Δεν είναι για μένα αυτό το πόστ. Αν και είμαι ημι-άνεργη (εργάζομαι περιστασιακά) και μόλις ξεπέρασα  τα 29 μου, γεγονός που σε άλλες εποχές θα με καθιστούσε ενεργότατο μέλος της κοινωνίας. Τώρα απλά με κάνει να είμαι στην κατηγορία των 29+, που σημαίνει ότι με αποκλείει απο συμμετοχή σε προγράμματα-λαδάκι στην πληγή της ανεργίας.

Ads

Το πόστ αφορά τον σύντροφό μου. Τον άνθρωπο που θαυμάζω όσο τίποτε. ΄Ανεργος εδώ και σχεδόν 4 χρόνια, ένας από τα θύματα του ΠΔ Παυλόπουλου, γι’αυτον η κρίση άρχισε πριν από πολλούς.Εργαζόμενος για μια δεκαετία στο Υπουργείο Πολιτισμού, στα 35 του απολύθηκε. ΄Ανεργος.

Έμαθε τέχνες που δεν ήξερε, εργάστηκε μαύρα, ανέστειλε τα όνειρά του. Τον απέρριψαν άνθρωποι, γιατί κάποτε η ανεργία ήταν ταμπού. Και τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά,  εξακολουθεί να χαμογελά, να ελπίζει, να παλεύει να ορθοποδήσει.

Αν και συχνά αντιμετωπίζει τον ρατσισμό των -λιγοστών-εργαζόμενων,αν και ενίοτε δεν μπορεί να πληρώσει πολλές φορές ουτε τα τσιγάρα του, παρόλα αυτά το θανατηφόρο του χιούμορ δεν τον έχει εγκαταλείψει. Οι ελπίδες για δουλειά στον τομέα του έχουν κάνει φτερά εδώ και χρόνια, αλλά παλεύει να κάνει το διαφορετικό.

Το ποστ ειναι για να δείξω το πώς είναι να ζεις με έναν άνεργο, πώς είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου αβοήθητο και άφραγκο, σε μια κοινωνία που σε αναγκάζει να πληρώσεις ακόμη και την άμμο και τον αέρα.

Είναι γιατί ακόμη και σ’ αυτή την κοινωνία υπάρχει ελπίδα. Γιατί μπορεί οι αυτοκτονίες να θερίζουν,αλλά υπάρχουν και οι συνεταιρισμοί που ξεφυτρώνουν,οι υπέροχες ιδέες που αποδίδουν. Υπάρχει και το χαμόγελο.

Στεφανία
 

Από το αφιέρωμα: το ημερόλγιο ενός άνεργου το οποίο συμπαρουσιάζει το tvxs.gr. Στο ημερολόγιο μπορεί ο καθένας να δημοσιεύσει την δική του βιωματική ιστορία.