Η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην πόλη μας. Η μόνη ανάσα αισθητικής και ελεύθερου χώρου. Εκεί με πάνε τα βήματά μου σαν μαγνήτης, για να διασχίσω τις καθημερινές αποστάσεις.

Το καλοκαίρι η παραλία γεμίζει ζωή και ανθρώπους και τότε για κάποιο λόγο αποσύρομαι και επιλέγω την δροσιά κάτω από τα δέντρα στο ύψος του Ξαρχάκου. Χαζεύω την θάλασσα και τις Ομπρέλες από το απέναντι πεζοδρόμιο και σταματάω για λίγα λεπτά κάτω από την μεγάλη μουριά, εκεί στο παλιό μου σχολείο.

Καλοκαίριασε και το πεζοδρόμιο γεμίζει μούρα και περιστέρια που τσιμπολογάνε λαίμαργα. Είναι εκείνα τα λίγα λεπτά που δεν με νοιάζει αν φοράω τις καλές μου γόβες και αν θα λερωθούν. Σαν παιδί που αδιαφορεί για τα καινούργια του παπούτσια και βουτάει στην λάσπη. Στιγμιαία παιχνιδίσματα ενός ενήλικα, που πατάει πάνω στους ώριμους καρπούς, ανάμεσα στα περιστέρια. Μικρές αναλαμπές πολύτιμης απλότητας μέσα σε μια πολύπλοκη καθημερινότητα.

Και λίγα βήματα μετά, το μικρό παρκάκι. Ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα πάρκα αυτής της πόλης, χωρίς παιδιά. Δυο, τρεις άστεγοι  οι μόνες ανθρώπινες παρουσίες. Εκείνα τα παγκάκια, που ήταν τα σκηνικά του εφηβικού μας έρωτα, με τα χρόνια έγιναν σπίτι για ανθρώπους δίχως μοίρα. Εκεί που ζητούσαμε από την μοίρα μας τα παραμύθια, μια άλλη μοίρα εγκατέλειψε ανθρώπινες ψυχές και αδυναμίες.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικούς τους κώδικες και κωδικούς. Ένας κόσμος σχεδόν απροσπέλαστος. Όσο και να προσπαθήσεις, ο μόνος ρόλος που μπορείς να διεκδικήσεις είναι αυτός του παρατηρητή. Και παρατηρώ, προσπαθώντας να ανακαλύψω αυτήν την παράλληλη πραγματικότητα.

Μιλάνε σπάνια μεταξύ τους. Δεν ενοχλούν ο ένας τον άλλον. Μόνο λίγα λεπτά κουβέντας συνήθως για να προσφέρουν κάτι στον γείτονα και μετά απόσυρση σε αυτά τα αυτοσχέδια σπίτια, που έχουν σανίδι για κρεβάτι και ουρανό για οροφή. Διαρκώς εκτεθειμένοι και ευάλωτοι στις αλλαγές του καιρού και  στα βλέμματα των περαστικών.

Ένας τέτοιος άνθρωπος με συγκλόνισε πριν ένα χρόνο. Έψαχνε στα σκουπίδια και θεώρησα ότι αν του έδινα χρήματα, θα μπορούσε να πάρει κάτι να φάει. ” Αυτά είναι για εσάς” είπα δειλά και έμεινα με το χαρτονόμισμα να αιωρείται στον αέρα, την αμηχανία μου να με προσγειώνει απότομα και την φωνή του να απαντάει. ” Δεν θέλω λεφτά, αν έχεις ένα τσιγάρο”. Επέστρεψα με ένα πακέτο τσιγάρα. ” Ένα θέλω”. Πήρε ένα και μου επέστρεψε το πακέτο. “Να ‘σαι καλά” είπε και απομακρύνθηκε. Όμως δεν ήμουν καθόλου καλά. Είχα κάνει ό,τι νόμιζα πως είναι μια καλή πράξη και τελικά ένιωσα πως είχα θίξει την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου.

Με τις πρώτες ζεστές μέρες τον ξαναείδα στο παρκάκι και χάρηκα γιατί ζει και είναι ακόμη στην γειτονιά. Οι ζωές μας κύλησαν και οι φιγούρες μας ξανασυναντήθηκαν. Τα πρωϊνά κάθεται σε ένα παγκάκι στην οδό Βας. ‘Ολγας, μπροστά από τον φούρνο της γειτονιάς. Πάντα στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα. Λες και ζει σε ένα αυτοσχέδιο ξενοδοχείο και σε μια αυτοσχέδια αίθουσα πρωϊνού. Σαν να ξανασυναντούσα έναν παλιό φίλο για έναν γρήγορο καφέ κάθισα δίπλα του με ένα κουτί τυροπιτάκια. ” Καλημέρα, αυτά είναι για εσάς. Και όποτε θέλετε να πείτε στα κορίτσια να σας κάνουν καφέ. Είναι κερασμένος από μένα”. Δεν άγγιξε το κουτί. ” Δεν θέλω καφέ. Αν έχεις ένα τσιγάρο. Καφέ δεν θα πάρω”. Το ίδιο σκηνικό με το πακέτο και το ένα τσιγάρο. Χωρίς άλλα λόγια. Η επικοινωνιακή μου ικανότητα ακυρώθηκε. Η διάθεση να κάνω κάτι καλό για αυτόν , ίσως για να νιώσω καλύτερα εγώ, αποδείχτηκε άκαιρη.

Ο γείτονάς μου είναι αξιοπρεπής και αυτάρκης. Με προφανή την αδυναμία μου να κατανοήσω το σύμπαν του, πήγα να μπαλώσω τις τύψεις μου με ευρώ και τυρόπιτες και πακέτα από τσιγάρα. Με ειλικρινή διάθεση να τον βοηθήσω, δεν κατανόησα τον κόσμο του και πήγα να του επιβάλλω τον δικό μου.

Για αυτόν είναι αρκετό “μόνο ένα” και εγώ πήγα να τον φορτώσω με “πολλά”. Το δικό του
“μόνο ένα” ρούχο, παγκάκι , τσιγάρο του είναι αρκετά και το δικό μου “πολλά” παραβίαζε τα όριά του. Μου έδωσε “μόνο ένα” σπουδαίο μάθημα: από μένα θέλει ένα τσιγάρο. Χωρίς καλημέρες, καλησπέρες και φιοριτούρες. Και εγώ θέλω όταν καλοκαιριάζει να τον βλέπω στο παγκάκι του και να ξέρω πως ζει και ότι πέρασε αυτός  ο χειμώνας και για τους δύο μας.

Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι με τα πολλά χρήματα κάνουν τα πιο γελοία παζάρια, νιώθω ευγνωμοσύνη για τον δικό μου γείτονα, που είναι εκεί κάθε πρωί να μου θυμίζει με το παράξενο βλέμμα του, ότι η μεγαλύτερη δύναμη ενός ανθρώπου είναι να μπορεί να θέλει “ΜΟΝΟ ΕΝΑ”….