Ο καλλιτέχνης σε καλεί στον χώρο του. Έχει ετοιμαστεί από καιρό, έρχεται με μια βαλίτσα τραγούδια, στιχάκια, με όλον τον πλούτο που έχει μαζέψει πόντο πόντο στις πλάτες του.

Αρχίζει να σου λέει τις ιστορίες του.

Κοιτάει τα μάτια σου, θέλει να περάσει μέσα. Έτσι έχει μάθει να ονειρεύεται. Την ώρα της παράστασής του, έχει τον πρώτο λόγο και τον τελευταίο. Έχει το δικαίωμα να αποσυντονίζεται.

Ξεκινάει να σου πει μια ιστορία και βλέπει ένα τεράστιο «ΒΙΑΣΤΗΣ» μπροστά του. Και σφίγγεται το στομάχι του..

Γιατί ένα σάπιο σύστημα και ένας βιαστής να συνεχίζουν να βιάζουν τη στιγμή αυτή την μαγική;

Πριν και μετά μπορεί όποιος θέλει να παρέμβει. Αν όμως ο καλλιτέχνης θέλει μόνο μάτια ανοιχτά και φωτεινά για να επικοινωνήσει το μέσα του, οφείλει να το ζητήσει.

Είπε σαφώς πως συμφωνεί, πως είναι με το μέρος μας, αλλά τώρα είναι η ώρα της αφήγησης. Γιατί αν ακούσεις προσεκτικά τον κάθε στίχο, έχει απαντήσει σε όλα αυτά χρόνια πριν, και σου απλώνει το χέρι να πιαστείς απ’ τη βάρκα του.

Δεν είναι λιγότερο ευαίσθητος ή βολεμένος ή πιο μεσοαστός από σένα.

Είναι καλλιτέχνης.

Είνα απόλυτος.

Είναι παραμυθάς και ποιητής.

Είναι ο φίλος που θα πας κλαίγοντας και χτυπιώντας για μια καψούρα σου και αυτός δεν ρωτάει τι και πώς, σε κερνάει νερό και λουκουμάκι και σου λέει ιστορίες.

Όσο και να φωνάζεις για την αδικία που ζεις (και πολύ καλά κάνεις) αυτός κοιτά μόνο τη φλόγα στα μάτια σου και στην κάνει τραγούδι.

Γι’ αυτό τον αγάπησες. Για το «καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα» και το «όλοι οι καριόληδες μια εταιρία».

Ο Σωκράτης Μάλαμας έχει προηγηθεί της διαμαρτυρίας σου χρόνια πριν, έχει περιγράψει την ψευδοκουλτούρα που ζούμε με άπειρους τρόπους πριν καν την αφουγκραστείς.

Δεν είναι βόλεμα το αίτημά του. Είναι «ναι, μαζί σας, αλλά πάμε τώρα ν’ αλλάξουμε τον κόσμο ξεκινώντας απ’ τα μέσα μας».

Πηγή: Facebook