Παραμονές του β’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών ετέθη το ρητορικό ερώτημα: Τι είναι αυτό που το λένε «Κεντροαριστερά»; Ετέθη στην παραδοσιακή εφημερίδα της κεντροαριστεράς, από τον κ.Πρετεντέρη, τον ινστρούχτορα της την εποχή του millenium! Διευκρινιζόταν βεβαίως για όσους δεν τα πιάνουμε με το πρώτο: «Ο Ζαχαριάδης θα υποστηρίξει τον Δούκα για να φύγει ο Μπακογιάννης και να ηττηθεί ο Μητσοτάκης. Ευγενής φιλοδοξία. Αλλά μάλλον δεν φτάνει. Και δύσκολα βγαίνει!»

Το σφάλλειν της πρόγνωσης ανθρώπινο!

Ας διατυπώσουμε όμως τώρα ένα άλλο ρητορικό ερώτημα: Μήπως ο κ Δούκας είναι εξ αγχιστείας συγγενής του κ Κασσελάκη;

Απευθύνω το ερώτημα όχι μόνο σε πονηρούς πολιτικούς ή δαιμόνιους δημοσιογράφους αλλά και σε ψυχολόγους, εθνογράφους κι επικοινωνιολόγους. Μήπως κύριοι, η αγανάκτηση του κοινού απέναντι σε όσους το μιντιακό και το κομματικό σύστημα παράγει κι επιβάλει, έχει ήδη προκαλέσει μια επιδημία νέων αφίξεων που θα την συναντάτε σε κάθε κάλπη που θα ανοίγει από δω και πέρα;

Μήπως εξεγέρθηκε η ερίτιμος πελατεία σας μετά την μεταχείριση που της επιφυλάχθηκε; Γιατί το 56-44% εμφανίστηκε εκ νέου, λίγες εβδομάδες μετά την εκλογή Κασσελάκη με το ίδιο σκορ; Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως!

Νέος Ανδρέας;

Αν στα δημοτικά ο κ. Πρετεντέρης μας άφησε με την απορία του τι ευχόταν και τι απευχόταν, δεν συνέβαινε το ίδιο παρακάτω, όπου έκανε πολλές ορθές παρατηρήσεις.

Λέει: «Κι αφότου διάφοροι παράγοντες (εντός και εκτός πολιτικής) νόμισαν ότι οι αντιπολιτεύσεις διαμορφώνονται κατόπιν διαδικασιών κι όχι μέσα από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Μόνο έτσι θα μπορούσαν κάπως να συμπράξουν οι «κλέφτες και αστυνόμοι» της προηγούμενης πολιτικής περιόδου.» Πράγματι, ο δρόμος αυτός θα είναι μακρύτερος και δυσκολότερος και κυρίως από τα κάτω προς τα πάνω.

Και στην παρομοίωση που κάνει ο κ Πρετεντέρης για την επίσκεψη στην Μακρόνησο μας υπενθυμίζει ότι : « Ο Ανδρέας Παπανδρέου επινόησε το ευφυέστατο σχήμα της «αντιδεξιάς» όχι επειδή ήταν αριστερός ή «κεντροαριστερός» αλλά επειδή χρειαζόταν να μαζεύει εκλογικά τους αριστερούς χωρίς να είναι αριστερός ο ίδιος. Τι έκανε λοιπόν; Εφτιαξε έναν εχθρό. Κι ούτε φυσικά διανοήθηκε ποτέ να κυβερνήσει με την Αριστερά.»

Λέει κατά την γνώμη του, τι δεν ήταν ο Ανδρέας αλλά όχι και το τι ήταν. Με θολά σχήματα ή όχι, κατά την Μεταπολίτευση/ΠΑΣΟΚ ο επικεφαλής της δημοκρατικής παράταξης «εκμεταλλεύτηκε» το ότι το μετεμφυλιακό κράτος κατήργησε την δημοκρατία κι ακρωτηρίασε τον ελληνισμό. Το «δαιμονοποίησε» ως κράτος της Δεξιάς προκειμένου αυτός ν’ αλλάξει την χώρα! Που ήταν το λάθος;

Δεκαετία του πενήντα

Επιστρέφει όμως ο κ Πρετεντέρης στις δεκαετίες του εμφυλίου και του μετεμφυλίου για να υπογραμμίσει την αντίφαση της επίσκεψης στον τάφο των Βενιζέλων και των παράλληλων όρκων στην Αριστερά. Μα τι άλλο υπήρξε το ΠΑΣΟΚ την νιότης του από την πυρηνική σύγκλειση του βενιζελογενούς κέντρου και της Αριστεράς των Λαμπράκηδων, με νονούς την Χούντα και την προδοσία της Κύπρου;

Όντως η Μακρόνησος άνοιξε το 1947 με σύμφωνη γνώμη των κεντρώων αλλά η ανάγκη ανασύστασης του Κέντρου μετά την συντριπτική ήττα Πλαστήρα το 1952 θεμελιώθηκε στην λήθη, στο κλείσιμο της Μακρονήσου, στην κατάργηση των πολιτικών φρονημάτων, στην περιστολή του ΙΔΕΑ και στο αίτημα νομιμοποίησης του ΚΚΕ. Εξ όλων μάλιστα των κεντρώων του 50, πιο θαρρετά από όλους το υποστήριζε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αντιθέτως η δεξιά στηριζόταν στην διαιώνιση του εμφυλίου και στο παρακράτος. Αυτά φυσικά τα ξέρει ο κ Πρετεντέρης που 70 χρόνια μετά, τάχα αφελώς προσχωρεί στο τι Πλαστήρας , τι Παπάγος;

Οι μελετητές της 12ετίας παπαγισμού-καραμανλισμού γνωρίζουν καλώς πόσα χρειάστηκαν «περιφερόμενα σχήματα, ούτε από παρέες, ούτε από λαθρεμπόρους και τυχοδιώκτες, ούτε από ΕΠΕ». Χρειάστηκαν πολλά και διάφορα μέχρι ότου συσταθεί η Ένωση Κέντρου κι επικρατήσει με την δεύτερη της προσπάθεια.

Γνωρίζουν επίσης ότι τότε ο μαχητής Μητσοτάκης κατέληξε αποστάτης κι ο Πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών κατέστη Γέρος της Δημοκρατίας, με τα θούρια του Μίκη ενός παλαιού ‘θαμώνα’ της Μακρονήσου. Και το πιο ειρωνικό εξ όλων είναι ότι ο πρώτος που διέγνωσε το δωδεκαετές εκείνης της πολιτικής κυριαρχίας ήταν κι ο πρώτος που εκπαραθυρώθηκε. Ήταν ο αληθινός στρατηγός εκείνης της νίκης, ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης.

Αν διάβαζε όμως την ιστορία ο κ Πρετεντέρης πιο λεπτομερώς, θα πρόσεχε ότι λίγο μετά το 1952 ο στρατάρχης του 50% και των 250 εδρών έχασε όλους τους δήμους από την συνασπισμένη αντιπολίτευση. Αυτό σήμερα επαναλήφθηκε κόντρα μάλιστα στον υποκειμενισμό των ηγετών της δημοκρατικής παράταξης, σχεδόν με το ζόρι. Αυτό που λένε από τα κάτω…

Προτίμησε ωστόσο ο κ Πρετεντέρης ένα κοινότυπο κι ελάχιστα παρακινδυνευμένο συμπέρασμα: «Ποιο λοιπόν είναι το «κεντρώο» και ποιο το «αριστερό» σε αυτό το τσάτρα – πάτρα; Μόνο ένας κεντροαριστερός Θεός μπορεί να το ξεχωρίσει. Θα μου πείτε φυσικά ότι δεν πρέπει να αφήνουμε την πραγματικότητα να μας χαλάει μια ωραία ιστορία και η Κεντροαριστερά είναι μια ωραία ιστορία.» Συμφωνώ και πάλι με τον παλιό μας ινστρούχτορα. Η δουλειά να γίνεται!