Σίγουρα έχετε διαβάσει τόσα για τον Χρήστο Λαμπράκη, ώστε δεν περιμένετε από τη στήλη αυτή να σας φωτίσει για την προσωπικότητα του.
Έχω όμως να ξοφλήσω ένα χρέος.

Όταν το περιοδικό “Γυναίκα” μεσουρανούσε, η Όλγα Μπακομάρου, η μεγαλύτερη αριστοτέχνης των συνεντεύξεων, μου είχε πάρει μια πολυσέλιδη συνέντευξη, αφού πρώτα, όπως το συνήθιζε, είχε κάνει εξονυχιστική μελέτη όλης της διαδρομής μου. Ήξερε για στρατοδικεία, φυλακή, ορφάνια, τα πάντα. Οπότε έμεινε κεραυνόπληκτη όταν απάντησα στο ερώτημα “ποιες ήταν οι πιο μαύρες στιγμές που πέρασα στη ζωή μου”. Διότι η αυθόρμητη απάντηση ήταν: “Τα δυο χρόνια που πέρασα στο Συγκρότημα Λαμπράκη”.

Δυο χρόνια αξέχαστα Γιατί δεν ήξερα κάθε στιγμή ποιος, σε ποιον, και γιατί με καρφώνει. Αισθανόμουν φακίρης, πάνω σε διαδρόμους από καρφιά. Ο λόγος ήταν ότι χωρίς να έχω καμιά κοινωνική, πολιτική ή άλλη σχέση μαζί του, ο ίδιος ο Λαμπράκης με επέλεξε, σε ηλικία μόλις τριάντα ετών, να διαδεχθώ τον Θανάση Κανελλόπουλο αναλαμβάνοντας το πρωτοσέλιδο άρθρο και τα σχόλια στο “Βήμα”. Και το κριτήριο του ήταν η ως τότε αρθρογραφία μου στην “Αθηναϊκή”, όπου αρκετές φορές …τον είχα περιλάβει.

Τη θέση αυτή όμως, την ονειρεύονταν πολλοί. Και όλοι αυτοί, μου έκαναν το βίο αβίωτο. Ιδίως όταν μετά από ένα άρθρο για την οικονομική πολιτική του μακαρίτη Παπαληγούρα, ο Λαμπράκης τηλεφώνησε, από το Λονδίνο για να εκφράσει “την ευαρέσκεια μου στον κ. Μασσαβέτα”.

Το χρωστώ λοιπόν να ξεκαθαρίσω πως ό,τι πέρασα δεν ήταν από δική του επιλογή. Απόκοσμος και αγοραφοβικός καθώς ήταν ως τότε, και ανέβαινε τρέχοντας τις σκάλες για να αποφύγει συναντήσεις, ελάχιστες φορές είχαμε απευθείας επικοινωνία

Διάβαζε τα κείμενα μου και μόνο δυο φορές επενέβη. Τη μια μου έκοψε ένα σχόλιο, υπέρ της εκλογής στα μαθητικά συμβούλια και μη αριστούχων μαθητών Και την άλλη όταν, βάζοντας εισαγωγικά σε μια λέξη, στο κύριο άρθρο που είχα γράψει, …τελείωσε τον Γεώργιο Μαύρο Η λέξη ήταν “αρχηγός” της ΕΚ-ΝΔ.

Τη δύναμη του τη γνώριζα πριν πάω στο Βήμα Αλλά ήταν εντυπωσιακό να παρακολουθεις πως π.χ. ο “εχθρός” Αβέρωφ, ερχόταν παραμονή Χριστουγέννων να ευχηθεί τον Χρήστο, και μόνο που δεν κρατούσε τριγωνάκι να πει τα κάλαντα.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ [email protected]