(Ή,  όταν το αυγό του φιδιού που εκκολάπτεται, θέλει ακαλλιέργητα χωράφια…)

Οι σπουδές μου και μετά η δουλειά μου, ως σκηνοθέτης τόσο στο θέατρο όσο και στην ΕΡΤ, με έφερε στο δρόμο της Τέχνης, μέσα  στον πολιτισμό. Δεν ήταν και ποτέ ιδιαίτερα …ρόδινα τα πράγματα για την παιδεία, την κουλτούρα, τις τέχνες στον τόπο μας. Όμως τα τελευταία χρόνια, τα μνημονιακά, η εξουσία επιτέθηκε με απίστευτη σκληρότητα σε δομές, θεσμούς και δημιουργούς  στο χώρο του Πολιτισμού.

Η κρίση – ιδεολογική και αισθητική-  προϋπήρχε και εξυφαινόταν ολοένα και περισσότερο νωρίτερα. Με την απαξίωση και περιφρόνηση – κυρίως μέσω του «λάιφ- στάιλ»- προς το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό έργο της μεταπολεμικής αριστερής διανόησης.  Παράλληλα  ήρθε η  συνεχής εκμαύλιση του έλληνα πολίτη, κυρίως των μεσο- μικροαστών στο διάστημα από το 1980 και μετά ως τα 2008-9 περίπου, μέσω παροχών υποσχέσεων και ονείρων αλλά και ψεύτικου πλαστικού χρήματος και στρεβλής, μη παραγωγικής ανάπτυξης.

Με καταναλωτισμό και εκχυδαϊσμένη διασκέδαση, «μαζική κουλτούρα- όγκοι κοπριάς» που τραγουδούσε κάποτε κι ο Σαββόπουλος. Υπήρξαν καταλυτικά. Όπως και η απομυθοποίηση της ισχυρής Ελλάδας και η τρομαχτική φτωχοποίησή της τα 5 τελευταία μνημονιακά  χρόνια. Η οικονομική  κρίση πρόσφερε το τέλειο άλλοθι για την κήρυξη «ολοκληρωτικού πολέμου» εκ μέρους της πολιτικής εξουσίας εναντίον της Γνώσης. Καταργείται η καλλιτεχνική παιδεία από τα σχολεία,  απολύονται δάσκαλοι, κόβονται οι χρηματοδοτήσεις από θέατρα και μουσεία, έκλεισε το ΕΚΕΒΙ, υποβαθμίζεται η πανεπιστημιακή παιδεία.

Γιατί αλήθεια τόσος πόλεμος προς τον πολιτισμό; Γιατί  φυσικά από τη φύση του ο Πολιτισμός είναι ενάντια στον πόλεμο. Στην κάθε απώλεια ζωής, στην κάθε αιματοχυσία. Η γνώση, η καλλιέργεια η λογοτεχνία, το θέατρο η μουσική μορφώνουν και εξυψώνουν το ανθρώπινο πνεύμα. Το καθιστούν μυημένο και απαιτητικό. Η φυσική και ηθική εξόντωση του ελληνικού λαού απαιτεί σε πρώτο βαθμό τον αφανισμό της σκέψης.

Αμόρφωτος λαός, δεσμώτης λαός…

Σήμερα πράγματι, είναι περισσότερο και από ξεκάθαρη,  η πολιτική, ηθική, ιδεολογική αποσύνθεση και διάλυση του συγκυβερνητικού μορφώματος.

Όπως και η διαφαινόμενη εξέλιξη  είναι  η προφανής ανάληψη διακυβέρνησης του τόπου από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ,  με όσους καλοδεχούμενους σταθούν πλάι μας, μαζί  μας.

Το ισχυρότερο ζητούμενο σ’ αυτή τη νέα εποχή με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,  είναι να δώσουμε και πάλι στον πολιτισμό τον καθοριστικό του ρόλο ως γενεσιουργό και ζωογόνα δύναμη για την ελευθερία και τη δημοκρατία, για τη συμμετοχή και την αλληλεγγύη.

Γιατί έτσι, πιστεύω, οι πολίτες θα βρουν πάλι το κουράγιο να σηκώσουν το ανάστημα, μετά από τόσα χτυπήματα και καταστροφές που υπέστησαν με την εφαρμογή του δόγματος του σοκ που ζήσαμε, και να είναι μαζί με την κυβέρνηση της Αριστεράς, στο δρόμο, στον αγώνα, στη διεκδίκηση της ελπίδας για τον καθένα. Γιατί είμαστε ο καθένας, που προχωράμε, μαθαίνουμε νομίζω πια, στο «όλοι μαζί». Αλλιώς δε γίνεται.

Η Κυριακή Μάλαμα είναι απολυμένη σκηνοθέτις της ΕΤ-3, ακτιβίστρια στα περιβαλλοντικά ζητήματα της Χαλκιδικής και υποψήφιος Α’ Θεσσαλονίκης με τον ΣΥΡΙΖΑ.