Μαθαίνω ότι ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος ζητά για όσους γιατρούς του ιδιωτικού τομέα συνδράμουν το ΕΣΥ στη μάχη κατά της φονικής πανδημίας (μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης) τα εξής ολίγα:

-τουλάχιστον 3.000 ευρώ μηνιαίως (για 7ωρη και 5θήμερη απασχόληση), αφορολόγητα και ακατάσχετα,
-δυνατότητα παράλληλης λειτουργίας ιδιωτικού ιατρείου και εργασίας σε ιδιωτικές κλινικές,
-πενταπλάσια του χρόνου απασχόλησης μοριοδότηση για πρόσληψη στο ΕΣΥ…

Δυσκολεύομαι να πιστέψω τέτοιες απαιτήσεις όταν ο μισθός του Επιμελητή Β’ του ΕΣΥ είναι γύρω στα 1250 ευρώ καθαρά, όταν εκατομμύρια συμπολιτών μας ζουν με κρατικά επιδόματα κι
όταν η πανδημία μας καλεί όλους τους λειτουργούς της υγείας να προτάξουμε τις ανάγκες των ασθενών, σύμφωνα με τον όρκο του Ιπποκράτη, έναντι κάθε άλλης σκοπιμότητας.

Δεν επιθυμώ να συμβάλω στον «κοινωνικό αυτοματισμό» (να στρέφεται η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης) όπως επιδιώκουν κάποιοι. Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη είναι της κυβέρνησης που δεν πρέπει να δεχθεί τέτοιες παράλογες απαιτήσεις και να προχωρήσει ΑΜΕΣΑ και ΣΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ σε ΜΟΝΙΜΕΣ προσλήψεις στο ΕΣΥ υγειονομικού προσωπικού.

Όμως, στον αντίποδα αυτής της συμπεριφοράς, σκέφτηκα τον Πέτρο Κόκκαλη : τον πρωτοπόρο της Ιατρικής και της Χειρουργικής στην Ελλάδα, τον αγωνιστή του ΕΑΜ, τον Υπουργό της Κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ), τον ανιδιοτελή λειτουργό της υγείας.

Το 1942 ο Πέτρος Κόκκαλης είχε καθαιρεθεί από Καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με πρωτοβουλία του επίσης Καθηγητή Ιατρικής και δωσιλογικού “πρωθυπουργού” Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου. Λόγος της καθαίρεσης: η ασυμβίβαστη με τις δυνάμεις Κατοχής και τα όργανά της στάση του (επικαλέστηκαν “άρνηση υπηρεσίας” για την εκδίωξή του).

Λίγους μήνες αργότερα, το Γενάρη του 1943, ο Πέτρος Κόκκαλης εκλέγεται πανηγυρικά Πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών – μία ψήφος του ιατρικού κόσμου που είχε το χαρακτήρα “ψήφου εμπιστοσύνης και στήριξης” στον σπουδαίο γιατρό και αγωνιστή.

Στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση μετά την εκλογή του ο Πέτρος Κόκκαλης λέει, μεταξύ άλλων σημαντικών, τα εξής (όπως μας θυμίζει ο Χ. Δολαψάκης στον “Δρόμο”):

… “Αλλά, άσχετα με την πλήρη σχεδόν έλλειψη των μέσων, πιστεύουμε ότι όλοι οι επιστήμονες δεν είναι προνομιούχος τάξη, που αδιάφορη για ό,τι συμβαίνει γύρω της να μπορεί να προχωρεί αμέριμνη στο έργο της. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εμάς τους γιατρούς που έχουμε ως κύρια αποστολή να καταπολεμούμε και να μετριάζουμε την ανθρώπινη δυστυχία. Εμείς περισσότερο από κάθε άλλη τάξη επιστημόνων είμαστε στενά συνδεδεμένοι με το σύνολο των ανθρώπων που εργάζονται και μοχθούν. Τη βοήθεια με έργα και όχι με θεωρητικές συζητήσεις την ασθανόμαστε σαν ηθική επιταγή”“.

Πηγές:

1. Εφημερίδα των Συντακτών, Σαββατοκύριακο 14-15.11.2020 Πρωτοσέλιδο άρθρο “Η ντροπή του Ιπποκράτη”.
2. Δρόμος της Αριστεράς, Σάββατο 14.11.2020, “Χειμώνας του 1943”, στήλη “ημερολόγια πανδημίας” του Χριστόδουλου Δολαψάκη, σελ. 10.