Πολλοί Ευρωπαίοι και άλλοι πολιτικοί αναλυτές και φιλόσοφοι κύρους, έχουν κατά καιρούς σημειώσει ότι η εφαρμογή των ακραίων πολιτικών λιτότητας, όπου αυτά έχουν εφαρμοστεί, συνοδεύονται πάντα, ακόμα και με την επίφαση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με μέτρα και πολιτικές ακραίας αντιδημοκρατικής νοοτροπίας, με εκτροπές και αυταρχικές μεθόδους.

Στην Ελλάδα του μνημονίου αυτό το ζήσαμε πάρα πολύ έντονα, τόσο μάλιστα που πολλοί μεταξύ των οποίων και εγώ, να αναρωτηθούμε εύλογα, αν και κατά πόσο, σε καθεστώς βέβαια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όλα όσα συνέβησαν δεν μας παρέπεμπαν ευθέως σε άλλες εποχές της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας. Ένα κείμενο μου με τίτλο « ε’ δεν είναι χούντα… αλλά…» νομίζω ότι εξέφραζε απολύτως την ευθεία, σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής, συσχέτιση εκείνης της εποχής, με όλες τις διαφοροποιήσεις με το σήμερα.

Και πολύ περισσότερο αυτή η αναφορά θα μπορούσε να αποδειχθεί ακριβής αν αυτοί, δηλαδή η κυβέρνηση Σαμαρά- Μπαλτάκου- Βορίδη και λοιπών φασιστικών υπολειμμάτων αφήνονταν να εκφράσει, επάνω στο λαό, το είναι της, αυτό που είναι πραγματικά.

Πολλοί θεώρησαν υπερβολικές αυτές τις αναφορές, μη δίνοντας την πρέπουσα σημασία, στο βομβαρδισμό κάθε διαδηλωτή με τόνους χημικών, στην υποβάθμιση του κοινοβουλίου, στις αφόρητες πιέσεις σε δημόσιους λειτουργούς για να εξυπηρετήσουν, επί ποινή, τα συμφέροντα φίλων τους ιδιωτών (τελευταίο δείγμα η παρέμβαση Ταγάρα για τις σκουριές) και σε πολλά άλλα παραδείγματα.

Ήρθε όμως ένα μεγαλοστέλεχος της Νέας Νέας Δημοκρατίας, ο γνωστός Βορίδης, που ως ιδεολογικό του εργαλείο έχει το τσεκούρι, να επιβεβαιώσει με τον πιο καθαρό τρόπο τις παραπάνω εκτιμήσεις.

«Δεν θα αφήσουμε με κανένα τρόπο να κυβερνήσει η αριστερά στην Ελλάδα» εκστόμισε ο αδιόρθωτος συνεργάτης του Μιχαλολιάκου. Το αίμα, που λέει και ο λαός μας, νερό δεν γίνεται. Τι να εννοούσε άραγε ο ποιητής; Πως αλλιώς πέραν των τανκς μπορεί να καταλυθεί η λαϊκή κυριαρχία;, πως μπορεί να αγνοηθεί η λαϊκή θέληση όταν αυτή εκφράζεται καθολικά δια της ψήφου; Ας μας εξηγήσει τα ανεξήγητα.

Και η Νέα Νέα Δημοκρατία σιωπά. Όχι τυχαία, όχι αμήχανα, αλλά επειδή είναι ακριβώς στην ίδια αντίληψη περί δημοκρατίας, πολιτεύματος και κοινοβουλευτισμού. Σιωπά η λαλίστατη κατά τα άλλα δήθεν δημοσιογράφος κα Σπυράκη, όπως σιώπησε όταν πήρε στο μαξιλάρι της τις πληροφορίες για την διαφυγή εκατομμυρίων ευρώ την πρώτη περίοδο εφαρμογής του μνημονίου. Γιατί; Γιατί και αυτή εκπροσωπεί τις ίδιες απολυταρχικές αντιλήψεις, ως εκπρόσωπος του Μαξίμου και της ακροδεξιάς ομάδας που συναθροίζεται εκεί.

Γι αυτό ισχυρίζομαι πως η σαρωτική νίκη, που προβλέπω πως θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης του Γενάρη, δεν θα είναι μόνο μια νίκη όλων των καταδυναστευμένων, οικονομικά και κοινωνικά, δεν θα είναι μια νίκη της ελπίδας για ένα αξιοπρεπές αύριο μόνο, αλλά και μια νίκη για την προστασία, την περιφρούρηση και την ενδυνάμωση της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Καλή νίκη λοιπόν, για την ελπίδα, την δικαιοσύνη, την δουλειά, την ισότητα και την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

* Ο Ανδρέας Νεφελούδης είναι υποψήφιος Α’ ΑΘΗΝΑΣ του ΣΥΡΙΖΑ