Τις τελευταίες μέρες και ώρες η χώρα μοιάζει υπερβολικά  με καθεστώτα όπως του Ερντογάν, με φακελώματα, συλλήψεις και ανελέητους ξυλοδαρμούς φοιτητών αλλά και όποιου τολμά να καταγράφει την αστυνομική βία, λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα, περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών.

Είναι σε εξέλιξη μια απέλπιδα πολιτική και μιντιακή προσπάθεια συμψηφισμού της κατακραυγής για τη συγκάλυψη της υπόθεσης Λιγνάδη ενώ η  θλιβερή υπουργός πολιτισμού με τον γκροτέσκο περίγυρό της παίζουν το ρόλο του “αυτοφωράκια” για όσες μέρες αντέξουν ακόμη στην καρέκλα. Η κυβέρνηση προέρχεται από διαδοχικά χτυπήματα αφού την εντεινόμενη οργή για την καταστροφική διαχείριση της πανδημίας, τους χιλιάδες θανάτους και το φιάσκο των εμβολιασμών, διαδέχτηκε η αγανάκτηση για την ανικανότητα διαχείρισης της “Μήδειας” και οι τραγελαφικές καταστάσεις που έφερε.

Ο μεγάλος φόβος για τη ΝΔ είναι πως αυτή η συρροή προβλημάτων με κορωνίδα την ειδεχθή υπόθεση Λιγνάδη, θα οδηγήσει στο “σημείο μηδέν”,  από το οποίο και μετά μια κυβέρνηση παίρνει την κάτω βόλτα και οι γκάφες πλέον στοιχίζουν ενώ η φθορά εισπράττεται από την αντιπολίτευση. Ίσως και σωρευτικά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση επιδεικνύει ανικανότητα, ασυνεννοησία ή ιδεολογική εμμονή αλλά μέχρι σήμερα επέβαλε την ατζέντα της με τη θηριώδη μιντιακή και επικοινωνιακή της υπεροπλία και με δεδομένη τη γνωστή αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο μαζικό χώρο . Τι έγινε ξαφνικά και κατέρρευσε το αφήγημά της, ο μηχανισμός “ρετάρει” ενώ η ηθική απαξία κύκλωσε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό;

Το κίνημα #metoo, που η κυβέρνηση θεωρούσε ελεγχόμενο, την ξεπέρασε καθώς βγήκαν μπροστά άνθρωποι του πολιτισμού με μεγάλη επίδραση στην ελληνική κοινωνία, με μιντιακό βήμα και δημόσια παρέμβαση, που – ας δεχτούμε τη γραφική άποψη του Λιγνάδη – συνιστούν ένα προνομιακό χώρο για την Αριστερά. Παρόλο που τα κίνητρά τους δεν ήταν κομματικά αλλά η προστασία και η κάθαρση της τέχνης απέναντι σε μια κυβέρνηση με εξοργιστική εχθρότητα για τους καλλιτέχνες, ανέδειξαν τη συγκάλυψη της δυσώδους υπόθεση Λιγνάδη στις πραγματικές της διαστάσεις. Ακόμη λοιπόν και αν ο ΣΥΡΙΖΑ  έχει αναιμική πρόσβαση σε κοινωνικούς χώρους, η κυβέρνηση θα συσπειρώνει πλέον τόσους πολλούς απέναντί της ώστε θα του δώσει την ευκαιρία να χτίσει τις συμμαχίες του .

Αυτό όμως που διαφοροποιεί αυτή την κυβέρνηση  είναι ότι δεν έχει ηθικούς φραγμούς για να αποδράσει από τη δύσκολη κατάσταση, όπως παίζοντας  συνειδητά το χαρτί του… Δημήτρη Κουφοντίνα. Δεν πρόκειται απλώς για μια αστοχία διαχείρισης και εφαρμογής των νόμων αλλά για οργανωμένο σχέδιο της ΝΔ να επενδύσει “όλα τα λεφτά της” στην εξώθηση του Κουφοντίνα στα άκρα και την προβλέψιμη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να παίξει το χιλιοπαιγμένο θλιβερό έργο της “ταύτισης με τρομοκράτες”. Μπορεί για κάθε νοήμονα πολίτη να είναι απολύτως διακριτά τα όρια μεταξύ της ποινής και της μεταχείρισης ενός κρατουμένου ανεξαρτήτως των εγκλημάτων που τον βαρύνουν, όμως για τη νεοδεξιά του Μητσοτάκη  είναι απλώς μια προσομοίωση βεντέτας ως πολιτική παγίδα.

Για κάθε τρικάκι που πετιέται και ζητάει τον αυτονόητο σεβασμό των νόμων – όπως περίπου  έχει πει η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη με την ιδιότητα της άμεσης πολιτικής ενάγουσας-  για κάθε σύνθημα που γράφεται έξω από βουλευτικό γραφείο της ΝΔ και για κάθε διαμαρτυρία για την χονδροειδή λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα, στο Μαξίμου πανηγυρίζουν και ελπίζουν. Με τη σιγουριά ότι η κορύφωση αυτής της κρίσης θα δημιουργήσει τόσο τοξικό κλίμα που θα αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε στην εξόντωση ενός απεργού πείνας, ούτε στη διεθνή κατακραυγή. Οι εισηγήσεις που γίνονται στο Μαξίμου κάνουν λόγο για μηδενική επίπτωση αν όχι συσπείρωση στο κοινό της ΝΔ και μια νοσηρότητα που θα καταφέρει να αλλάξει την ατζέντα και να παραμερίσει τον εφιάλτη του Λιγνάδη για την κυβέρνηση.

Τι είναι άλλωστε ένας θάνατος μπροστά στην πολιτική επιβίωση ενός Μητσοτάκη; Εδώ δεν δίστασαν να συγκαλύψουν βιασμούς ανηλίκων, στον Κουφοντίνα θα σταματήσουν;