξης και κατοχύρωσης ενός αυτόνομου Πράσινου πόλου στον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας.

Οποιοσδήποτε επιζητεί τη συνεργασία με τους Οικολόγους Πράσινους καλό θα ‘ναι πρώτ’ απ’ όλα να μελετήσει τις βασικές, καταστατικές και άρα αδιαπραγμάτευτες αρχές μας. Η περιφερειακότητα στη λήψη αποφάσεων, η εναλλαγή στα κομματικά όργανα και στις εκλόγιμες θέσεις και οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες δεν μπορούν να τεθούν στην προκρούστεια κλίνη συμφωνιών κορυφής, λύσεων ‘πακέτο’, μοιράσματος μιας πίτας. Στους Οικολόγους Πράσινους άλλωστε έχουμε δεσμευτεί να σταθούμε απέναντι στην πολιτική ως επάγγελμα.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι αρχικά δεχτήκαμε την επίθεση από την Αριστερά ότι τάχα «είμαστε απόντες από τους αγώνες». Μετά δεχτήκαμε την ανοίκεια επίθεση από τους γνωστούς εθνικιστικούς κύκλους, αισθανόμενοι συχνότερα μόνοι μας σ’ έναν αγώνα όπου καλούμασταν να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Σήμερα συνεχίζουμε να βιώνουμε ένα πρωτοφανές εμπάργκο από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Κι όλα αυτά τη στιγμή που τουλάχιστον ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων και του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, έχει να επιδείξει ένα αξιοζήλευτο έργο που περνά απαρατήρητο μέσα στην κυρίαρχη εσωστρέφεια.

Στο πρόσφατο συνέδριό μας (Αθήνα, 12-13/6/2010) δηλώσαμε ότι στεκόμαστε απέναντι σ’ ένα σύστημα αξιών και σε ένα ιδιότυπο κοινωνικό συμβόλαιο που κυριάρχησε μετά το 1974. Σ’ αυτό το ‘αξιακό σύστημα’ ηθελημένα ή άθελά της συμμετείχε και η αριστερά. Ο μαξιμαλισμός, η δημιουργία μιας εργατικής νομενκλατούρας, η απουσία δημιουργικών προτάσεων και συναινέσεων – όταν αυτές ήταν απαραίτητες – ήταν κάποια από τα πεδία στα οποία η αριστερά έβαλε το λιθαράκι της. Η έμπρακτη ρήξη με τέτοιες πρακτικές είναι για μας εκ των ουκ άνευ, εάν δε θέλουμε να ευτελίσουμε όσα ευαγγελιζόμαστε.

Με βάση τις αρχές μας αλλά και τα παραπάνω θα ήμασταν ανακόλουθοι εάν άκριτα προκρίναμε μια συνεργασία μέσα σ’ ένα κλίμα επαφών κορυφής που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό και μάλλον θα ενταθεί το φθινόπωρο. Χωρίς αλαζονεία ή ‘μικρομεγαλισμό’ αλλά με κάθε ειλικρίνεια οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στους συμπολίτες μας ότι δε σκοπεύουμε να γίνουμε οι καταλύτες της σωτηρίας ενός σάπιου συστήματος ή της προώθησης για μια φορά ακόμα συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων στο όνομα αυτή τη φορά μιας αδιευκρίνιστης «πράσινης ανάπτυξης». Τα λάθη του παρελθόντος (πχ ιδιωτική τηλεόραση, ΟΤΕ κλπ το περίεργο 1989) πρέπει να διδάσκουν όλους μας.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε απέναντι στο πολιτικό σύστημα και στους εκφραστές του. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με κανέναν συμπολίτη μας ψηφοφόρο, οπαδό ή υπερασπιστή άλλων πολιτικών απόψεων και πεποιθήσεων. Οι ιστορικές καταβολές μας (πολιτικός φιλελευθερισμός, κοινωνική αριστερά, ελευθεριακός χώρος) μας ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας με πολίτες που αγωνιούν και αναζητούν μιαν ουσιαστικά εναλλακτική λύση. Η πολιτική οικολογία, την οποία πρεσβεύουμε, δεν αποκλείει καμιά συζήτηση και συνεργασία με συμπολίτες μας οι οποίοι ασφυκτιούν πολιτικά, αισθάνονται ότι βρίσκονται κοντά μας ή έλκονται από τις καταστατικές μας αρχές και δεσμεύσεις κι από το όραμα μιας κοινωνίας που ζει σε αρμονία με τον εαυτό της και το περιβάλλον, μιας κοινωνίας που αναζητά την ευημερία ξέχωρα από την ανάπτυξη, μια κοινωνία που αρνείται τη βία σε κάθε της έκφανση και την καταδικάζει χωρίς προσχήματα και προφάσεις.

Όλα αυτά, αν μη τι άλλο, αποτελούν τις ασφαλιστικές δικλείδες ώστε το κόμμα μας να μην εκμαυλιστεί και μετατραπεί σε ένα μηχανισμό στήριξης επαγγελματιών οικολόγων-σοφών ή ακόμα χειρότερα σε ένα ακόμα κακέκτυπο της αριστεράς.

* Ο Κώστας Λουκέρης είναι αναπληρωματικό μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων