* Τα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου είναι από συνεντεύξεις του στον Τύπο. (Διαβάστε Επίσης: Όταν η νέα δεξιά δεν σέβεται ούτε τους νεκρούς)

Χωμενίδης: Και ξαφνικά βρεθήκαμε να τραγουδάμε για το καραντί που θα μάς μπατάρει, για τον πυρετό στους τροπικούς και για του Ρίο τη μαλαφράντζα… Η συγκυρία ήταν απολύτως ευνοϊκή για κάτι τέτοιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Ιστορία μας γύριζε σελίδα. Μπαίναμε στην ΕΟΚ (πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), ξεφεύγαμε -οριστικά έμοιαζε- από τη φτώχεια και την υπανάπτυξη. Η πατρίδα δεν θα έδιωχνε πλέον τα παιδιά της στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές, δεν θα τους έβγαζε φυλλάδιο για να μπαρκάρουν και να στέλνουν εμβάσματα, με τα οποία θα ζούσε η οικογένεια στο νησί

Μικρούτσικος: Ο Καββαδίας απευθύνεται σε εσάς και στους νέους κάθε γενιάς για να τους πει: «Ρε σεις, λυπηθείτε αυτούς που δεν ονειρεύονται… αν αξίζει τον κόπο που ήρθατε σ’ αυτό τον πλανήτη, είναι για να ξεπεράσετε τις δυνατότητές σας…Και αυτό είναι που καταλαβαίνουν οι δεκαεξάρηδες σήμερα και μου έρχονται με τατουάζ το Λύχνο του Αλαδδίνου: «Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ»! Αυτή είναι η ουσία.

Χωμενίδης: Όσο απομακρύνονταν οι Έλληνες από τον γενάρχη τους Οδυσσέα, «τον άντρα τον πολύτροπο», και βούλιαζαν στην τρυφηλή ζωή των διορισμών και των επιδοτήσεων, τόσο μεράκλωναν με τον «Σταυρό του Νότου»

Μικρούτσικος: Χίλια τα πλάνα σου, τα χρώματα κι οι τόποι / Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά και Πηνελόπη / μια χαραμάδα άνοιξέ μου να περάσω/ μ’ ένα σου τρικ να ψωνιστώ και να ξεχάσω

Χωμενίδης:  Οι σχολές του εμπορικού ναυτικού άδειαζαν από σπουδαστές – «πού να θαλασσοπνίγεται το παιδί; ο βουλευτής μας θα τον βολέψει σε γραφείο με σφραγίδες!». Στις μουσικές όμως σκηνές οι θαμώνες τρέκλιζαν (βοηθούσε και το αλκοόλ) λες κι είχαν μόλις δέσει το καράβι τους. Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο.

Μικρούτσικος: Αυτό που δεν άλλαξε σ’ εμένα από τότε που ήμουν παιδί μέχρι σήμερα είναι η έννοια της Αριστεράς ως εξής: Εγώ, ως αριστερός, θέλω όλα τα παιδιά που γεννιούνται να έχουν το ίδιο σημείο εκκίνησης, αλλά από κει και πέρα, ποιο θα εξελιχθεί καλά και ποιο καλύτερα είναι άλλης τάξεως συζήτηση. Όσο για τα υπόλοιπα, ακούστε κάτι, σε κάθε περίοδο υπήρχαν τρεις κατηγορίες διανοουμένων. Οι οργανικοί διανοούμενοι, οι οποίοι θέλουν να υπάρχει το σύστημα και βοηθούν στη διαιώνισή του. Οι άλλοι, που κουράστηκαν και αποχώρησαν από τα κοινά και τον δημόσιο λόγο. Δεν είμαι σαν κι αυτούς, αλλά τους σέβομαι! Και υπάρχουν και οι διανοούμενοι που αντιστέκονται.

Χωμενίδης: Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας.

Μικρούτσικος: Ποιος ευθύνεται για την χρεοκοπία και την κρίση; Πάμε ένα βήμα πίσω, από πού προέρχεται αυτή η ιστορία; Προέρχεται από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα είναι στα τελευταία του και γίνεται όλο και πιο βάρβαρος καθώς ψυχορραγεί. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση μέχρι τα τέλη του 2013, ογδόντα οκτώ βασικοί μέτοχοι ή ιδιοκτήτες πολυεθνικών εταιρειών, έχουν όσα χρήματα έχουν τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Αυτό είναι η πηγή του κακού! Όποιος πολιτικά είτε στηρίζει είτε ανέχεται αυτή την κατάσταση είναι σε αδιέξοδο!

Χωμενίδης: Μπαίνοντας στο 2020, ευελπιστούμε ότι χάρη στην κρίση οι Έλληνες έχουν απαλλαγεί, σε ένα σημαντικό βαθμό, από τις αυταπάτες τους. Δεν αναζητούν πλέον επαναστάσεις στα όνειρά τους. Δεν πλαισιώνουν κάθε σημαίας τις ιστούς σαν ιδεώδεις -νωθροί στο μυαλό- υποτακτικοί.

Μικρούτσικος: Πάντα θα μας καλεί η ουτοπία, πάντα θα μας προσκαλεί ο ποιητής να χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία, να δοκιμάσουμε το αδύνατο. Αυτή είναι η ουσία. Ζούσαμε μια πλαστή ευμάρεια δεκαπέντε χρόνια με μια μετατόπιση αξιών, με προεξάχουσες τις ιδιωτικές τηλεοράσεις που εξέπεμπαν και εξακολουθούν να εκπέμπουν ευτελή πράγματα. Για πολλά χρόνια το κυρίαρχο life style μας έλεγε πως ο Έλληνας είναι αυτός που έχει: Μια μοντέλα ως φιλενάδα, ένα κάμπριο αυτοκίνητο, διακοπές στην Μύκονο, οι μόνες αξίες ο πλούτος και η προβολή. Αυτά δεν μας έλεγαν όλοι, Κωστόπουλοι, nitro, Ρουβάδες και το life style των media. Εγώ αυτό το σύστημα το έφτυσα κατάμουτρα τότε που ήταν κυρίαρχο όχι τώρα. Μια ολόκληρη κοινωνία για πολλά χρόνια έζησε για το περιττό ενώ το ζήτημα είναι να ζούμε την ζωή μας για το ουσιαστικό.

Χωμενίδης: Τα τραγούδια του μένει να βρουν την αληθινή τους σημασία, το γνήσιο νόημά τους. Να λειτουργούν στο εξής όχι σαν παρηγοριές και σαν φαντασιώσεις. Αλλά ως εγερτήρια».

Μικρούτσικος: Καθήκον της τέχνης είναι να επιμένει έστω μειοψηφικά στα πολύ σημαντικά πράγματα. Εγώ δεν αποδέχομαι ακριβώς τον όρο στρατευμένη τέχνη, γιατί στρατεύεσαι σε κάτι που δεν είσαι. Εγώ ήμουνα πάντοτε υπέρ της δίκαιης κοινωνίας. Δεν κάνω τίποτα περισσότερο από το να γράφω για ό,τι με «καίει» βαθιά: από τον έρωτα μια γυναίκας μέχρι την κοινωνική αδικία. Ονειρεύομαι  να δω κάποτε «τον ψαρά να γράφει ποίηση και τον ποιητή να ψαρεύει»… Εάν σε καίει αυτό που υφίστασαι ως μέλος της κοινωνίας σήμερα, αν σε καίει για παράδειγμα, ότι αύριο το πρωί 200.000 παιδιά στο λεκανοπέδιο δεν θα έχουν γάλα, μπορεί για αυτό το πράγμα να γράψεις. Και ξανά λέω. Παρότι πορεύομαι με την πλάτη στον τοίχο, είμαι ένας απόλυτα ευτυχισμένος άνθρωπος. Κυνηγήστε την ουτοπία, όπως σας διαβεβαιώνω το έκανα εγώ και θα συνεχίσω, μέχρι τέλους.