Το πιο κωμικό τη βδομάδα που πέρασε ήταν η ανταλλαγή πυροβολισμών ανάμεσα στη διεύθυνση της ΑΥΓΗΣ και τον Παύλο Πολάκη για τη γνωστή υπόθεση των … χταποδιών· το πιο τραγικό η αποκάλυψη ότι τα ονόματα του Λοβέρδου και του Πατούλη χάθηκαν (κυριολεκτικά) στη  μετάφραση ενός εγγράφου του FBI, που αφορά τη διαβόητη υπόθεση Novartis.

Ανάμεσα όμως στα κωμικά και τα τραγικά υπάρχουν και τα «συνηθισμένα». Αυτά περνάνε συχνά κάτω απ’ το ραντάρ και ροκανίζουν το κλαδί που καθόμαστε χωρίς κανείς να τους δίνει σημασία. Να ένα παράδειγμα:

Διαβάζω στην εκπαιδευτική ιστοσελίδα esos ότι μεγάλος αναβρασμός ξέσπασε στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μετά την απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου να μετακινηθεί ο προϊστάμενος της Φοιτητικής Εστίας  Γιώργος Αθανασόπουλος στην Τεχνική Υπηρεσία.

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, μετά την επιστολή -δημόσια καταγγελία που έλαβε από τον κ. Αθανασόπουλο με την ιδιότητα  του Γραμματέα ΝΕ ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Αχαΐας, τα βρόντηξε από μέλος του του ΠΑΣΟΚ.

«Λυπάμαι ειλικρινά που ο κ. Αθανασόπουλος χρησιμοποιεί τη κομματική του θέση. Απέστειλα δε επιστολή στο Τομέα Παιδείας (σσ. του ΠΑΣΟΚ) ότι μετά από αυτό και τη σιωπή (του) οι δρόμοι μας χωρίζουν», δήλωσε στο esos. Και πρόσθεσε:

«Ο κ. Αθανασόπουλος υπηρετούσε επί 37 χρόνια  στη Φοιτητική Εστία.Υπηρεσιακοί λόγοι και οι αυξημένες ανάγκες του Πανεπιστημίου Πατρών, καθώς είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, οδήγησαν  στη μετακίνησή του στην Τεχνική Υπηρεσία του Πανεπιστημίου, σε αντίστοιχη θέση με τον ίδιο μισθό. Επομένως δεν υπήρξε κάτι το βλαπτικό στο πρόσωπό του».

Από την πλευρά του, ο κ. Αθανασόπουλος χαρακτηρίζει παράνομη τη μετακίνησή του, ενώ παράλληλα μας πληροφορεί τα εξής:

►Πρώτον, ότι βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση, στη λήξη της τετράχρονης θητείας του ως Γραμματέας Αχαΐας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, να καταγγείλει δημόσια τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστο Μπούρα για αναίτια και παράνομη προσωπική  υπηρεσιακή δίωξη εναντίον του, από τη θέση του προϊσταμένου της Φοιτητικής Εστίας, χωρίς κανέναν απολύτως υπηρεσιακό λόγο ή αιτία, χωρίς καμία αφορμή, με αυταρχικό και πρωτόγνωρο για την ιστορία του Πανεπιστημίου τρόπο.  

►Δεύτερον, ότι θα απευθυνθεί στην αρμόδια πειθαρχική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ (ΕΔΕΚΑΠ) με το ερώτημα της διαγραφής από το κόμμα τόσο του Πρύτανη κ. Χρήστου Μπούρα όσο και του Αντιπρύτανη κ. Παναγιώτη Δημόπουλου, που υπερψήφισε την πρόταση του κ. Μπούρα για τη δίωξή του, αφού οι μέθοδοι και οι πρακτικές των δύο αυτών μελών προσβάλλουν τη φυσιογνωμία του κόμματος   και είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες του.

►Και τρίτον, ότι ζητεί συγνώμη από όλους όσους προέτρεψε να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα του κ. Χρ. Μπούρα για τη θέση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου, αφού είχε παντελή άγνοια των πρακτικών του και των μεθόδων (που χρησιμοποιεί) εναντίον των εργαζομένων, όπως επανειλημμένα έχει καταγγείλει και ο σύλλογός τους.

Αυτά τα ωραία, που αποδεικνύουν περίτρανα ότι το Πανεπιστήμιο βρίσκεται στις συμπληγάδες του παραγοντισμού και των εξω-θεσμικών παρεμβάσεων, ανεξάρτητα αν πρόκειται για κόμματα, δημάρχους ή επιχειρηματικά συμφέροντα.

Προφανώς, αυτό το «δούναι και λαβείν» δεν είναι σημερινό. Πρώτα απ’ όλα, τα πολιτικά κόμματα που δημιουργήθηκαν στη μεταπολίτευση (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του ΚΚΕεσ) δεν σεβάστηκαν ποτέ την αυτονομία του ακαδημαϊκού χώρου.

Μετά επέλασε το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο ως κομματικός φορέας, αλλά και ως νοοτροπία μικρομεσαίας συναλλαγής, στην αυτοδιοίκηση, τα επιμελητήρια, τους μαζικούς χώρους. Κι έτσι, πρυτάνεις, νομάρχες, περιφερειάρχες, δήμαρχοι και κομματικοί αξιωματούχοι δέθηκαν με δεσμούς αλληλεξάρτησης. Μέχρι που βρέθηκε μια Σύγκλητος ή δύο, που είχαν το θάρρος και την παρρησία να πουν «ως εδώ». 

Τώρα, η κα.  Κεραμέως ευαγγελίζεται «Συμβούλια Διοίκησης» των Α.Ε.Ι., που θα αποτελούνται σχεδόν εξ ημισείας από εξω-πανεπιστημιακούς παράγοντες. Κι αυτό, λέει, για να … καταπολεμηθούν ο παραγοντισμός και οι πελατειακές σχέσεις, όπως τα αντιλαμβάνεται βέβαια η νεοφιλελεύθερη Δεξιά και το ακραίο Κέντρο.

Αν υπάρχει Αριστερά (όπως λέμε αν υπάρχει Θεός), ας αποδείξει με το δικό της παράδειγμα ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος πράττειν και ενεργείν: αυτός που εγγυάται στο Πανεπιστήμιο εκείνο που πραγματικά του αξίζει.

Έλεος πια!