Παρακολουθώ εμβρόντητος τα όσα εξελίσσονται τα τελευταία 24ωρα στην Ελλάδα: τα τρομολαγνικά δελτία καιρού, τις επιτελικές φανφάρες με συσκέψεις και κόντρα συσκέψεις με νέα μπουφάν και σακάκια (η κολεξιόν Χαρδαλιά πάλιωσε πια…), την απόλυτη επιβεβαίωση των τρομολαγνικών δελτίων καιρού με την εντυπωσιακή (και παραλυτική, για πολλές περιοχές) επέλαση του χιονιά, την πολύωρη περιπέτεια εξαρτημένων από το μισθό, όπως θα ‘λεγε κι ο Λουδοβίκος του Μαξίμου, συμπολιτών μας που πέρασαν την  προχτεσινή ημέρα τους εγκλωβισμένοι σε κάποιον οδικό άξονα της Αθήνας.

Οι φανταχτερές διαβεβαιώσεις Μητσοτάκη και των Επιτελικών Υπουργών του για την απόλυτη ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού πνίγηκαν στην Αττική Οδό και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας όπου συμπολίτες μας ταλαιπωρήθηκαν για ώρες, αποκλεισμένοι, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας.

Υπουργοί έδιναν ο ένας στον άλλο συγχαρητήρια για την άψογη συνεργασία τους, συγκινημένοι για το υψηλό επίπεδο των επιδόσεών τους, την ώρα που άνθρωποι έτρεμαν από το κρύο  αποκλεισμένοι και νηστικοί για ώρες, όχι σε κάποια δυσπρόσιτη εσχατιά της πατρίδας μας, αλλά στον Βασικό Περιφερειακό Οδικό Άξονα της Πρωτεύουσας, ελάχιστα χιλιόμετρα από τις αναπαυτικές υπουργικές τους πολυθρόνες.

Και η απάντηση Μητσοτάκη σε όλα αυτά; Ένα μπαξίσι δύο χιλιάρικα ανά όχημα ταλαιπωρημένων που ο (εξαφανισμένος) Μητσοτάκης απαίτησε -λέει- τηλεφωνικά από την εταιρεία διαχείρισης του δρόμου, μια «παροχή» λέει η εταιρεία, που μένει να δούμε αν είναι αυτοτελής ή θα χρησιμοποιηθεί ως «δόλωμα» παραίτησης από μελλοντικές διεκδικήσεις αποζημίωσης προκειμένου να μειωθεί το κόστος για την εταιρεία.

Του αρέσουν αυτά τα «μπαξίσια» του κυρίου Μητσοτάκη. Του αρέσει να επιχειρεί να εξαγοράζει την αξιοπρέπεια των «αγαπημένων του συμπολιτών» με λίγα χιλιάρικα, ή και με μεγαλύτερα ποσά, όπως προσπάθησε στο προσφυγικό. Εκεί, βέβαια, την πάτησε: έριξε για δόλωμα το «μπαξίσι» της δήθεν Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, μια μπανανόφλουδα που ο ίδιος πάτησε, προκειμένου η Ελλάδα να συναινέσει σε ένα σχέδιο που καταδικάζει όλες τις χώρες πρώτης υποδοχής να μετατραπούν σε οιονεί φυλακές προσφύγων.

Ωστόσο, στην περίπτωση της Αττικής Οδού και του δράματος που έζησαν όσοι για ώρες εγκλωβίστηκαν στον υπερσύγχρονο οδικό άξονα, ο Λουδοβίκος του Μαξίμου θα πρέπει να λύσει ένα ακόμη πρόβλημα: η «παροχή» αυτή θα είναι… ακατάσχετη ή θα συμψηφιστεί με το… πρόστιμο που χωρίς πολλή σκέψη πρότεινε η κυβερνητική βουλεύτρια από τη Θεσσαλία;

Η υπόθεση της «Ελπίδας» όμως δεν σηκώνει άλλο καλαμπούρι. Η αδυναμία της Πολιτείας να προστατεύσει επαρκώς χιλιάδες πολίτες από μία σφοδρή κακοκαιρία που το μέγεθός της είχε προβλεφθεί με ακρίβεια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να εκτονωθεί με τηλεφωνικά μπαξίσια και παραιτήσεις υψηλόβαθμων «μάνατζερς». Αν μια εταιρεία δεν έκανε καλά τη δουλειά της, χρέος της πολιτείας είναι να ασκήσει με κάθε αυστηρότητα την εποπτική της αρμοδιότητα και όχι να τάζει διχίλιαρα με διαρροές του Μαξίμου.

Περισσότερο απ’ όλα όμως, είναι ανάγκη να φύγει το συντομότερο δυνατό μια κυβέρνηση που σε κάθε κρίση επέδειξε πλήρη διαχειριστική ανικανότητα, μια κυβέρνηση που ούτε για τη ρύθμιση της κίνησης στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης νοιάστηκε – ας μην ξεχνάμε πως το μπάχαλο της Αττικής Οδού παρουσιάστηκε και σε άλλους άξονες της πόλης – κι ούτε πρόκειται να νοιαστεί για τίποτε άλλο από το να κάνει τον… «τροχονόμο» των μεγάλων συμφερόντων στα οποία είναι δέσμια.