Το 2019 ξεκίνησε στον ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο εγχείρημα της διεύρυνσης. Την Κεντρική Επιτροπή που είχαμε, και ήταν (νομίζω) 150 άτομα, την ονομάσαμε «Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης» και την πήγαμε περίπου στα 700.

Εντυπωσιακά πολλοί από τους ανθρώπους της διεύρυνσης εκείνης, προέρχονταν από τον αυτοδιοικητικό χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το ΠΑΣΟΚ στην κατάσταση που ήταν το 2019 λίγα πράγματα μπορούσε να τους προσφέρει. Έτσι, πολύ λογικά, προσέγγιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κρίνω άτομα και περιπτώσεις για να μην αδικήσω ανθρώπους, αλλά αρκετοί από αυτούς είχαν υπογράψει κείμενα για τις Πρέσπες που μας έβριζαν προδότες. Και κάποιοι έδιναν την εντύπωση ότι ΣΥΡΙΖΑ είχαν ψηφίσει πρώτη φορά το 2019 – αν είχαν ψηφίσει και τότε. Δεν πειράζει, δεν χαλάνε οι φιλίες για τα πολιτικά. Όπως έλεγαν και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από του βήματος, η συμφωνία με τις Πρέσπες δεν ήταν προϋπόθεση για να μπει κάποιος στη διεύρυνση. Τι ανάγκη έχει από πολιτικές αρχές η μεγάλη προοδευτική παράταξη;

Το σχέδιο είχε δοκιμαστεί ήδη πιλοτικά στις δημοτικές του 2019. Όπου υπήρχε αριστερό αυτοδιοικητικό σχήμα, θα το κάναμε στην άκρη και θα υποστηρίζαμε έναν πασοκογενή υποψήφιο δήμαρχο. Και έτσι θα κάναμε πράξη τη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων και θα δημιουργούσαμε πλειοψηφιες. Σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε συμφωνία ανταλλαγής, «σε στηρίζω στις δημοτικές με στηρίζεις στις βουλευτικές». Οπως και να είχε, από ότι θυμάμαι δεν πήγε τόσο καλά.

Και μεταξύ όλων των άλλων περιπτώσεων θυμάμαι ότι πήγαμε να το εφαρμόσουμε και σε βάρος του Σίμου Ρούσσου στο Χαλάνδρι. Αλλά παρά τις άνωθεν πιέσεις που ασκήθηκαν, δεν περπάτησε, ο Ρούσσος σάρωσε, οπότε περασμένα ξεχασμένα. Σάμπως μετά τις εκλογές συζητάμε ποτέ απολογιστικά;

Το σχέδιο επρόκειτο να δοκιμαστεί στην πλήρη του μορφή σε αυτές τις δημοτικές. Στην κατεύθυνση αυτή, οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, του ΣΥΡΙΖΑ των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, του πάρτε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σας, ειδοποιήθηκαν να μην κάνουν καμία κίνηση για τις δημοτικές εκλογές. Οι υποψηφιότητες θα έρχονταν από τα πάνω. Έτσι απλά. Δημοκρατία από τα κάτω, ο λόγος στη βάση κλπ.

Όμως μεσολάβησε η κατάρρευση στις εκλογές. Και ο αρχιτέκτων του σχεδίου βρέθηκε εκτός Βουλής. Και τα έβαλε με την τάση του. Και τα παράτησε και έφυγε. Χώρια που ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε φάση τρελλής εσωστρέφειας χωρίς να έχει τίποτα έτοιμο για τις αυτοδιοικητικές. Και το σχέδιο υλοποιήθηκε τσάτρα πάτρα. Μέχρι την τελευταία στιγμή τρέχαμε να βρούμε υποψήφιους.

Το θετικό είναι ότι από τη στιγμή που η δουλειά αφέθηκε στις οργανώσεις, υποστηρίξαμε γενικά, αξιοπρεπείς περιπτώσεις, είτε αριστερούς είτε πασοκογενείς, είτε κάτι άλλο. Αλλού επιλέξαμε να μην υποστηρίξουμε τίποτα. Τίμιο. Αν είχε υλοποιηθεί το σχέδιο «θα σας έρθουν οι υποψηφιότητες από πάνω» δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι τι θα είχαμε βρεθεί να υποστηρίζουμε.

Να θυμόμαστε γενικά ότι για να πηγαίνουμε καλά στην αυτοδιοίκηση χρειάζεται να έχουμε σχήματα με συνεχή παρουσία και αναγνωρισιμότητα. Και χρειαζόμαστε και λιγότερο παραγοντισμό.

Θεωρώ επίσης ότι τα σοβαρά κόμματα, μετά από κάθε εκλογές, κάνουν μια διεξοδική έκθεση με ανάλυση των αποτελεσμάτων και την κουβεντιάζουν. Ας το δοκιμάσουμε κι εμείς, δεν κάνει κακό.

Τέλος, δυσκολευτήκαμε πολύ και υποψήφιους να βρούμε, και εκλογικούς αντιπροσώπους. Τα τμήματα έβραζαν από ανυπότακτες  λαϊκές συσπειρώσεις αλλά εμείς δεν υπήρχαμε πουθενά. Με 140.000 ανθρώπους στις εσωτερικές εκλογές πριν 15 μέρες, κάπως πρέπει να αξιολογηθεί αυτό.

*Το κείμενο είναι από ανάρτηση του Άγγελου Τσέκερη στην προσωπική του σελίδα στο Facebook