Είναι αλήθεια ότι πάντα απεχθανόμουνα την βια, είτε σωματική είτε ψυχολογική, και κυρίως αυτήν την υπόκωφη βία που ελοχεύει σχεδόν νομετελειακά σε όλες τις σχολικές αυλές του κόσμου. Στις ίδιες αυτές σχολικές αυλές που πρωτοδοκιμάζονται όλες οι κοινωνικές δυναμικές, εκεί που χαλκεύονται φιλίες ζωής, έρωτες, μίση και πάθη σωρό. Εκεί που παίζονται τα πρώτα παιχνίδια εξουσίας, οι πρώτοι διαξιφισμοί και οι πρώτες αγριες διεκδικήσεις. Αλλά, είναι κι εκεί που ο «δυνατός» θα εξασκήσει βία πάνω στον αδύνατο, εκεί που ο διαφορετικός, ο πιο εναλλακτικός, αυτός που δεν χωράει στην αποδεκτή και στερεότυπη εικόνα θα γίνει στόχος κάποιων λίγων θρασύδειλων που πάντα κάνουν αισθητή την παρουσία τους άλλοτε ανοιχτά και προκλητικά και άλλοτε ύπουλα και μεθοδευμένα.

Η ενδοσχολική βία είναι ένα τρομερά περίπλοκο και πολυεπίπεδο θέμα. Εχει πολλά και απρόβλεπτα πλοκάμια και διακλαδώσεις που δεν είναι πάντα ορατές «δια γυμνού οφθαλμού». Είναι μια μορφή βίας που δεν είναι πάντοτε διακριτή, κυρίως γύρω από τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την πολύ αληθινή και επικίνδυνη βία από την σχετικά πιο αποδεκτή σκληράδα που χαρακτηρίζει το πρώτο αυτό πεδίο μάχης των παιδικών και εφηβικών χρόνων. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ όχι τόσο την ανοιχτή, τραμπούκικη και επιθετική σωματική βία – που είναι και σοβαρή και πραγματική και πρέπει να θεσμοθετηθεί η αντιμετώπισή της άμεσα και αποτελεσματικά –  αλλά την άλλη την επικίνδυνα αντεστραμμένη και ύπουλα εξασκημένη στις αποχρώσεις βία, που μπορεί να ξεκινάει μεν από τις σχολικές αυλές αλλά διοχετεύεται, επεξεργάζεται και μετενσαρκώνεται σε συμπεριφορές και μεθόδους δράσης στην ενήλικη ζωή – ιδιωτική αλλά και δημόσια.

Είναι γνωστή μέθοδος επιβολής της θέλησης του ενός πάνω στον άλλον αυτή η  έμμεση αλλά σαφής βία, μια μορφή χειραγώγησης μέσω εκφοβισμού, καθύβρισης, εκβιασμού. Με την απειλή της διαπόμπευσης, του εμπαιγμού, της κοινωνικής έκθεσης, με υπαινιγμούς, ψευτιές και σταδιακή περιθιοριοποίηση του «θύματος» του ο τραμπούκος προσπαθεί, και ενίοτε πετυχαίνει, το επιθυμητο αποτέλεσμα που θα τον κάνει να νιώσει όχι μόνο δυνατός αλλά και δικαιωμένος. Ο τηλεοπτικός καννιβαλισμός, μέσα από την άλλοτε χλιδάτη και άλλοτε περισπούδαστη χυδαιότητα του, δεν απέχει πολύ από την περιθοριοποίηση της χοντρής συμμαθήτριας ή τον εμπαιγμό του θηλυπρεπούς συμμαθητή, οι ρατσιστικές και μισαλλόδοξες εξαγγελίες των τηλεοπτικών παραθυρο-φιλοσόφων δεν διαφέρουν από τις αντίστοιχες συμπεριφορές του γαλουχημένου στο μίσος συμμαθητή ή του γονιού του- του «αγανακτισμένου εκείνου κατοίκου» του Αγ. Παντελεήμονα- και οι απειλές και ο εκφοβισμός που ορισμένα κυβερνητικά στελέχη εξαπολύουν καθημερινά και με κάθε ευκαιρία προς τον ελληνικό λαό  μια σπιθαμή δρόμος είναι από τις απειλές του γλοιώδους και θρασύδειλου συμμαθητή που πάντα έμοιαζε να ξεπετάγεται μέσα από τις σκιές.

Από την απλή «παρότρυνση» του τύπου «αν δεν γίνεις Ολυμπιακός δεν θα παίξεις ποτέ μπάλα μαζί μας» στο «αν δεν μου δώσεις την μίζα που σου ζητάω τότε συμφωνία για να αναλάβεις αυτό το δημόσιο έργο δεν υπάρχει» είναι μια δρασκελιά απόσταση. Μια δρασκελιά απόσταση για εκείνον που έτσι έχει μάθει να λειτουργεί και να υπάρχει, που έτσι έχει αναρριχηθεί και έχει επιβληθεί σε όλες του τις σχέσεις. Για εκείνον που κανείς δεν σταμάτησε, που κανείς δεν του αντιστάθηκε, που, αντίθετα μάλιστα, πολλές φορές τον στήριξε. Τον στήριξε ένα σαθρό  σύστημα που έχει ανάγκη τους αμετανόητους «σχολικούς» τραμπούκους κάθε κοπής για να κάνει τη δουλειά του.

Όπως και να το κάνουμε έχω μια ιδιαίτερη απέχθεια σε αυτήν την σχεδόν απροσδιόριστη μορφή βίας, σε αυτήν την χειραγώγηση που επιτελείται μεσα από τον εκφοβισμό και την αήθη αδιόρατη απειλή των ψευδο-διλημματων. Όταν λοιπόν ο δικός μας, ο κατά δικός μας, σχολικός «τραμπούκος» νούμερο ενα δηλώνει με μάτι που γυαλίζει απειλητικά οτι  «αν ο ελληνικός λαός δεν ψηφίσει ΕΛΙΑ ώστε να της δώσει ισχυρή εκλογική δύναμη πάει περίπατο η κυβερνητική σταθερότητα αλλά και αυτή η χώρα που θα πέσει στα χέρια άλλων…» και όταν ό έτερος εκ των συνεταίρων, σχολικός «τραμπούκος» νούμερο δύο, εκφοβίζει με ακροδεξιούς όρους για «λαθρομετανάστες» ή με αποκαλυπτικά σενάρια οικονομικής εξαθλίωσης αν ο ελληνικός λαός δεν δώσει καθαρή ισχυρή πλειοψηφία στη ΝΔ στις ευρω-εκλογές, εμένα με πιάνει το ανάποδο μου. Εκείνο το σχολικό μωρέ…Που θες να πιάσεις τον άλλον από τα μαλλιά και να τον πατήσεις κάτω….που θες να κάνεις όλα τα αντίθετα από αυτά που απαιτεί….που θες να τον στείλεις σπίτι του για να μην τολμήσει να σε υποτιμήσει ξανά…