Η σύμπτωση των ημερομηνιών θανάτου των δυο Κωνσταντίνων είναι εντυπωσιακή αν και πέρασε απαρατήρητη. Πιθανώς χάθηκε στην πολιτική αντιπαράθεση για τον ρόλο του εκλιπόντος και στις λεπτομέρειες της τελετής.

Ούτε συναισθηματικά συγκρίνεται ο θρήνος της απώλειας του με εκείνη προ 100ετίας του παππού του. Όποιος θέλει μια σύγκριση μπορεί να δώσει λίγη προσοχή στον μελωδικό θρήνο του Ρούκουνα όταν με μεγάλη υστέρηση έφθασε η σωρός  του Κωνσταντίνου Α’ στην Ελλάδα. Η Ελλάδα εκείνη ήταν πιο αυθεντική ακόμη και στον φιλοβασιλισμό της.

Πόση αληθινή πολιτική σημασία έχει όμως ο θάνατος του Κωνσταντίνου 56 χρόνια μετά την διαφυγή του στην Ρώμη το 1967; Ελαχίστη!

Όσοι αναζητούν ελαφρυντικά, αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν το κίνημα του Δεκεμβρίου του 1967 είχε επικρατήσει:

• το πολίτευμα μας πιθανότατα σήμερα θα ήταν άλλο (κακό!)
• Η Χούντα δεν θα είχε μακροημερεύσει και η Κύπρος δεν θα ήταν μισή (καλό!)
• Η επικείμενη κηδεία θα ήταν δημόσιο κι όχι ιδιωτικό γεγονός (επίκαιρο!)

Δεδομένου ότι η ιστορία δεν γράφεται με «αν» για πολλούς το ερώτημα αυτό έχει το ίδιο ενδιαφέρον με το ερώτημα: «τι θα είχε γίνει αν ο άπειρος διάδοχος Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί την Αλίκη Βουγιουκλάκη κι όχι την Άννα-Μαρία, μια Δανέζα μαθήτρια;»

Βαριά πολιτική παράδοση καλύπτει τον ανθρώπινο χαρακτήρα της απώλειας

Δεν είναι ασυνήθιστο ούτε καν ενδοοικογενειακώς το να συνδέονται οι εξόδιες τελετές με την πολιτική όπως μαρτυρά ο ξεχωριστά οριοθετημένος στο Τατόι τάφος του βασιλιά Αλεξάνδρου. Πόσο μάλλον  μεταξύ αντιπάλων…

Το 1935, μετά το αποτυχημένο κίνημα Πλαστήρα ,ο Βενιζέλος και υπερχίλιοι οπαδοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Βενιζέλος διέφυγε στην Γαλλία ωστόσο κάποιοι πράγματι εκτελέστηκαν ως ρεβάνς στις εκτελέσεις των Εξ του 22. Πιο χαρακτηριστική υπήρξε η περίπτωση του γέροντα στρατηγού Αναστάση Παπούλα, παλιού βασιλικού που μεταπήδησε απέναντι, γενόμενος βασικός μάρτυς κατηγορίας στην δίκη των Εξ, ο οποίος όλως εκδικητικά εκτελέστηκε – τόσα χρόνια μετά- ως τάχα κρυφός αρχηγός του κινήματος του 35!

Την επόμενη χρονιά (1936) όταν ο Βενιζέλος πέθανε εξόριστος, η Δεξιά που είχε επικρατήσει απαγόρευσε τον ενταφιασμό του στην Αθήνα δίνοντας εντολή στο αντιτορπιλικό που μετέφερε την σωρό ενώ αυτό διέπλεε ήδη την διώρυγα  να στραφεί προς τα Χανιά όπου κι έγινε η ταφή. Όμως 86 χρόνια μετά, δεν είναι υπερβολικά  πολύς χρόνος για να αναζητήσει κανείς την ρεβάνς;

Καμία επικαιρότητα

Η σημερινή πολιτικά ανεπίκαιρη συζήτηση έχει προφανείς πλευρές εργαλειοποίησης.

Η ελληνική Πολιτεία δεν έχει λόγο να συμπεριφερθεί προσβλητικά έναντι των πενθούντων απογόνων του κατά την στιγμή που ηγείται μάλιστα αυτής ο απόγονος του αληθινού ηθικού αυτουργού των γεγονότων του 1965-1967. Θα ήταν περιττή σκληρότητα μια τέτοια σκιαμαχία την οποία το ήθος της δημοκρατικής παράταξης δεν επιτρέπει.

Κάτι τέτοια χαρακτηρίζουν τιποτόφρονες σαν τον κ Βορίδη τον εκλεκτό του Παπαδοπούλου στην ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ, που έρχεται να κερδοσκοπήσει ως βασιλόφρων, αυτός ένας πατενταρισμενος χουντικός, σήμερα στην υπηρεσία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας!

Ξεχνά φαίνεται ότι ήταν η Χούντα με τις αλλεπάλληλες προδοσίες της που επέφερε το τέλος της Δυναστείας και του θεσμού της βασιλείας υπό το άγος της Κυπριακής τραγωδίας. Αν όμως εκείνος το ξεχνά θα έπρεπε οι υπόλοιποι να του το θυμίζουμε κολλώντας ένα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» πάνω στο προκλητικό του χαμόγελο.