Η διαδικασία εκλογής Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει, με μια συζήτηση για ζητήματα ταυτότητας, ηθικής και συμπεριφοράς, αντί να ανοίγεται σε ζητήματα πολιτικής, οργάνωσης της πάλης και ιδεολογίας. Πρόκειται για την καθήλωση στην οποία καταδίκασε το κόμμα το 2019 η απόφαση για διεύρυνση, κόντρα στον αναγκαίο από τότε μετασχηματισμό σε μαζικό κόμμα εξουσίας.

Η μια πλευρά παρουσιάζεται εσωστρεφής, κοιτάζει προς τα μέλη του κόμματος και αναφέρεται στην ιστορία του χώρου και η άλλη της απαντά καταφατικά μεν, εξωστρεφώς, αλλά πολλές φορές άστοχα. Η κακοφωνία που παρακολουθούμε έγκειται στο γεγονός ότι απευθύνονται σε διαφορετικά ακροατήρια. Από τη μια πλευρά, ασκείται η επιρροή των παραδοσιακών στελεχών (ιερατείο, ιδιοκτήτες, γραφειοκρατία, μηχανισμός σύμφωνα με την άλλη πλευρά) και από την άλλη η δύναμη εκείνων που χτίζουν πολιτική παρέμβαση με συμβολικές αναπαραστάσεις στο παρόν, χωρίς να αναλαμβάνουν δεσμεύσεις απέναντι στο φορέα (φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, πολιτικά αστοιχείωτοι, σύμφωνα με την άλλη πλευρά).

Ολα αυτά γίνονται στον απόηχο του πρώτου κύματος, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Η Έφη Αχτσιόγλου διατηρεί χαμηλό προφίλ και χτίζει χαρακτήρα και αφήγημα με εσωτερική συνοχή, όμως δε γοητεύει ευρύτερα ακροατήρια. Το αφήγημα της δε γίνεται απαραίτητα ευκρινές και κατανοητό από την κοινωνία (κατάλαβε κανείς τι σημαίνει κόμμα των δομών;). Ο Στέφανος Κσσσελάκης από την άλλη πλευρά αξιοποιεί όλο το επικοινωνιακό οπλοστάσιο, την αμεσότητα και τη γοητεία, με υπερ-επένδυση στα συμβολικά στοιχεία του χαρακτήρα που οικοδομεί, αλλά με ένα φιλελεύθερο πολιτικό αφήγημα και ασαφείς επιδιώξεις (τι άλλο ειναι το ελληνικό όνειρο;).

Αυτή όμως είναι και η προσφορά του. Ενόψει της Κυριακής, δεν έχει τόση σημασία αν είναι αριστερός υποψήφιος, αλλά ο Κασσελάκης θέτει το ερώτημα τι είναι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Και εξ αντανακλάσεως τι είναι φιλελεύθερο στη Νέα Δημοκρατία. Πίσω από κάθε καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε μια στρατηγική που προσπαθούσε να μεταφράσει την πολιτική του κόμματος στο πεδίο της επικοινωνίας και αυτή είναι μια ειδοποιός διαφορά με όσα γίνονται σήμερα. Μια ματιά στις καμπάνιες του 2014-2015 (Ευρωεκλογές, διπλές Εθνικές εκλογές) αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Σήμερα τα διαφορετικά πολιτικά σχέδια που συγκρούονται, αντηχούν τη διελκυστίνδα στην οποία μπήκε το κόμμα μετά το 2019, αλλά δεν παρουσιάζουν καμια στρατηγική υπέρβασης της.

Είναι καιρός να σταματήσει η υπέρ-επένδυση της πολιτικής με συμβολισμούς. Αν διαφωνούσα μια φορά με αυτή τη (διαδεδομένη από όλες τις πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ) τακτική κατά το παρελθόν, όταν την είδα να εκφράζεται στη Μακρόνησο λυπηθηκα ιδιαίτερα. Μηνύματα επικοινωνίας ξεκομμένα από την ιστορία είναι εξ ορισμού συντηρητικά, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις. Η συγνώμη του Ε. Τσακαλώτου απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η απάντηση στις διαφημιστικές τεχνικές δεν μπορεί να είναι ούτε ιδιοκτησιακή πάνω στη μνήμη της αριστεράς, ούτε να διατυπώνει μια γενικής φύσεως καταγγελία με αναλυτικά σχήματα τηε δεκετίΑςτου 80 (μεταδημοκρατία, τηλεοπτικοποίηση κοκ) αλλά μια ενημερωμένη πολιτικά και θεωρητικά στρατηγική που θέτει τα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, τις νέες και τους νέους, μιλάει στα κοινωνικά υποκείμενα (και ακροατήρια) που θέλει η αριστερά να εκφράσει σήμερα.

Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος ή σε κάποιο σχήμα συνεργασίας θα κληθεί να αναλάβει τις τύχες της χώρας ξανά. Αντί να πέσει στο γκρεμό έχοντας κατοχυρώσει το δικαίωμα να τραγουδάει bella ciao, είναι προτιμότερο να ετοιμάσει τα πολιτικά σχέδια που χρειάζονται, να χτίσει τις απαραίτητες συμμαχίες και να καταστρώσει τις στρατηγικές που θα φέρουν πράγματι αλλαγή παραδείγματος, καθώς είναι σαφές ότι δε θα ανοιχτεί κανένας δρόμος απλώς προχωρώντας.

Με άλλα λόγια να ολοκληρώσει τον μετασχηματισμό του σε ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα εξουσίας με τα δικά του θεωρητικά εργαλεία αντί να σύρεται στον κυβερνητισμό. Μπορεί να το κάνει;